Όλα γύρω μας, έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, είναι «σταλαγματιές της αγάπης του Θεού»
Τα έμψυχα, τα άψυχα, τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά, τα βουνά, η θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, ο έναστρος ουρανός.
Όλα να τα χαίρεστε, γιατί μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Να εκμεταλλεύεστε τις ωραίες στιγμές, οι οποίες προδιαθέτουν την ψυχή για προσευχή και την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Να ξυπνήσετε το πρωί να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει «ολοπόρφυρος» από το πέλαγος. Ο ενθουσιασμός σας για ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένει μόνο σ’ αυτό, αλλά να προχωρείτε σε όλα τα ωραία και να ζείτε «τον μόνον Ωραίον».
«Όλα είναι άγια»: η θάλασσα, το μπάνιο, το φαγητό. Όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, στον Χριστό’. Η πίστη στον Θεό, έλεγε ακόμα, είναι «αναπόδεικτος γνώσις», «σχέσις υπέρ φύσιν».
Ο Θεός γνωρίζει πάντα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. «Πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τεραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς Αὐτοῦ» (Εβρ. 4, 13) Ο Κύριος μας γνωρίζει, πριν γνωρίσουμε εμείς τον εαυτό μας. Μας γνώριζε καλά πριν από τη σύλληψή μας, προ καταβολής κόσμου! Γνωρίζει τις διαθέσεις μας, την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν τις πάρουμε! Η άπειρη Γνώση του Θεού προς όλα τα όντα (ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία) είναι ασύλληπτη από τον νου μας. «Ο Θεός προγνωρίζει, αλλά δεν προορίζει».
Δυο δρόμοι προς τον Θεό
Ο Άγιος Πορφύριος αναφερόταν σε δυο δρόμους που οδηγούν προς τον Θεό.
Ο πρώτος δρόμος είναι ο σκληρός και κουραστικός: με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού, με το να θυμάσαι τον θάνατο, την Κόλαση, τον Διάβολο. Αυτό τον δρόμο διάλεξαν πολλοί και «έχυσαν αίμα, για να λάβουν πνεύμα» και έφτασαν σε μεγάλη αρετή.
Ο δεύτερος δρόμος είναι πιο «εύκολος», σύντομος και σίγουρος: με την αγάπη! Δεν πολεμάς να διώξεις το σκοτάδι από το δωμάτιο της ψυχής σου, αλλά ανοίγεις μια τρυπούλα, για να έρθει το φως και τότε φεύγει το σκοτάδι. Αυτός ο τρόπος επιτυγχάνεται με τη μελέτη των Κανόνων των αγίων, όπου υπάρχουν οι τρόποι που μεταχειρίστηκαν οι άγιοι, οι όσιοι, οι μάρτυρες. Είναι καλό να κάνουμε αυτή την «κλοπή». Με τη συνεχή «μνήμη του Θεού»
ο νους αποκτά ευλυγισία.
Ο άνθρωπος πηγαίνει προς τον Θεό με «απλότητα και αφελότητα».
Η απλότητα είναι η αγία ταπείνωση. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό.
Αυτό που λέμε στη Θεία Λειτουργία: «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» και «Σοὶ παρακατιθέμεθα τὴν ζωὴ ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα, Δέσποτα φιλάνθρωπε, καὶ παρακαλοῦμεν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύο . Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της θρησκείας μας!Ο Θεός βρίσκεται «τοῖς μὴ πειράζουσιν Αὐτόν» (Σοφ. Σολ.1,2).
Οι «πειράζοντες» είναι αυτοί που αμφιβάλλουν, διστάζουν ή αρνούνται την παντοδυναμία και την πανσοφία Του. Η ψυχή δεν είναι καλό να λέει γιατί το έκανε αυτό έτσι ο Θεός, δεν μπορούσε να το κάνει αλλιώς… Όλα αυτά δείχνουν εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση, δείχνουν τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, τον μεγάλο εγωισμό μας. Αυτά τα «γιατί» βασανίζουν πολύ τον άνθρωπο και μπορεί να του προκαλέσουν νευρώσεις. Επίσης, πειράζουμε τον Θεό, όταν ζητάμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι «μακράν του Θεού», δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του, έχει άγχος και αγωνία.
Ο Θεός είναι αγάπη.
Δεν είναι απλός θεατής της ζωής. Ως Πατέρας, προνοεί και ενδιαφέρεται για όλα τα παιδιά Του, αλλά σέβεται και την ανθρώπινη ελευθερία. Ο Θεός είναι «πολύ μυστικός». Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειές Του. Μη νομίσετε πως ο Θεός έκανε κάτι και μετά το διόρθωσε. Είναι αλάθητος ο Θεός”.
