Η Ναταλία Διβάνη μια καταξιωμένη μπαλαρίνα και ιδιοκτήτρια σχολής χορού κλασικού μπαλέτου, καταθέτη την καρδιά της και μιλάει στο greekaffair.news και στην Έρη Γλυκερία Μαυρογιάννη για την εποχή του covid
Και από Σεπτέμβρη τι;
Όλα άρχισαν περίπου πριν μια εβδομάδα, όταν μέσα από τις πολλές βόλτες, που έκανα μέσα στην καραντίνα με τον μικρό μου γιο κάθε μεσημέρι, ανακάλυψα πως ήμουν η μόνη που το έκανε! Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα ότι ίσως τώρα μπήκαμε σε lockdown και άδειασε η πόλη, αλλά πάλι είπα ότι τώρα είναι που βγαίνουμε από αυτό, παράξενο γιατί τώρα που βγαίνουμε τώρα κάνουμε αυτό που οι ειδικοί προσπαθούσαν να εξηγήσουν!
Από τον δικό μου τρόπο ζωής είχα επιλέξει να βγαίνω μόνο μεσημέρια, έτσι απλά για να απολαμβάνω τον ήλιο, την ηρεμία, να βλέπω φως ημέρας, να ακούω τα πουλιά, να ονειρεύομαι, να ζω! Αποδέχτηκα πλήρως το δύσκολο διάστημα που έπρεπε να περάσουμε, άλλωστε είχα μάθει από πολύ νωρίς στη ζωή μου στα δύσκολα και το να απομονώνομαι μου ήταν κάτι πολύ εύκολο!
Βλέπετε η ζωή μου έδειξε το σκληρό της πρόσωπο πολύ πριν την πανδημία και η πανδημία δεν μπορούσε να με αγγίξει σε προσωπικό βαθμό γιατί όλα όσα θέλανε να περάσουνε σε εμάς, ξέρετε κάποιοι από εμάς τα είχαμε περάσει πολύ νωρίτερα και για άλλες ασθένειες, εντατικές-οξυγόνα-νοσοκομεία κλπ, τελευταίες στιγμές και στο τέλος μένουν μόνο τάφοι και ένα ανεκπλήρωτο κενό μέσα μας…..
Η ζωή είναι αυτή και είναι σκληρή!
Έτσι και εγώ αποφάσισα να μην χάνω λεπτό ζωής, αναγκάζεσαι να ζήσεις με όλη σου την ψυχή το κάθε λεπτό την κάθε στιγμή εκεί έξω, και αντίστοιχα εκεί μέσα με αυτούς που αγαπάς, με αυτούς που πονάς! Αυτό που ευχαριστήθηκα όσο τίποτα άλλο ήταν που είχα χρόνο να βλέπω τα παιδιά μου να γελάνε και να γελάνε με όλη τους την ψυχή που τα γαργαλούσα χωρίς να ακούω τον καθένα στην τηλεόραση για το πως θα περάσω δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά μου, πιστέψτε με το γαργαλιτό είναι η καλύτερη φαρμακευτική αγωγή!!!!
Όμως αισθανόμουν πως είχα αφήσει χωρίς τροφή, πνευματική κυρίως και κάποια άλλα παιδιά πίσω μου που δεν μπορούσα να τα δω πια γιατί μου είπαν θα κλείσεις και θα κάνεις τηλεκπαίδευση και στο χορό, όμως εγώ δεν ήθελα να τα δω μέσα από κάμερες, ήθελα να είμαι μαζί τους και είχα κάνει τα πάντα για να τα προστατεύω. Ήταν οι ψυχοκόρες και οι ψυχογιοί μου, οι μαθητές μου, ήταν τα παιδιά που περνούσαμε μαζί τις καλύτερες στιγμές μας! Ήταν τα παιδιά της σχολής χορού που έχω στην πόλη των Τρικάλων! Μιας σχολής με τεράστια παρακαταθήκη πίσω της καθώς είναι η συνέχεια ενός ανθρώπου που έφυγε ψηλά, και είναι της αείμνηστης μητέρας μου που έφερε αυτή την τέχνη στην πόλη το έτος 1984!
