To greekaffair.gr φιλοξενεί την Ελεάννα Φινοκαλιώτη μια νέα ταλαντούχα ερμηνεύτρια από την Κρήτη.

Οι ρίζες της βρίσκονται σε Κρήτη και Ρόδο. Με αφορμή την εισαγωγή στο Μαθηματικό, ανέβηκε στην Αθήνα. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η ενασχόληση της με το θέατρο και λίγο πιο μετά με το τραγούδι.

Ελεάννα, σε καλωσορίζουμε στο greekaffair.gr 

Καλησπέρα κι ευχαριστώ για το κάλεσμα.

Γεννήθηκες στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Θα ήθελα να μου περιγράψεις κάποιες όμορφες στιγμές που θυμάσαι από το σπίτι σου στον Άγιο Νικόλαο;

Γεννήθηκα στην Αθήνα σε μια κρύα και χιονισμένη εκείνο το Δεκέμβρη Αθήνα. Έπειτα αποφάσισαν οι γονείς μου να μετακομίσουν Κρήτη κι έτσι από τα 4 μου βρέθηκα να μεγαλώνω στην πανέμορφη Κρήτη. Άλλοτε στη Νεάπολη κι άλλοτε στον Άγιο Νικόλαο. Οι στιγμές που κρατάω περισσότερο είναι της Νεάπολης, αυτές που έπαιζα στην αυλή με το σκύλο μας το Μαξ και αυτές που έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς θέατρο μέσα στην εκκλησία.

Τι παιδί ήσουν στο σχολείο; Είχες φίλες, ήσουν κοινωνική ή σου άρεσε να παίζεις μόνη σου;

Ήμουν αρκετά μοναχικό παιδί. Άλλαζα συχνά σχολεία λόγω των μετακομίσεων οπότε αυτός ο παράγοντας με δυσκόλευε αρκετά στο να κοινωνικοποιούμαι. Έπαιζα συχνά μόνη στο σπίτι. Έγραφα ιστορίες και έπαιζα όλους τους ρόλους. Πολύ διαβαστερή, με θυμάμαι ανάμεσα σε βιβλία μια ζωή και ονειροπολήσεις.

Η μουσική πότε μπαίνει στην ζωή σου;  

Η μουσική υπήρχε πάντα στο σπίτι λόγω του πατέρα μου. Τραγουδούσαμε συνέχεια μαζί, εκείνος έπαιρνε κιθάρα κι εγώ σόλαρα. Ώρες ατελείωτες μας θυμάμαι στο αυτοκίνητο με Deep Purple, Eric Clapton, Μάνο Χατζιδάκι, Δημήτρη Παπαδημητρίου Elton John, Μίκη Θεοδωράκη, Jules Dassin, Bob Dylan και πόσους ακόμα. Τους αγαπούσα όλους, μάλλον συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας, γιατί με συνέδεαν με τον πατέρα μου.

Πως αντέδρασε η οικογένεια σου όταν τους ανακοίνωσες ότι θα ασχοληθείς με το τραγούδι;

Δεν το ανακοίνωσα οπότε γλίτωσα την κατσάδα! Προέκυψαν live στην Αθήνα και απλά άκουγαν από μένα ότι θα πάω να παίξω εκεί για το κέφι μου. Σε καμία περίπτωση δε φαντάζονταν ότι θα ασχοληθώ αργότερα πιο σοβαρά και επαγγελματικά. Έβλεπαν σιγά σιγά ότι όλο προέκυπταν πράγματα και συνεργασίες και έτσι τους ήρθε νομίζω πολύ μαλακά.

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με τo ροκ και το έντεχνο; Τι ήταν αυτό που σε μάγεψε σε αυτά τα δυο είδη μουσικής;

Με αυτά τα δυο είδη μεγάλωσα και συνδέθηκα οπότε ήταν αναπόφευκτο το να οδηγηθώ εκεί. Μου είναι οικεία και με συνδέουν με εικόνες και ανθρώπους που αγαπώ.

