Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Να μην πολεμάτε τα πάθη, αλλά να τα μεταμορφώνετε»
Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα στα βάθη της ψυχής του στοιχεία από τη «ζωή του δάσους».
“Έτσι ονόμαζε ο Άγιος Πορφύριος την περίοδο εκείνη που ο ανθρωπος ζούσε σε ζωώδη κατάσταση και βρισκόταν «υπό τη ροπή των ενστίκτων».
«Να μην πολεμάτε τα πάθη, αλλά να τα μεταμορφώνετε», έλεγε.
Γιατί, αν σκεφτόμαστε κάποιο πάθος, κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε περισσότερο. Το πάθος θα σε αγκαλιάσει και θα σε σφίξει. Η διάθεση για απαλλαγή θα υπάρχει, αλλά θα είναι πάρα πολύ «μυστική και λεπτή».
Οι «ψυχές οι πεπονημένες», οι ταλαιπωρημένες από τα πάθη τους κερδίζουν πολύ την αγάπη και τη χάρη του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και εμείς πολλές φορές τους κατηγορούμε. Αυτό που έγραφε ο Απόστολος Παύλος: «Ού δε επλεόνασαν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ.5, 20). Όταν το θυμόμαστε αυτό, θα αισθανόμαστε πως οι άνθρωποι των παθών εί ναι οι πιο άξιοι!
1.Περί παθών:Εγωισμός, νωθρότητα, στενοχώρια, απελπισία, κατάθλιψη, μοναξιά, άγχος
O εγωισμός.
Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου και τον μπερδεύει. Αποτελεί την αιτία της ψυχικής ακαταστασίας Οι ψυχίατρος, αν το μελετήσουν, θα το καταλάβουν. Ο εγωιστής είναι άρρωστος.
Οι εγωιστές θέλουν διαρκώς όλοι να τους επαινούν, όλοι να τους αγαπάνε ,όλοι να λένε καλά γι’ αυτούς. Αυτό όμως ο Θεός μας δεν τον θέλει. «Οι εγωιστές δεν μπορούν να είναι ποτέ χριστιανοί»!
Η κενοδοξία μας κάνει ένα «κούφιο πράγματα». Αν κάνουμε κάτι για να επιδειχθούμε στους άλλους, γινόμαστε «κούφιοι». Οτι κάνουμε, να το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε και να αισθανθούμε τον Θεό ».
Η νωθρότητα
Η νωθρότητα είναι αρρώστια, είναι αμαρτία. Όπου βλέπετε νωθρότητα έλεγε, ο άνθρωπος δεν είναι καλά στην ψυχή! Εμείς μόλις δούμε έναν άνθρωπο ήσυχο, εχέμυθο, κάπως διακριτικό, τον θεωρούμε πολύ καλό, άγιο άνθρωπο. Και όμως μπορεί να είναι νωθρός. Οι νωθροί, οι οκνηροί και οι τεμπέληδες δεν είναι εντάξει απέναντι στον Θεό. Ο χριστιανός δε δικαιολογείται να είναι νωθρός. Όπου και αν πάει, πρέπει να πετάει: με την προσοχή, με τη φαντασία του.
Η στενοχώρια
Η στεναχώρια δείχνει πως δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό «Εν παντί θλιβομενοι αλλ’ου στεναχωρημένοι ».(Β Κορ.4,8). Όλα να τα αντιμετωπίζετε με αγάπη, καλοσύνη, πραότητα, υπομονή, ταπείνωση, «Να είστε βράχοι».! Όλα να ξεσπάνε πάνω σας όπως τα κύματα και να γυρίζουν πίσω. Να είστε ατάραχοι». Τόνιζε ακόμα: «Η στενοχώρια δημιουργεί καρκίνο, Μη στεναχωριέσαι!».
Η απελπισία
Η απελπισία είναι το «χειρότερο πράγμα»! Ένας πειρασμός για να χάσει ο άνθρωπος την προθυμία του για την πνευματική ζωή. Του δημιουργείται αίσθημα κατωτερότητας, ένας «άκαρπος αυτοεξευτελισμός». Η απελπισία, η θλίψη, η νωθρότητα, η τεμπελιά είναι«πειρασμικά πράγματα».
Το μεγάλο μυστικό για να απαλλαγεί κάποιος από την κατάθλιψη και τα άλλα αρνητικά είναι να δοθεί στην αγάπη του Χριστού.
Τον καταθλιπτικό μπορεί να τον βοηθήσει η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή, ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο. Αυτά βγάζουν τον άνθρωπο από την «αδράνεια» και επιδρούν σαν φάρμακα. Επίσης, θα τον βοηθήσει η ενασχόληση με την τέχνη, τη μουσική.
Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει το ενδιαφέρον για την Εκκλη σία, η μελέτη της Αγίας Γραφής, οι Ακολουθίες Μελετώντας τον λόγο του Θεού, ο άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη θεραπεύεται, χωρίς να το καταλάβει.
Να μην πεις ποτέ για τον άλλο: «Να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει». Ούτε στο μυαλό μας να βάζουμε ότι θα τον τιμωρήσει ο Θεός.Ειναι «παραβίαση της αγάπης»!Να λέμε αυτό το άγιο που είπε και πρωτομάρτυρας Στέφανος: «Κύριε, μη στήσης αυτοις την αμαρτίαν ταύτην».
Να μην καταριέστε. Όποιος ζητά από τον Θεό την τιμωρία του άλλου μολύνει την ψυχή του και εμποδίζει τον αγιασμό της. Δεν έχει καλή ψυχή. Αν των εξετάσεις, θα τον βρεις αγχώδη, νευρικό, στενάχωρο. Είναι κάτι «μυστικό» πώς ενεργεί ο Διάβολος σε νευρωσικούς ανθρώπους, με πολύ μεγάλη αρνητική δύναμη!
Η μοναξιά και το άγχος
Η απομάκρυνση από τον Θεό, είτε το πιστεύει κάποιος είτε όχι. ταλαιπωρεί τον άνθρωπο και φέρνει μοναξιά και άγχος. Γιατί αρνείσαι ένα «μυστήριο»! Το παν είναι η ένωση με τον Θεό, με την «πηγή της χαράς, την πηγή της ζωής». Να δοθείς, να ανοιχτείς στον Θεό: «Εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν» (ευχή μετά τη Θεία Μετάληψη).
