Ο ιερός ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό, φαίνεται πως είναι κλειστός και άδειος, μετά την χθεσινή απόφαση της Ιεράς Συνόδου να απομακρύνει τον παπα-Δημήτρη Λουπασάκη.
Γράφει για το Greekaffair Θεολόγος Γιώργος Φουκαδάκης
Αντί να «καυχόμεθα» και να χαιρόμαστε προς δόξαν Θεού για τα όσα συμβαίνουν στους Αγίους Ισιδώρους με τον πατέρα Δημήτριο Λουπασάκη και τον πνευματικό του αγώνα, άνθρωποι της Εκκλησίας επηρεάζονται από τον «κόσμο» και ο άνθρωπος του Θεού διώκεται.
Οι άνθρωποι που ευεργετήθηκαν, με τη δύναμη του Σταυρού, με την προσευχή του ιερέα του Λυκαβηττού, μιλούν για το θεάρεστο έργο του. Και τα βράχια του Λυκαβηττού, αν τα ρωτούσαν, θα μπορούσαν να μιλήσουν για όσα «είδαν» αυτά τα είκοσι τρία χρόνια.
«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ιω. 15, 21)
Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι του Θεού, μετέπειτα Άγιοι, διώχθηκαν
αδίκως, με παράδειγμα στο διηνεκές τον Άγιο Νεκτάριο. Ενώ θα ωφελούνταν ακόμα
και επίσκοποι αν πήγαιναν ταπεινά κοντά σε ανθρώπους του Θεού, όπως τον πατέρα
Δημήτριο, κάποιοι προσπαθούν να ακυρώσουν τον «καλό αγώνα του», ακολουθώντας μια «λόγια θεολογία».
Πολλές φορές συναντήσαμε, κατά το παρελθόν, άγιους αρχιερείς να επισκέπτονται ταπεινούς μοναχούς ή ιερομονάχους ή ευλογημένους ιερείς. «Είναι δικοί μου όλοι οι μητροπολίτες της Κρήτης», έλεγε πολλές φορές ο άγιος γέροντας Ευμένιος Λαμπάκης στα Ρούστικα του Ρεθύμνου, όπου πήγαιναν και τους σταύρωνε!
Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος του τηλεφωνούσε, ζήταγε την προσευχή και τις
συμβουλές του, και του «μίλησε» με το προορατικό χάρισμά του για το τι επρόκειτο
να του συμβεί.
Από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο έγινε έγγαμος ιερέας ο πατέρας Δημήτριος, το 1999, σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Και διατηρεί ακέραιο έως σήμερα τον καλό ζήλο της ιεροσύνης και της θυσίας.
Ο τόπος του Λυκαβηττού έχει ποτιστεί με τα δάκρυα και τις προσευχές του
πατέρα Δημήτριου, με τα δάκρυα και τις παρακλήσεις του πλήθους των πονεμένων
και ασθενών. Γιατί οι πονεμένοι και όσοι αναζητούν αυθεντικότητα βίου πηγαίνουν
εκεί και όχι κάπου αλλού;
Κάτι άκουσαν, κάτι είδαν, κάτι αισθάνθηκαν. Να μηνυποτιμούμε τους ανθρώπους που τον επισκέπτονται, ιδίως τους πονεμένους. Αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που τους νοιάζονται και τους συμπονούν. Και είναι κατανοητό να μη θελήσει ο πατέρας Δημήτριος να φύγει από εκεί, από τον Λυκαβηττό. Οι προσκυνητές των Αγίων Ισιδώρων έχουν χρέος να το απαιτήσουν και να αντιδράσουν σε μια απόφαση ερήμην τους.
Εκεί αναπτύχθηκε η Χάρη του Θεού.
Αν πάει αλλού, παρά τη θέλησή του, είναι σαν να θέλουν κάποιοι να τον περιορίσουν, να τον συνταξιοδοτήσουν. Θα χαρούν, εν τέλει, μόνο οι αρνητές του Χριστού και της Εκκλησίας Του.
Ενώ έχει να προσφέρει πολλά ακόμα, εκεί. Ο τόπος αυτός έχει Χάρη γιατί από εκεί πέρασαν Άγιοι. Είναι ο χώρος την μετανοίας του πατέρα Δημήτριου εκεί, ο χώρος των αγώνων του επί είκοσι τρία χρόνια. Ο άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής με τη συνοδεία του πήγαιναν και έμεναν για κάποιο διάστημα σε μέρη του Αγίου Όρους όπου είχαν ζήσει άγιοι ασκητές, για να πάρουν από τη χάρη τους, από τον τόπο που γεώργησαν με τα δάκρυά τους. Γιατί έχει μεν σημασία ο τρόπος, αλλά και ο τόπος. Θέλουν να στείλουν τον πατέρα Δημήτριο κάπου αλλού, στη Βάρη.
Ο δίκαιος φεύγει, βέβαια, αλλά το φως του μένει. Η Αθήνα θα χάσει όμως
την καθημερινή άνωθεν, από τον Λυκαβηττό, ευλογία της. Δεν τους χάνεις αυτούς
τους ανθρώπους, δεν τους αφήνεις από τα μάτια σου! Επειδή οι ίδιοι είναι ταπεινοί
δεν τους καταλαβαίνεις.
Τα νέα παιδιά της συνοδείας του «κάτι» βρήκαν στον πατέρα Δημήτριο και τον ακολούθησαν. Αν θελήσουν να ζουν σε μονή, θα μπορούσαν να πάνε στη Βάρη ή κάπου αλλού, έχοντας την πνευματική καθοδήγηση του γέροντά τους.
