ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΤΑΞΙΔΙΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΟρθοδοξίαΣυναξάρι

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Η ζωή του αποτέλεσε μια συνεχή έκπληξη – Διορατικός, Θαυματουργός, Xαρισματικός! (Βίντεο)

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Στις 2 Δεκεμβρίου τιμάται η μνήμη του μεγάλη γιορτή για την ορθοδοξία

 

Ο Άγιος Πορφύριος υπήρξε η «εντυπωσιακότερη» χαρισματική ύπαρξη της εποχής μας, ίσως και όλων των εποχών!

 

Γράφει ο θεολόγος Γιώργος Φουκαδάκης 

 

Ο Θεός τον κράτησε κοντά μας για ογδόντα έξι χρόνια, αλλά πνευματικά στο διηνεκές! Εκτός του Αγίου Όρους πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της μακράς ζωής του, παραμένοντας όμως παντού ένας αληθινός Αγιορείτης μοναχός, ένας Καυσοκαλυβίτης. Περπάτησε ανάμεσά μας, στο
κέντρο της Αθήνας, βιώνοντας τον πόνο της ασθένειας και του θανάτου στην Πολυκλινική Αθηνών, στην οδό Πειραιώς.

Ο «στάρετς» του Ωρωπού ήταν ένας «σύγχρονος προφήτης». Το μέγα Χάρισμά του το έλαβε πριν 100 χρόνια, το 1922, στο Άγιον Όρος και δεν το απέκρυβε. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον γίνονταν γνωστά, η ίδια η ψυχή του ανθρώπου. Αποκάλυπτε στους επισκέπτες του το όνομά τους και τις δυσκολίες τους.

Περιέγραφε το μέρος τους, σαν να το είχε πολλές φορές επισκεφτεί. «Έβλεπε» ανθρώπους που είχαν ζήσει πολλά χρόνια πριν, τόπους μακρινούς, το ανθρώπινο σώμα, τα όργανα και τη λειτουργία τους, μελλοντικά γεγονότα με μεγάλη ακρίβεια, σαν να τα βλέπει σε τηλεόραση! «Έβλεπε»: στα βάθη της γης, αν υπάρχει νερό, θαμμένα αρχαία, υπόγειες πηγές, χαμένες εικόνες, σκηνές που είχαν διαδραματισθεί
αιώνες πριν, προσευχές που είχαν αναπεμφθεί, υποβρύχια μέσα στη θάλασσα!

«Έβλεπε» και στο χάος του ουρανού. Ενώ δεν είχε δει ποτέ τη Σελήνη με το τηλεσκόπιο, μπορούσε και «έβλεπε» όχι μόνο την πλευρά της που φαίνεται, αλλά ακόμα και την αθέατη πλευρά της! Είδε κάποιες χαράδρες που τον έκαναν να αισθάνεται δέος! Μπορούσε να ξεκινήσει από εκεί που βρισκόταν για ένα «ταξίδι» στην Κρήτη ή την Κύπρο, για παράδειγμα, προκειμένου να βοηθήσει μια ψυχή, για
την οποία είχε πληροφορηθεί ότι είχε ανάγκη.

Στην Πάτμο «είδε» με το Πνεύμα του Θεού κάτι μοναδικό: την Αποκάλυψη του Ιωάννη, την προφητεία του, τον μαθητή του Πρόχορο, το μυστήριο, το φως!

 

1. Η παιδική του ηλικία

 

Ο Άγιος Πορφύριος (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης) γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Αλιβερίου. Οι γονείς του ήταν ο Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και η Ελένη Λάμπρου. Ο πατέρας του ήταν ψάλτης στο χωριό του, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Μάλιστα ο Άγιος Νεκτάριος τον έπαιρνε μαζί του σε διάφορες λειτουργίες, κατά τα έτη 1890-1893 που βρισκόταν στην Εύβοια. δεν μπορούσε να μείνει κανένας άλλος.