Τα πρώτα σου βήματα στο τραγούδι ποτέ τα έκανες; Θυμάσαι το πρώτο σου τραγούδι;

Θυμάμαι ναι στην πλατεία της Νεάπολης  η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο και δεν ήθελα. Έτρεμα! Με είχε παρακαλέσει ένας καλός φίλος κιθαρίστας που έπαιζε με άλλα παιδιά στα δικαστήρια απέξω κάθε βράδυ και έκαναν live. Με άκουσε και μου είπε έχεις καλή φωνή έλα να παίξουμε μαζί, αλλά δεν ήθελα γιατί φοβόμουν πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που στο soundcheck σταμάτησαν κάποια αυτοκίνητα και περαστικοί ρωτώντας τι γίνεται ποιος τραγουδάει και γυρνάει και μου λέει, «είδες αρέσεις!» και πήρα θάρρος. Ήταν το Ροζ το τραγούδι που ευθύνεται για όλα αυτά.

Τα τελευταία τρία χρόνια έχεις κάνει αρκετές συνεργασίες. Μίλησε μας λίγο για αυτές. Ποιες θα ξεχώριζες;

Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιες, καθώς όλες οι συνεργασίες με τιμούν με την επιλογή τους στο άτομό μου πρωτίστως κι έπειτα  η καθεμία αφήνει κάτι διαφορετικό μέσα μου που με γεμίζει για να προχωρώ παρακάτω. Έχει μείνει αξέχαστη μέσα μου η εμπειρία της παράστασης «Ποιος τη ζωή μου» καθώς είχα την τύχη να είμαι και να ακούω βήμα βήμα τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και τη χαρά να τον έχουμε κοντά στις πρόβες να μας μιλάει με το αστείρευτο χιούμορ του. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την Άλκη Ζέη φέτος στο «Καπλάνι της βιτρίνας»  όπου η κάθε συνάντηση μαζί της είχε κάτι συγκινητικό και δυνατό μαζί. Αυτοί οι άνθρωποι τέρατα που τα μάτια τους λάμπουν κι έχουν πάντα κάτι να σου πουν, κάτι που το κρατάς φυλακτό για μια ζωή.

Μουσικά σίγουρα αξέχαστη η συνεργασία με τον Παντελή Θαλασσινό με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Μια αμυγδαλιά ανθίζει στη νεκρή γη» που μου έδωσε το τραγούδι «Ανατολή μου» σε μουσική του ίδιου και στίχους Αυγής Αυλωνίτη.Υπέροχος άνθρωπος και δάσκαλος, όπως επίσης και η συνεργασία μου με τον έτερο «Λαθρεπιβάτη» Γιάννη Νικολάου μου χάρισε πολλά. Σίγουρα δε θα μπορούσα να αφήσω απ’έξω το Σάκη Τσιλίκη, το Σακούλη όπως τον αποκαλώ, καθώς με στήριξε αρκετά στα πρώτα μου βήματα και βέβαια τον εξαιρετικό Παναγιώτη Μάργαρη που από την πρώτη στιγμή στην ακρόαση με πίστεψε και επένδυσε στη συνεργασία μας.

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε o πρώτος σου δίσκος με τίτλο «Ταξίδια ψυχής», μίλησε λίγο για αυτήν την δουλειά;

Αυτός ο δίσκος «Ταξίδια Ψυχής» που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Μάργαρη έπειτα από πρόταση του ίδιου, είναι ένας δίσκος με αγαπημένα ελληνικά τραγούδια διασκευασμένα από τον ίδιο. Τραγούδια γνωστά και αγαπημένα, ταξιδεμένα μέσα στο χρόνο  που έχουν ήδη μιλήσει στις καρδιές μας. Ο Παναγιώτης είναι ένας καλλιτέχνης που έδωσε μια διαφορετική πρόταση στα κομμάτια αυτά και είναι μεγάλη η χαρά να δίνω το στίγμα μου με αυτά.

Όταν έγινε η πρόταση από τον Παναγιώτη με βρήκε με δάκρυα στα μάτια από τη συγκίνηση, δεν το περίμενα και τον ευχαριστώ για όσους δρόμους  μου άνοιξε με τη συνεργασία μας αυτή.