Τον πατέρα Δημήτριο οφείλουν όλοι να τον σεβαστούν, να τον αφήσουν ήσυχο
εκεί που θέλει να μείνει. Να τον αφήσουν στον ναό των Αγίων Ισιδώρων για να
συνεχίσει το έργο του. Χωρίς εκβιασμούς του τύπου να πας εκεί ή θα έχεις σοβαρές
συνέπειες. Αυτά, αν συμβούν, είναι εξουσιαστικά, μακράν της εκκλησίας ως
διακονίας και των μητροπολιτών ως επισκόπων (επί τον σκοπόν).
Του ζητάνε να βάλει τον ευλογημένο Σταυρό του Κυρίου σε μια προθήκη και
απλώς να τον προσκυνάνε οι πιστοί, χωρίς να σταυρώνει τους προσκυνητές; «Πάντων
εστί θαυμαστότερον, ο Τίμιος Σταυρός» (άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός) Πλήθος
παραδειγμάτων έχουμε που άγιοι του Θεού σταύρωναν τους επισκέπτες τους.
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ δε σταύρωνε; Ο άγιος Πορφύριος; Ο άγιος Λουκάς δεν έκανε το σημείο του σταυρού στο σώμα του ασθενή πριν την εγχείρηση;
Νέο ευαγγέλιο είναι αυτό να μη σταυρώνουν οι ιερείς;
Τι σημαίνει εργαλειοποίηση (νεοφανής λέξη) του σταυρού; Μια ανάλογη απαγόρευση είχε συμβεί πριν χρόνια για τον πατέρα Απόστολο, στη μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Ανώπολη Ηρακλείου.
Του απαγόρευσαν να σταυρώνει τους πιστούς.
Ενώ πήγαιναν χιλιάδες πιστοί καθημερινά στο μοναστήρι, όπου λειτουργούσε και σταύρωνε. Θεράπευε πλήθος κόσμου, με τη δύναμη του σταυρού και τη δύναμη της προσευχής-παρρησίας του προς τον Θεό. Τον εξανάγκασαν να φύγει από εκεί για άλλη μονή και τελικά για ιεραποστολή στην Αφρική, στη Μαδαγασκάρη, αφήνοντας στη μέση το έργο του. Ο λαός του Θεού στην Ελλάδα στερήθηκε τον άνθρωπο του Θεού. Τι κατάφεραν με το
να του απαγορεύσουν να σταυρώνει; Απλώς έδειξαν τη «δύναμή» της εξουσίας, με
μια απόφαση μακράν του λαού του Θεού.
Μέχρι την κοίμησή του πριν λίγα χρόνια (2018), ένας άλλος άνθρωπος του
Θεού στο Ρέθυμνο ο παπα-Σταύρος Τζαγκαράκης σταύρωνε με ένα σταυρό που είχε
σημάδι από το καρφί του Κυρίου, ήταν ποτισμένος με το Αίμα Του, όπου πήγαιναν
και αρχιερείς για να λάβουν την ευλογία του Σταυρού και την ευχή του ταπεινού
ιερέα.
Πήγαινε πλήθος κόσμου στον ναό των Αγίων Αναργύρων κοντά στο παλιό
Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου και αργότερα στο σπίτι του στο Ρέθυμνο. Είχε δύναμη και
αυτός ο Σταυρός του Κυρίου.
Ο Θεός γνωρίζει γιατί επιτρέπει να υπάρχει κάπου εντονότερη η Χάρη Του (Παναγία της Τήνου, Άξιον εστί, Λείψανα Αγίων κ.λπ.)
Πολλοί είχαν δει τον σταυρό να «κολλάει» στο σώμα του ασθενή για να επισημάνει
ένα πρόβλημα υγείας που θα έπρεπε να προσεχθεί, μια αρρώστιά του την οποία
αρκετές φορές θεράπευε. Από όλη την Ελλάδα πήγαιναν στον παπα-Σταύρο και οι
αρχιερείς της Κρήτης χαίρονταν για την ευλογία και καμάρωναν, «καυχόνταν» εν
Κυρίω για τον ιερέα τους.
Τα θαύματα, «σημεία» της Βασιλείας του Θεού, αποκαλύπτουν έναν κόσμο
όπου δε θα υπάρχει η ασθένεια, ο πόνος, η λύπη, ο στεναγμός, ο θάνατος. Η
Εκκλησία του Χριστού δε θα σταματήσει να επιτελεί θαύματα-σημεία, έως τη
συντέλεια των αιώνων.
Τα θαύματα παρηγορούν και δίνουν δύναμη στους πιστούς για να αγωνιστούν για την αιωνιότητα. Και κινδυνεύουν κάποιοι να αποδειχθούν θεομάχοι, με ότι αυτό συνεπάγεται, αρνούμενοι ότι ο Θεός μπορεί να επιτρέπει –όπου εκείνος θέλει- να συμβαίνουν τα θαύματα του, τα σημάδια της παρουσίας του, πέρα από τις υπερβολές και την εκμετάλλευση.
«Εδώ επιτελούνται καθημερινά θαύματα, το έχω δει.
Το έργο που κάνει ο πατέρας Δημήτριος είναι θεάρεστο. Του έχει δώσει ο Θεός αυτή τη δύναμη. Όλο αυτό ξεκινάει από όλους τους Αγίους που έχουν περάσει από εδώ» (Μελίνα Ασλανίδου)
Πηγή greekaffair.gr