 

Επειδή ήταν μικρός, δεν καταλάβαινε πόσο ήσαν ακραίοι. Ζητούσε μάλιστα
να είναι «πιο αυστηροί»!

«Εγώ έχω κάνει στην έρημο. Έχω αγωνιστεί. Νηστείες, κακουχίες, αγρυπνίες, γυμνότητα. Και όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού… Εγώ είχα χύσει αίμα!».
Ξυπόλυτος χειμώνα-καλοκαίρι. Χωρίς κρέας, αυγά, τυρί. Περίμενε ακόμα να έρθουν τα χιόνια για να χιονίσει στα Καυσοκαλύβια και να ανοίξει το παράθυρό του για να τον σκεπάσουν τα χιόνια. Και να κάνει τη ζωή της ερήμου και μάλιστα της ερήμου στη χιονισμένη Σιβηρία!

Ζήταγε από τον Θεό μια σοβαρή αρρώστια, ένα καρκίνο, για να υποφέρει μαζί Του. Στα δεκαέξι του χρόνια, έλαβε από τον Θεό το μέγα Χάρισμά του, μέσα στο Κυριακό της Σκήτης της Αγίας Τριάδας.

Τη στιγμή που έλαβε τη Θεία Κοινωνία έλεγε πως «όλη η κατάστασή μου μεταβλήθηκε σε χαρά. Μου ήρθε μια χαρά υπερβολική! Ένας ενθουσιασμός! Σε μια στιγμή, λοιπόν, νιώθω να περπατώ, όχι
όπως περπατούμε εδώ στη γη, αλλά όπως οι αστροναύτες∙ να πατώ εδώ και να βρίσκομαι πέρα, δέκα μέτρα μακριά. Ένιωθα σαν να μην είχα βάρος, σαν να ήμουν από βαμβάκι. Τρόμαξα κι εγώ ο ίδιος»! Το Χάρισμά του ποτέ δεν το χρησιμοποίησε για τον ίδιο. Δε ζήτησε από τον Θεό να θεραπεύσει κάποιες από τις πολλές ασθένειές του, να τον κάνει καλά. Ο ίδιος ήταν «απίστευτα ασθενής και παρέμεινε αθεράπευτος μέχρι τέλους!».

Τα Καυσοκαλύβια

Σχεδίαζε να μείνει για πάντα στα Καυσοκαλύβια, μόνος ενώπιον του Θεού και των αυστηρών Γερόντων του, όπως το μοναχικό αηδονάκι που τον ύμνο του προς τονΔημιουργό του αισθάνθηκε ανεβαίνοντας προς την Κερασιά.

Μια βροχερή μέρα, όμως, τον Σεπτέμβριο του 1924, δεκαοκτάχρονος πλέον μοναχός, πηγαίνοντας να μαζέψει σαλιγκάρια, αρρώστησε. Το σοβαρό κρυολόγημα τού προκάλεσε υγρά πλευρίτιδα και έκανε την παραμονή του στην έρημο αδύνατη, γιατί εκεί στερούνταν τα βασικά για τη διατροφή τους.                       Οι Γέροντές του αναγκάστηκαν να τον στείλουν πίσω στο χωριό του, στους γονείς του για να του προσφέρουν λίγο κρέας, γάλα, αυγά που χρειαζόταν και από τα δώδεκα χρόνια τα είχε στερηθεί.

Η εν σώματι έξοδός του από το Άγιο Όρος για το χωριό του στην Εύβοια, είναι εξόχως συγκινητική. Αποχαιρετά κλαίγοντας το Άγιο Όρος, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μείνει άλλο εκεί. Ο Θεός, τον στέλνει «στα απολωλότα πρόβατά Του, στον κόσμο. Τον στέλνει σε μας»!