Κυκλοφορεί από την Polymusic την οποία επίσης ευχαριστώ καθώς στηρίζει τα βήματά μου όπως και τα βήματα πολλών νέων καλλιτεχνών.

Πρόσφατα σε παρακολουθήσαμε σε ένα από τα live που πραγματοποίησες  στον φιλόξενο χώρο της «Σφίγγας», μαζί με τον Αργύρη Λούλατζη, μίλησε μας λίγο για την συνεργασία αυτή;

Ήταν μια πολύ όμορφη συνεργασία με όλα τα παιδιά και τον Αργύρη ειδικά που τον ήξερα από παλιά. Τον είχα ακούσει και ξεχωρίσει τόσο για τα τραγούδια που έχει γράψει και ερμηνεύσει, όσο και για το χαρακτήρα του. Είναι όμορφο να δουλεύεις με άτομα που γίνονται φίλοι και κρατά η σχέση και εκτός των live. Περάσαμε όμορφα στις πρόβες και στο ίδιο το live για αυτό και σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε!

Φέτος  το καλοκαίρι θα υπάρξουν και άλλα live τέτοιου είδους;

Ναι θα γίνουν κάποια live φέτος το καλοκαίρι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Έπειτα θα συμμετέχω στην παράσταση του Θουκυδίδη Δραματικού «Το Θέατρο του Πολέμου» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη και Γιάννη Παναγόπουλου στις 10 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης και θα παρακολουθήσω ένα σεμινάριο στο Λύκειο Επιδαύρου.

Ένας καλλιτέχνης πού αποδίδει καλύτερα όταν πονάει ή όταν χαίρεται;

Θα χρησιμοποιήσω μια φράση του αγαπημένου μου Γάλλου συγγραφέα Marcel Proust που συμφωνώ απόλυτα «Η ευτυχία θεραπεύει το σώμα, μόνο η θλίψη αναπτύσσει τη δύναμη του νου.» Είναι λες και ο πόνος γυμνάζει το νου τον ενεργοποιεί να ερεθιστεί, να σκεφτεί, να παρατηρήσει να οδηγηθεί σε μονοπάτια ανοίκεια του ίδιου του χαρακτήρα. Έπειτα στη φάση της δημιουργίας έρχεται η χαρά της ίδιας της πράξης, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι. Αυτή θεραπεύει τον πόνο και όλο αυτό λειτουργεί κυκλικά.

Η ζωή πιστεύεις πως είναι ένας καμβάς με χρώματα. Ποια είναι τα χρώματα που θα έβαζες για σένα;

Πιστεύω ότι υπάρχει ολόκληρη η παλέτα στη ζωή μας και αναλόγως τις περιόδους και τις φάσεις που περνάμε κάποιες τονίζονται περισσότερο από άλλες που μένουν λίγο πιο θολές. Στο δικό μου φόντο πάντως κυριαρχούν το μοβ και το πορφυρό.

Όνειρα κάνεις;

Συνέχεια Μόνο όνειρα.

Ο έρωτας σε αποσυντονίζει;

Αναλόγως τον έρωτα. Άλλοι μας θρέφουν, άλλοι μας καταστρέφουν.

Λες όχι στη ζωή σου;

Λέω αλλά με δυσκολία δυστυχώς και σπάνια. Είναι ένα από τα ελαττώματά μου να προσπαθώ να τους ικανοποιήσω όλους.

Τα μελλοντικά σου σχέδια, ποια είναι;

Να περάσω ένα όμορφο καλοκαίρι. Να φορτίσω μπαταρίες γιατί το χειμώνα ξεκινούν πολλά όμορφα και διάφορα!

Ελεάννα, σε ευχαριστώ που δέχτηκες  να σε φιλοξενήσουμε στο greekaffair.gr

Εγώ ευχαριστώ πολύ. Καλή συνέχεια!

Συνέντευξη- Κυριάκος Τσικορδάνος 

Φωτογραφία – Greekaffair.gr- Αδαμαντία Λαουμτζή