Η λευτεριά δεν χαρίζεται, κατακτιέται!

Οι ήρωες πολεμούν με αξίες και πίστη για την νίκη της πατρίδας τους μα και για την εσωτερική τους νίκη γιατί χωρίς προσωπική απελευθέρωση, λευτεριά δεν στεριώνει. Κιαν δεν στεριώσει στην ψυχή, δεν στεριώνει ούτε στη στεριά.

Οι Έλληνες μέσα από τις διεκδικήσεις και τους πολέμους κατοχύρωσαν παγκόσμια τα εθνικά τους χαρακτηριστικά για τον τόπο τους, την ταυτότητα, την εθνικότητά τους. Γιατί οι αγώνες του τότε δώθηκαν για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και παραμένουν ακόμη και στις μέρες μας τα μάτια της ψυχής του, ανοιχτά και άγρυπνα. Είναι έτσι όμως;
Αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι περισυλλογή και σεβασμός. Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να αφοσιώνονται στην βαθιά ουσιαστική σκέψη, να χρησιμοποιούν την ιστορία τους ως όπλο για τις αποφάσεις τους στην ζωή τους. Η γνώση της ιστορία μας είναι η δύναμή μας, είναι το δικό μας δάκτυλο στην σκανδάλη, είναι η απόφαση στην κάλπη της ζωής μας, στο μέλλον μας! Η ψυχή του δικού μας τώρα!
Κι όμως γινήκαμε τα αργύρια του κάθε ξεπουλημένου Ιούδα πολιτικού επιτρέψαμε να γίνουν τα αργύρια οι κόποι μας, το μέλλον των παιδιών μας, οι περιουσίες μας μα πάνω από όλα η ψυχή μας!

Τι απέμεινε δεν ξέρω πλέον! Στην γιορτή του σχολείου περίμενα να ακούσω για τον διπλό εορτασμό της 25ης Μαρτίου και για πρώτη χρονιά παρακολούθησα την πιο χλιαρή εορτή! Λίγα σκόρπια κρυμμένα λόγια για την θρησκεία και αναγκαστικά για την γαλανόλευκη.

Πουθενά η Παναγιά μας, πουθενά ο σταυρός στη σημαία, πουθενά το ευαγγέλιο των όρκων των πολεμιστών μας, πουθενά το λάβαρο του 21´! Θαρρείς και δεν υψώθηκε πότε! Θαρρείς Χριστιανοσύνη και ελληνισμός πήραν διαζύγιο μαζί με τους εκατοντάδες των Ελλήνων που πλέον αρνούνται να κρατήσουν τις οικογένειές τους δεμένες σαν μια γροθιά. Το «παιδί» κουράστηκε στον γάμο λέει με ευκολία ο γονέας του στη σημερινή εποχή… Όλα είναι τόσο εύκολα πλέον, η ελευθερία μόνο μοιάζει δύσκολη…

Τα παιδιά στην γιορτή προσπάθησαν να θυμηθούν τα λόγια, να γίνουν καλοί ηθοποιοί. Μόνο που κανείς δεν τους είπε πως το να αποδώσεις έναν ήρωα του 21´ είναι μεγάλη τιμή κι όχι ρόλος σε έργο! Κανείς τους δεν τους είπε πως δεν είναι θεατρικό αυτή η γιορτή, είναι το ίδιο τους το αίμα, είναι η ψυχή τους κρυμμένη εκεί μέσα! Λυπάμαι μα οι μεγάλοι έχουμε αποτύχει να τους περάσουμε την αξία της ελευθερίας, αποτύχαμε να αφυπνίσουμε την φλόγα τους για την ελληνική τους ψυχή μα πάνω από όλα αποτύχαμε στο τρίπτυχο που κρατούσε για χρόνια ελεύθερη και υπερήφανη την Ελλάδα.

Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια!

Από τις παιδικές φωνές που άκουσα έλειπε ο ήρωας, έλειπε η πίστη πως η θέληση για αξιοπρέπεια μπορεί να ξαναεπιστρέψει την πατρίδα τους πίσω! Από τις παιδικές φωνές που άκουσα έλειπε το όραμα!
Η λευτεριά δεν χαρίζεται σε κλήρωση σε τηλεπαιχνίδι της τηλεόρασης…
Η λευτεριά δεν χαρίζεται μα κατακτιέται με αγώνες!

Έλληνες! Η ιστορία επαναλαμβάνεται, ο πόλεμος επαναλαμβάνεται όχι με όπλα αυτή τη φορά μα με αυτοκτονίες απεγνωσμένων από την κρίση συμπολιτών μας, με ψυχοφάρμακα για να σταθείς στα πόδια σου και με αποξένωση τους ενός από τον άλλον.

Γινήκαμε οχτροί αναμεταξύ μας μα και οχτροί του ίδιου μας του εαυτού. Και τα παιδιά μας τα φτιάξαμε ήρωες άσχημους παπαγάλους του εκπαιδευτικού μας συστήματος και γερασμένους-κουρασμένους από τα δέκα τους…

ΘΥΜΗΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ!
Θυμήσου πριν να ναι αργότερα κι από το αργά..
Η λευτεριά δεν χαρίζεται, κατακτιέται!

«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό.
Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω από τα ξένα βήματα.
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο.
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.»
Γιάννης Ρίτσος