Η Επιστροφή στην Εύβοια. Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών και Αγίου Νικολάου στην Άνω Βάθεια(1925-1940)

 

Από τον Άγιο Ιωάννη το χωριό του στην Εύβοια, βρέθηκε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών, κοντά στο Αυλωνάρι. Σε ηλικία είκοσι ένα χρονών, το 1927, χειροτονήθηκε στην Κύμη διάκονος από τον Μητροπολίτη Καρυστίας Παντελεήμονα Φωστίνη και την επόμενη μέρα πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο Γ΄, του οποίου έλαβε το όνομα. Αυτό ήταν και το όνομα της αγιοκατάταξής του και με αυτό έχει γίνει πλέον παγκοσμίως γνωστός.

Από τη Μονή Λευκών, όπου έμεινε δώδεκα συνολικά χρόνια, και τη Μονή του Αγίου Νικολάου στην Άνω Βάθεια, όπου παρέμεινε τρία χρόνια, κατέληξε στο κέντρο της Αθήνας.

Η Πολυκλινική Αθηνών (1940-1973)

Στις 12 Οκτωβρίου του 1940, λίγο πριν αρχίσει ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, προσλήφθηκε ως ιερέας στον ναό του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών, στην Ομόνοια.
«Ο Θεός ήθελε να φυτεύσει έναν Άγιο μέσα στην καρδιά της Αθήνας, ενόψει των φοβερών γεγονότων τα οποία ακολούθησαν κατά τη δεκαετία του 1940 και επέκεινα», μας ανέφερε ο ψάλτης του στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών κ. Φώτης Παπαγεωργίου. Περπάτησε ανάμεσά μας στην
Ομόνοια, στο κέντρο της Αθήνας, στο πιο πολύβουο μέρος της πόλης. «Εκεί όπου με είχε φέρει ο Θεός», στην Πολυκλινική Αθηνών, στην οδό Πειραιώς, μέσα στον πόνο από τις αρρώστιες και τον θάνατο. Τριάντα τρία χρόνια «σαν μια μέρα»!

Με αυτοθυσία, θα διακονήσει τους αρρώστους και τους πονεμένους. «Ήταν μεγάλος γιατί ήταν πονεμένος και ταπεινός»! (Μωυσής Αγιορείτης). Απαρατήρητος στους πολλούς, στα πρώτα βήματά του. «Παπά μου, δε σε είδαμε, δε σε γνωρίσαμε. Πω, πω, πω, εμείς να σ’ έχουμε τόσα χρόνια και να μη σε ξέρουμε!», του είχε πει ο καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών Κωνσταντίνος Αλιβιζάτος, μόλις τον γνώρισε. Ο πρόεδρος της Πολυκλινικής Αθηνών και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Αμίλκας Αλιβιζάτος
χαιρόταν αργότερα γι’ αυτή την επιλογή του και έλεγε: «Βρήκα παπά τέλειο, όπως τον
θέλει ο Χριστός»!

Υψηλοί επισκέπτες πήγαιναν κοντά στον κατά κόσμο αγράμματο αλλά έχοντα την άνωθεν Σοφία: ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο θρησκειολόγος και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Φιλιππίδης, ο σπουδαίος ιερέας Άγγελος Νησιώτης, οι καθηγητές Θεολογίας Κωνσταντίνος Μουρατίδης, Γεράσιμος Κονιδάρης, ο καθηγητής της Ιατρικής Κωνσταντίνος
Αλιβιζάτος, ανιψιός του Αμίλκα, ο λογοτέχνης και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου και πολλοί άλλοι γνωστοί. Το 1942 μάλιστα, τον κάλεσαν προσωπικά να τελέσει αγιασμό ενώπιον του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γεωργίου Τσολάκογλου, του υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Πεσματζόγλου και άλλων γνωστών πολιτικών. «Συγκλονιστικές ήταν οι στιγμές όταν έβλεπες τους μεγάλους χειρουργούς
της Πολυκλινικής Αθηνών να κατεβαίνουν στον Γέροντα και να ζητάνε την ευχή και την οδηγία του!

