ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΤΑΞΙΔΙΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Επικαιρότητα

Kαλοσύνη:Μια αρετή προς εξαφάνιση ;

Kαλοσύνη:Μια αρετή προς εξαφάνιση ;

Η κοινωνία μας σιχαίνεται τους καλούς ανθρώπους! Τους θεωρεί στην καλύτερη περίπτωση αδύναμους και χαζούς, ενώ στη χειρότερη περίπτωση ραδιούργους και προσποιητούς.

 

Δεν θέλουμε να μας ενοχλούν με την καλοσύνη τους και σίγουρα δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται αποκλειστικά τον εαυτό τους ως κέντρο του σύμπαντος! Γιατί άραγε;

 

Πριν από μερικές μέρες άκουσα το εξής σχόλιο από κάποιους φίλους που γνώρισαν κάποια καινούργια άτομα σε μια παρέα:

– Αυτός δεν μου άρεσε γιατί ήταν… υπερβολικά καλός! Πολύ καλός για να είναι αληθινός….

Αυτό το σχόλιο με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφτώ και να θέλω να ψάξω τα βαθύτερα αίτια αυτής της καχυποψίας απέναντι στην καλοσύνη. Αποτέλεσμα : αυτό το άρθρο!

Ας αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που όντως προσποιούνται την καλοσύνη έχοντας άλλα στο μυαλό τους και ας πάρουμε τους αυθεντικά καλούς ανθρώπους.

Εξάλλου όποιος προσποιείται αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Θα πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε τι σημαίνει «καλός άνθρωπος» αφού είναι μια πολύ υποκειμενική έννοια με κάποια αντικειμενικά χαρακτηριστικά άρα και τις περισσότερες φορές αφηρημένη έννοια! Καλός λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που έχει καλές προθέσεις , δηλαδή λειτουργεί με κύριο γνώμονα του την δημιουργία ή την διατήρηση του καλού.

Καλός είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του , όπως και για τις αδυναμίες του και γι αυτό τον λόγο δεν έχει συσσωρευμένα απωθημένα τα οποία τον οδηγούν στο κακό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι , αν όχι όλοι , έχουν μια φυσική ροπή προς το καλό αλλά οι συνθήκες τις ζωής τους , οι πληγές και οι αρνητικές τους εμπειρίες τους εμποδίζουν από το να ακολουθήσουν την ροπή αυτή. Λίγοι είναι εκείνοι που τα καταφέρνουν να παραμείνουν καλοί και να διατηρήσουν την αθωότητα και την ισορροπία που απαιτείται για την ύπαρξη των καλών προθέσεων στο σημερινό κόσμο της βίας , του ανταγωνισμού και του ωμού δικαίου του ισχυρότερου! Σε ένα κόσμο που η ζούγκλα είναι καθεστώς η καλοσύνη αποτελεί αδυναμία και καθιστά τον «καλό άνθρωπο» είδος προς εξαφάνιση!

Η καλοσύνη γίνεται το θήραμα…

Και τελικά ο καλός άνθρωπος , με αρχές και ιδανικά και πάνω από όλες με καλές προθέσεις , γίνεται αντιπαθής , ανεπιθύμητος , ψεύτικος και θυσιάζεται καθημερινά στο βωμό της κοινωνικής κακίας.

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Δύο υπάλληλοι στον ίδιο εργασιακό χώρο : ο ένας αδίστακτός και μέτριος στην δουλειά του , ο άλλος πολύ καλός στη δουλειά του αλλά αρκετά ηθικός για να γίνει αδίστακτός. Ποιος θα πάει μπροστά; Μα φυσικά ο αδίστακτος γιατί αν και μέτριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να προσποιηθεί ότι είναι πολύ καλύτερος ακόμα και σε πράγματα που δεν γνωρίζει , δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποβιβάσει τους συναδέλφους του , δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους παγιδεύσει και να τους υποσκάψει προκειμένου να πάρει τον έλεγχο και να εντυπωσιάσει το αφεντικό του. Ο καλός , προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί αλλά περιμένει ότι η προσπάθεια του και η ακεραιότητα του χαρακτήρα του κάποια στιγμή θα αναγνωριστούν από το αφεντικό του : πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ σύντομα! Ο καλός γίνεται ο μάρτυρας και στην πορεία ο κακός θα προσπαθήσει να τον εξαφανίσει μιας και δεν θέλει τις συγκρίσεις μαζί του.

Ο καλός θα δικαιωθεί μόνο όταν κάποιος εξίσου καλός και καθόλου προβληματικός προϊστάμενος αναγνωρίσει την αξία του.

 

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια φιλική σχέση.

Ο ένας φίλος κάνει κακό στον άλλο και επιπλέον προσπαθεί να τον κατηγορήσει παντού για να παραπλανήσει και τους άλλους εναντίον του. Ο καλός φίλος αποφασίζει να φερθεί ανώτερα και να τον αγνοήσει μιας και δεν του αρέσει ούτε η εκδίκηση αλλά ούτε η «κατινίστικη» συμπεριφορά. Τι θα συμβεί; Αρχικά , όλοι θα πιστέψουν αυτόν που μιλάει πολύ , που κατηγορεί και που κάνει φασαρία! Ο καλός θα πέσει θύμα αμφισβήτησης και ίσως θα απομονωθεί μέχρι που κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί η αλήθεια και θα ξεκαθαρίσουν οι ρόλοι του καθενός. Αλλά μέχρι τότε , ο καλός θα υποφέρει…

Ένας καλός άνθρωπος είναι πάντα αντιπαθητικός για όλους αυτούς που δεν λειτουργούν με καλοσύνη. Είναι πραγματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι εκεί που οι ίδιοι λειτουργούν με απόρριψη , κάποιος άλλος λειτουργεί με ενδιαφέρον. Είναι δύσκολο να αποδεχτούν ότι εκεί που οι ίδιοι λειτουργούν με εκνευρισμό κάποιος άλλο λειτουργεί με χαμόγελο και είναι τρομερά δύσκολο να αποδεχτούν ότι εκεί που οι ίδιοι λειτουργούν μικρόψυχα κάποιος άλλος έχει το κουράγιο να προχωρήσει ένα βήμα πιο πάνω από την ανθρώπινη του αδυναμία και να χαρίσει την ψυχή του.