Αύγουστος του ’20 όνειρα για την νέα χρόνια, όνειρα με μέτρα δεν με πείραζε…, δεν με πείραζε η μάσκα, δεν με πείραζαν οι ώρες δουλειάς λόγω αραίωσης τμημάτων ,δεν με πείραζε το οτιδήποτε θα μου έλεγαν να κάνω για να δουλέψω με ασφάλεια. Ήθελα απλά να δουλέψω. Βλέπετε ήταν ο αέρας της χαράς μου, που κατάφερα να βοηθήσω τον αδερφό μου να τελειώσει και εκείνος αυτό που ονειρευόταν, το χορό!!! Ξέρετε μείναμε ορφανοί σε νέα ηλικία οι δυο μας, και ήταν η χαρά μας απερίγραπτη που μέσα στην πανδημία εκείνος τελείωσε και εγώ τα είχα καταφέρει στη στήριξή του και πλέον γυρνούσε και εκείνος να σηκώσουμε μαζί την παρακαταθήκη μας! Τα μέτρα τα βγάλαμε μόνοι μας, έκανα εικόνα μέσα μου πως μπορεί τα παιδιά που θα έρθουν σε εμάς να μην διακινδυνεύσουν να κολλήσουν εάν κάποιο παιδί είχε μια ίωση, απέφευγα να μιλάω για φονικούς ιούς, για τρόμο για για για….. Και η αρχή έγινε, Σεπτέμβρης μήνας και τα χαμόγελα επέστρεφαν, τα παιδιά μας πίσω στην τέχνη, πίσω στην τροφή τους! Και οι μέρες περνούσαν και οι μέρες γίναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνας! Και να ο Οκτώβρης, και να τα κρούσματα και να οι απώλειες λόγω φοβίας, και να η καρδιά να χτυπά, πως θα πληρώσω το νοίκι, πως θα ταίσω τα παιδιά μου; Θα μου πάρει η τράπεζα το σπίτι? Θα έχω ρεύμα; Η αβεβαιότητα σου κρυώνει το αίμα και παράλληλα έχεις και τον ειδησεογραφικό φόβο για την συντέλεια που έρχεται! Και να οι εικόνες από εντατικές και να οι τελευταίες επικοινωνίες με ασθενείς! Κανένας σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, κανένας σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη και τον ανθρώπινο πόνο! Γιατί για να με πείσουν να μην βγω από το σπίτι μου με αυτό τον τρόπο; Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό! Ακόμη σε καιρό πολέμων παιδικές ψυχές κυκλοφορούν πάνω από νεκρά σώματα! Και τώρα σε κάτι αόρατο πως θέλεις εγώ να το καταλάβω και να σε πιστέψω, μου σταματάς τη ζωή για κάτι που δεν μπορώ να δω! Μου λες πρέπει να σταματήσω να ζώ! Μα δε γίνεται αυτό……
Και το λογικό αρχίζει να γίνεται παράλογο, και τα μέτρα δεν είναι μέτρα και εμείς νομίζουμε ότι κάτι γίνεται! Και αρχίζουν τα ξίφη στη βουλή και αρχίζουν οι τηλελοιμοξιολόγοι και αρχίζει ο κακός χαμός, ενώ το έγκλημα έχει γίνει!
Νοέμβριος στοπ… Στοπ για ένα μήνα, όλοι γνωρίζουμε δεν είναι μήνας, τι είναι όμως;
Τελευταίο μάθημα, μάθημα κροκοδείλιων δακρύων, μάθημα αποχαιρετισμού, κυρία ξέρουμε δεν είναι μήνας….. Και αρχίζει το βαρύ σουρούπωμα του Νοεμβρίου και αρχίζει το βαρύ σουρούπωμα της ψυχής. Στα τηλεμαθήματα κάθε μέρα και μια αποχώρηση, κουραζόμαστε βρε κυρία στο 8ωρο του σχολείου , δεν έχουμε αντοχή, κυρία έχω πολύ διάβασμα σήμερα, κυρία χτυπάω στο κρεβάτι! Και τα τηλεμαθήματα σιγά σιγά σταματάνε……
Και ο χειμώνας προχωρά και η αβεβαιότητα μεγαλύτερη! Ψεύτικη ελπίδα ανοίγματος μαζί με τα σχολεία Ιανουάριο! Μέσα μου σκέφτομαι μα το μήνα Ιανουάριο και Φεβρουάριο που ερημώνει η σχολή από ιώσεις θα ανοίξουν τα σχολεία; Και η ελπίδα πέθανε… Και το βαρύ σουρούπωμα διαδέχεται η άνοιξη. Ελπίδα μήπως γίνει κάτι, μια προσμονή ίσως; άνοιξη έρχεται! Από τη σχολή δεν μπορώ να περάσω πλέον ο καιρός έγινε πολύς, οι αράχνες πολλές και εγώ να μην έχω όρεξη να πάω στο μέρος που με τρέφει, στο καινούριο μας μέρος που τα τελευταία 5 χρόνια πασχίζω καθημερινά να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα( βλέπετε έγινα πολύ ευαίσθητη) δουλεύω με παιδιά, τα λατρεύω τα παιδιά και η καθημερινή μου δουλειά γινόταν κάθε μέρα και καλύτερη συνυπάρχοντας με παιδικές ψυχές! Με βοηθούσε να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος! Η δουλειά μου μας τάιζε αλλά ποτέ δεν έβλεπα τους μαθητές μου σαν κεφάλια επιχείρησης!