Ο μεγάλος χειρουργός Καμηλάρης και οι παλιοί γιατροί πολλές
φορές καλούσαν τον Γέροντα στα χειρουργεία, κατά τη διάρκεια των εγχειρήσεων.

Είχαν αποφασίσει να τον αφήνουν ανενόχλητο και να μην καταπιάνονται με την παρουσία του (Ο Άγιος Πορφύριος όμως και μετά την κοίμησή του «φανερωνόταν» στους νεότερους γιατρούς της Πολυκλινικής, στα χειρουργεία! Έβλεπαν οι νεότεροι χειρουργοί ένα Γέροντα στο χειρουργείο και έλεγαν: «Τι είναι αυτός εδώ ο παππούλης»!). Η φροντίδα του για τους αρρώστους της Πολυκλινικής ήταν καθημερινή.

Η ζωή του αποτελεί μια συνεχή έκπληξη. Η αγκαλιά του ήταν ανοιχτή προς «πάντα άνθρωπο». Πήγαινε όπου τον καλούσαν, ακόμα και για τα ανθρώπινα: να βρει νερό με το Χάρισμά του και να απαλύνει τη δίψα των ανθρώπων και της κτίσης, να φέρει στο φως ή να πληροφορήσει για κρυμμένους θησαυρούς.      «Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα, χωρίς, βέβαια, αμαρτίες»: Για να
τους δείξει την αγάπη του Χριστού και πως μπορεί να τους αλλάξει, να τους μεταμορφώσει. Δε φοβόταν να πάει ακόμα και στους οίκους ανοχής της Ομόνοιας, για να τελέσει τον αγιασμό ή το ευχέλαιο και να μεταφέρει εκεί το φως του Χριστού!

Τα ίδια τα κορίτσια των οίκων έλεγαν πως είναι «ο δικός μας παπάς».

 

Στα Καλλίσια της Πεντέλης (1973-1979)

Ο Γέροντας πήγε το 1955 για πρώτη φορά στα Καλλίσια. Τα πουλάκια στο δάσος τον ενέπνεαν. «Να πάτε μια μέρα στα Καλλίσια ν’ ακούσετε τ’ αηδόνια. Πέτρινη καρδιά να έχεις θα συγκινηθείς»! Άρχισε να λειτουργεί στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, όπου πήγαιναν οι πρώτοι πιστοί για τη Θεία Λειτουργία, τις άλλες ακολουθίες και για να εξομολογηθούν. Εκατοντάδες πιστοί βρήκαν εκεί τη θεραπεία
των ψυχικών και σωματικών παθών τους. Μαζεύονταν εκεί: θεολόγοι, κληρικοί, δικαστές, φιλόσοφοι, γιατροί, παιδαγωγοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, φοιτητές! Οι μετέπειτα Μητροπολίτες Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Βηρυττού Ηλίας. Ο Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης έλεγε ότι έβλεπες στον Γέροντα Πορφύριο πως ο πόνος «λειαίνει, ωραιοποιεί τον άνθρωπο, τον κάνει πρόσωπο ιερό, μοναδικό, ανεπανάληπτο, πρόσωπο αγάπης και σοφίας».

Επίσης, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Σινά Δαμιανός άκουσε να του λέει: «Εγώ είμαι Σιναΐτης, γιατί όχι μόνο πήρα το όνομα από τον Σιναίου τον Πορφύριο, αλλά ζούσα και στο Σινά. Ε, να, έβλεπα πολλές φορές τι γινόταν εκεί, τι γινόταν στην Αγία Κορυφή.

Τι σπουδαία πράγματα γίνονται στην Κορυφή του! Τι Άγιος Τόπος!».