Οι κοινωνία μας δεν αποδέχεται την διαφορετικότητα.

Και είναι τραγικό η καλοσύνη να θεωρείται μια διαφορετικότητα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση. Ίσως όλοι μας θα πρέπει να μάθουμε να μην είμαστε τόσο καχύποπτοι απέναντι στο καλό , κάνοντας το πρώτο βήμα μέσα στην ψυχή μας. Εάν το καλό ξεκινάει από μέσα μας , τότε δεν θα έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε το καλό που συναντάμε στη πορεία της ζωής μας. Προχωράμε σταθερά προς το καλό μέσω της αυτογνωσίας και της αγάπης για τον εαυτό μας και τους άλλους. Ασκώντας συνεχώς κριτική στους άλλους , το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να λαμβάνουμε τον χειρότερο εαυτό των ανθρώπων γύρω μας γιατί το κριτικό μας μάτι μας επιτρέπει να βλέπουμε μόνο μειονεκτήματα και αρνητικές πλευρές. Το ίδιο ισχύει και για την κριτική που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν πάλι αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους με αγάπη , μπορούμε να ενδυναμώσουμε τα καλά μας σημεία και να φροντίσουμε να επιλύσουμε τα αρνητικά μας σημεία. Και τους άλλους , τους αντιμετωπίζουμε με περισσότερη επιείκεια και λιγότερη ανταγωνιστικότητα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση των δύο φίλων που αναφέραμε πιο πάνω. Ο καλός μπορεί να καταλάβει και να συγχωρέσει την συμπεριφορά του φίλου του και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να πέσει στο επίπεδο ενός πολέμου λάσπης που τον θεωρεί υποτιμητικό για τον εαυτό του. Μπορεί ακόμα να νιώσει και αισθήματα λύπης για την κατάντια του φίλου του , αλλά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεται την ανάγκη να πείσει τους άλλους για το ποιος πραγματικά είναι και αυτός και ο φίλος του. Ο ίδιος γνωρίζει ποιος είναι και αυτό του αρκεί για να διατηρήσει την ισορροπία του. Το καλό μέσα στην ψυχή του δεν διαταράσσεται από μια κακή συμπεριφορά κάποιου άλλου ατόμου! Αυτό λέγεται «γαλήνη» και «εσωτερική ηρεμία» και υπάρχει μόνο εκεί όπου η αυτογνωσία δίνει μια συνεχή μάχη με την άγνοια και τον υπέρμετρο εγωισμό!

Όσο πιο πολύ φροντίζουμε την ψυχή μας , τόσο την καθαρίζουμε από απωθημένα και μικρότητες που μας οδηγούν σε «κακούς» δρόμους.

Όσο λειτουργούμε με γνώμονα το καλό , δεν απορρίπτουμε το καλό αλλά το αγκαλιάζουμε. Όσο η ψυχή μας γεμίζει με καλό τόσο μειώνεται και η καχυποψία μας για τους άλλους. Είναι διαφορετικό να είμαστε πονηρεμένοι και διαφορετικό να είμαστε πονηροί! Ο πονηρεμένος άνθρωπος , μπορεί να σκεφτεί ότι πίσω από οποιαδήποτε καλοσύνη μπορεί να κρύβεται κάτι και θα το εξετάσει για να βεβαιωθεί. Ο πονηρός άνθρωπος θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη πλεκτάνης πίσω από οποιαδήποτε καλοσύνη γιατί πολύ απλά… ο ίδιος σκέφτεται πλεκτάνες και λειτουργεί χωρίς καλοσύνη.

Στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού , ο καθένας μας διαλέγει το στρατόπεδο του. Ας μην μπερδεύουμε όμως ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος : η κακία δεν είναι δύναμη αλλά αδυναμία! Η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία αλλά η απόλυτη δύναμη.

Τι είναι τελικά ποιο δύσκολο ; Να βρίσουμε ή να ελέγξουμε το θυμό μας; Τι είναι πιο δύσκολο; Να αφιερώσουμε χρόνο και να βοηθήσουμε κάποιον που υποφέρει ή να τον αγνοήσουμε και να ασχοληθούμε με τα δικά μας προβλήματα; Τι είναι πιο δύσκολο; Να απορρίψουμε το καλό ή να προσπαθήσουμε να του μοιάσουμε;

 

Εσύ μετα από αυτό το άρθρο που διάβασες με πιο στρατόπεδο θα πας ; 

Related posts

Η τριλογία των λαθών στην αρχή της σχέσης

Newsroom

Τραγούδι της ημέρας: Της Ψυχής Σου Τα #Κοράλλια – Γιάννης Παπαγεωργίου, Ελένη Τσαλιγοπούλου

Πώς θα καταλάβετε ότι έχουν βάλει νοθευμένη βενζίνη στο αυτοκίνητό σας

Newsroom