Και η άνοιξη περνούσε και ο καιρός γινόταν ακόμη πιο πολύς! Ένα πλάνο μπορεί να υπάρξει, πόσο θα κάθομαι εγώ; Οι γνωστοί μου σε άλλες χώρες ήδη δουλεύουν, δεν με νοιάζει με ποιον τρόπο αλλά δουλεύουν, φέρτε τον και εδώ!
Και οι βόλτες στον ήλιο πολλές, περισσότερες ώρες έξω, καφέ στο χέρι, χουζούρεμα του 2χρονου μικρού μου μέχρι τελικής πτώσης στα χέρια του Μορφέα! Τα χιλιόμετρα που έκανα, πρέπει να κοντεύουν αυτά του δρομέα! Μαζί και άλλοι τόσοι άνθρωποι όπου κάθε μέρα γινότανε περισσότεροι! Και να οι πλατείες γεμάτες με παιδιά να παίζουν! Και να η τηλεόραση με τα σκληρότερα μέτρα, και να τα μέτρα που πάνε περίπατο και πάνε και πάνε και πάνε, όπως πήγαινα και εγώ κάθε μέρα! Μα καλά δεν βλέπει κάποιος το ότι τίποτα δεν ανταποκρίνεται με την πραγματικότητα που προβάλλουν; Ποια μέτρα ποιος εγκλεισμός; Τα παιδιά και εμείς μαζί ζούσαμε ελευθέρα! Παράλληλα και ο ιός μαζί μας! Εγώ λοιπόν γιατί συνεχίζω και περπατάω, δεν μπορώ να πάω στη σχολή μου να δεχθώ τα παιδιά? Εγώ θα τα κρατάω πιο ασφαλή στην τάξη μου, τα έχω χωρίσει σε πολύ λίγα μέσα στα τμήματα, ήμουν τόσο αυστηρή με τα μέτρα που αφορούσαν την σχολή, γιατί σε προσωπικό επίπεδο, σε άδειο δρόμο ποτέ μα ποτέ δεν περπάτησα με την μάσκα ανεβασμένη! Θεωρώ ότι έχω ένα επίπεδο για να καταλάβω πως ούτε κάποιον θα κολλήσω όταν είμαι μόνη μου, ούτε εγώ θα κινδυνεύσω από κάποιον!
Και περνά και το πολυπόθητο Πάσχα!
Με τα μέτρα που πάνε περίπατο! Και αρχίζουν οι συζητήσεις για τα ανοίγματα! Βλέπετε είχαμε και τα εμβόλια! Πολύ προσωπική στιγμή, ενοχλήθηκα κι ενοχλούμαι με την εικόνα του γυμνού μπράτσου σε όλο το facebook και το Instagram. Ξέρετε υπάρχουν και προσωπικές στιγμές όπως οι ιατρικές που καλό θα ήτανε να μείνουν ιδιωτικές! Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα κάνει το εμβόλιο, δεν θα ανακοινώσω εάν θα κάνω ή δεν θα κάνω το εμβόλιο, δεν θα μπώ καν στην διαδικασία να ασχοληθώ με οτιδήποτε αφορά αυτό! Αυτό είναι προσωπικό δεδομένο κάτι που στην εποχή μας έπαψε να υπάρχει! Και ειδικά στην πανδημία με την εισχώρηση των δημοσιογράφων στις εντατικές! Η απόλυτη καμπή της δημοσιογραφίας!
Και τα ανοίγματα συνέχιζαν το ένα μετά το άλλο! Τα ανοίγματα που αφορούσαν παιδιά έπρεπε να είναι στην κορυφή τους! Τα παιδιά οι επόμενες γενιές άρχισαν να έχουν τρομακτικά προβλήματα! Αυτά τα αγνά πρόσωπα τα ακίνδυνα τράβηξαν όλο το φορτίο που δεν έπρεπε! Πάντα δεν λέγαμε δώσε τόπο στα νιάτα; Από πότε έγιναν επικίνδυνα; Έκλεισαν τα προβλήματά τους στις οθόνες που εμείς τους επιβάλαμε και στα ελάχιστα τετραγωνικά που ήταν αναγκασμένα να κάνουν μάθημα! Τα παιδιά μας!
Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα από ενδιαφέρον, τύπου τι κάνετε κυρία, ήταν συγκινητικά, ξέρετε πότε ανοίγουμε; Όχι γλυκιά μου….Και το κρύο αίμα της άρνησης επανέρχεται! Τα ανοίγματα πιο πολλά, σχολεία και πάλι ανοιχτά! Κυρία αρχίζουμε;;; Όχι γλυκιά μου…..