Ο επίκουρος καθηγητής της Καρδιολογίας Γεώργιος Παπαζάχος, ο οποίος για δεκατέσσερα χρόνια ήταν ο γιατρός του, έλεγε για τον Γέροντα: «Ήταν κοντόσωμος, μ’ ένα γλυκύτατο πρόσωπο, γαλανά μάτια και πλούσια γενειάδα». Το Χάρισμά του τον έκανε περισσότερο ευαίσθητο στον ανθρώπινο πόνο. Γι’ αυτό
αργότερα το 1990, όταν ο γιατρός του ήταν άρρωστος στο κρεβάτι με πολλοστή γαστρορραγία, τον άκουσε να του λέει: «Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συχνά και, με το χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός, ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπει στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες… Κάτι μου λέει να μη το χειρουργήσεις τώρα, αλλά να αλλάξεις τρόπο ζωής, να χαλαρώσεις.                                  Άφησε το χειρουργείο να το σκεφτούμε αργότερα. Τι κάνω εγώ τώρα; Το γιατρό στο γιατρό;», και γέλασε!
Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Νίκος Ζίας με
κάποιους άλλους επισκέπτες βιάζονταν να φύγουν από τα Καλλίσια. Θα πήγαιναν να
παρακολουθήσουν μια Συναυλία στο Ηρώδειο. Το ανέφερε, σχεδόν επίτηδες, για να δει τις αντιδράσεις του Γέροντα. Έμεινε έπληκτος, όταν και τον μουσουργό γνώριζε και τον ερμηνευτή και έκανε εύστοχες παρατηρήσεις!

Η νέα αρρώστια του όμως, το «έμφραγμα του μυοκαρδίου» που υπέστη στα Καλλίσια, θα τον αναγκάσει, εξαιτίας του κακού κλίματος για την υγεία του, να τα εγκαταλείψει.

Στο Μήλεσι Ωρωπού (1979-1991)

Στο Μήλεσι του Ωρωπού, θα ιδρύσει το Ησυχαστήριό του, ένα όνειρο ζωής, όπου απάλυνε τον πόνο αναρίθμητων επισκεπτών. Η συμπεριφορά του προς τους επισκέπτες του στο Μήλεσι, στις περισσότερες περιπτώσεις έμοιαζε. Με ένα απλό «άγγιγμα» του χεριού, πιάνοντας τον σφυγμό σου στον καρπό του χεριού και προσευχόμενος, δεχόταν αμέσως την αποκάλυψη του Θεού που φανέρωνε το
πρόβλημα που είχες. Και τότε σου μιλούσε για τις αρρώστιες που πέρασες, αλλά και για αρρώστιες που θα περνούσες στο μέλλον, για τα ευαίσθητα σημεία του οργανισμού σου και από το τι θα έπρεπε να προσέχεις. Άλλες φορές έπαιρνε το κεφάλι σου μέσα στα χέρια του και το κρατούσε στη στάση αυτή για μερικά λεπτά.

Ένιωθες εκείνη την ώρα τη θερμή προσευχή του. Ήταν πραγματικά «μια ιερή στιγμή». Μετά σου έδινε τις κατάλληλες συμβουλές.

Ακόμα και όταν «στας δυσμάς του βίου του» βρισκόταν στην κλίνη του πόνου, έλεγε ο επίκουρος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών πατέρας Γεώργιος Ευθυμίου, πάσχοντας από διάφορες ασθένειες, ακόμα και τότε με το τηλέφωνο ασκούσε την ποιμαντική του διακονία. Χιλιάδες άνθρωποι
εξακολουθούσαν να του τηλεφωνούν, νύχτα και μέρα, από όλα τα μήκη και τα πλάτη
της γης, για να ζητήσουν την προσευχή του και τις συμβουλές του.

Στον καθηγητή της Ιατρικής Ηλία Κουρούμαλη, τον άλλο γιατρό του, μίλησε μια μέρα για τη θεραπεία του καρκίνου: «Η θεραπεία του καρκίνου ευρίσκεται μπροστά στα μάτια των ιατρών και πρόκειται για κάτι όχι σπάνιο»! Είχε μιλήσει και σε μοναχούς για το φάρμακο με το οποίο καταπολεμείται ο καρκίνος, ότι είναι «εύκολο και οι γιατροί το συναναστρέφονται καθημερινά και το έχουν μπροστά στα
μάτια τους»!