Μα κυρία στο κολυμβητήριο θα πάω, πάω και σχολείο κάνω και σελφ τεστ! Δεν μπορώ να έρθω και σε εσάς; Αφού μας βάλατε να φοράμε και μάσκες στο μάθημα χωρίς να σας το πει κανείς! Δεν μπορώ να έρθω, πονάει η μέση μου από την πολύωρη τηλεκπαίδευση! Θέλω να χορέψω!
Και έχω μια πολύ μεγάλη απορία;
Σε αυτό το παιδί και το κάθε παιδί που κάνει αυτή την δραστηριότητα, τι μπορώ να του απαντήσω;
Ότι εγώ δεν είμαι σε καμία ανακοίνωση;
Ότι, ότι κάνουμε και στο μπαλέτο μας, κάνει και η φίλη της στην ρυθμική και ο φίλος της στο τάε κβον ντο αλλά αυτή στο μπαλέτο δεν μπορεί να έρθει ενώ αυτοί το κάνουν ήδη;
Αυτός ο διαχωρισμός γιατί γίνεται;
Αυτοί γιατί ξέρουν πότε θα πάνε και εγώ όχι; Ποιοι είναι αυτοί που σας κρατάνε κυρία κλειστούς; Μα κυρία οι ταβέρνες είναι γεμάτες και όλοι είναι έξω, εγώ γιατί δεν μπορώ να χορέψω?
Τι απαντήσεις θα δώσω σε μια παιδική ψυχή; Ακούγεται το Σεπτέμβρη
Τον Σεπτέμβρη κύριε τάδε; Πείτε μου που μπορώ να φωνάξω για αυτό και σε ποιον; Ποιοι είστε εσείς που κρίνεται το επάγγελμά μου επικίνδυνο; Είστε εσείς οι ανώτεροι οι άσχετοι με το επάγγελμά μου, οι βολεμένοι στις θέσεις σας;
Είναι η επιτροπή; Όχι αυτή έχει ασυλία τα κάνει όλα τέλεια! Είναι άνθρωποι του χορού που τους βολεύει κάτι τέτοιο; Γιατί εάν είναι τότε επιχειρηματικά το έχουν σκεφτεί τέλεια, καλλιτεχνικά όμως να αφήσουν από Σεπτέμβριο τόσα παιδιά που έμαθαν να ζουν με το χορό και ξέχασαν τόσα χρόνια πόνου και κόπου τους είναι ανεπίτρεπτο! Καλλιτέχνες δεν είναι, επιχειρηματίες επιδομάτων είναι! Δεν διαγράφεις τόσα χρόνια προσπάθειας ενός παιδιού! Θυμήσου εσένα στα νιάτα σου…..
Ξέρετε κάτι την προηγούμενη Δευτέρα ανακάλυψα ότι έμεινα η μόνη τρελή που κυκλοφορούσε στην πόλη των Τρικάλων με ένα καφέ και ένα καρότσι στα χέρια! Εκεί ανακάλυψα ότι κάτι πάει λάθος με εμάς! Θέλουμε μια απάντηση στο τί έγινε και αφανιστήκαμε σαν κλάδος από όλες τις αποφάσεις του υπουργείου και της επιτροπής… Δεν είμαστε επικίνδυνοι για κανέναν!
Είμαστε καλλιτέχνες ,είμαστε άνθρωποι με οικογένειες που θέλουμε να τις θρέψουμε και απαιτούμε αμέσως κάποια ανακοίνωση και για εμάς. Πως μπορεί να υπάρχει ανακοίνωση μόνο για επαγγελματικές σχολές χορού και όχι για ερασιτεχνικές που από άποψη πανδημίας είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα!
Ποιος μπορεί να μου δώσει μια απάντηση για το πως μπορώ να αντικρίσω τους μαθητές μου τους όταν δεν μπορώ να τους απαντήσω στα ολόσωστα ερωτήματα που μου θέτουν γιατί δεν έρχονται στο μπαλέτο;
Πως μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο στις κλήσεις των γονέων που με μεγάλη τους χαρά προσμένουν την επανέναρξή μας και εγώ πρέπει να τους δώσω αρνητική απάντηση;
Ποιος θα μου πει τι να κάνω; Και από Σεπτέμβρη τι; Ποιος μου εγγυάται ότι το Σεπτέμβρη θα είναι όλα εντάξει;
Πολλοί μας εγγυήθηκαν πολλά και δεν έγινε τίποτα από αυτά, εγώ γιατί να το πιστέψω, εγώ θέλω να ζήσω με ένα και από το Σεπτέμβρη Θα…………
Γραφει Έρη Γλυκερία Μαυρογιάννη
Πηγη greekaffair.news