Ο ίδιος το γνώριζε με τη Χάρη του Θεού! «Ο Θεός όμως δεν τους το αποκαλύπτει, γιατί τα τελευταία χρόνια εξαιτίας αυτής της ασθένειας έχει ¨γεμίσει¨ ο παράδεισος!»

Άρχισε να πηγαίνει στην Αχλαδερή, ένα μικρό χωριό στο βορειοανατολικό μέρος της Εύβοιας, κοντά στο Αυλωνάρι. Το κλίμα της ήταν παρόμοιο με τα Καυσοκαλύβια και έκανε «προπονήσεις» για την επιστροφή του στην Καλύβη της μετανοίας του. Είχε δώσει σαφείς εντολές, αν κοιμηθεί στο Μήλεσι, το σώμα του να μεταφερθεί αμέσως, αθόρυβα και μυστικά, για να ενταφιαστεί στα Καυσοκαλύβια!

Στις 23 Απριλίου του 1991, ανέλαβε Δικαίος της Σκήτης, χωρίς ακόμα να μένει
μόνιμα εκεί.

Στα Καυσοκαλύβια για το «κύκνειο άσμα» του βίου

Τον Σεπτέμβριο του 1991, αναχώρησε οριστικά για το «κύκνειο άσμα» του στο Άγιο Όρος. Ζούσε, αν και στο τέλος του επίγειου βίου του, ως αρχάριος μοναχός

Έλεγχε τον εαυτό του στο κατά πόσον είχε τηρήσει τις μοναχικές υποσχέσεις του προς τον
Θεό! Ζήταγε από όλους να προσεύχονται για να έχει «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος του Χριστού». Ο ιερομόναχος της Καλύβης Ιωαννίκιος πήρε το θάρρος και τον ρώτησε: «Τι θα γίνει με τα οστά σου; Τι θα τα κάνουμε;». «Κι αυτά να τα πετάξετε στην ερημιά, να μη με βρούνε και με κάνουνε Άγιο»!
Κοιμήθηκε στα Καυσοκαλύβια, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Στις 3 Νοεμβρίου 1994, τρία χρόνια μετά την κοίμησή του, έγινε η ανακομιδή του αγίου Λειψάνου του, το οποίο οι μοναχοί της Καλύβης του έκρυψαν στην ερημιά, όπως τους είχε ζητήσει.

Το 2013 η Εκκλησία κατέγραψε στο εορτολόγιό της τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και καθόρισε να τιμάται η μνήμη του στις 2 Δεκεμβρίου.

Ο Άγιος Πορφύριος αγάπησε πολύ τον άνθρωπο του κόσμου, τον παρηγόρησε και τον έκανε να γνωρίσει και να αγαπήσει περισσότερο τον Χριστό. Και υποσχέθηκε πως όταν φύγει από τον κόσμο θα είναι πιο κοντά μας.

Στα δεκαέξι του χρόνια, ένα βράδυ στα Καυσοκαλύβια είχε δει στο όνειρό του ότι βρέθηκε στον Παράδεισο. «Είσαι ευχαριστημένος;», τον ρώτησε ο Θεός. «Όχι. Έτσι, εμένα μόνο, πρέπει να τους βάλεις όλους!», απάντησε. Αυτή ήταν και η κατάληξη του βίου του. Κατά τα τελευταία τριάντα πέντε λεπτά της επίγειας ζωής του, ψιθύριζε διαρκώς τον λόγο του Κυρίου από την Αρχιερατική προσευχή Του:
«Ἳνα ὦσιν ἓν» (Ιω. 17, 22).

 

Related posts

Μητροπολίτης Μόρφου: «Ως γνωρίζετε ασθένησα από κορωνοϊό αλλά όμως, ιδού ζω»

Τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την υπομονή;

29 Αυγούστου: Η Αποτομή της κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Newsroom