H συγγραφέας Βάσια Μαυράκη φιλοξενείται για πρώτη φορά στο greekaffair.gr και μιλάει στον Κυριάκο Τσικορδάνο για το νέο της συγγραφικό παιδί, “Χίλια Χρόνια Μετά…”
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα Βάσια Μαυράκη.
Η Βάσια Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1967. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο αγοριών. Αφού ταξίδεψε πολύ και έμεινε σε διαφορετικές χώρες αλλά και πόλεις της Ελλάδας, λόγω του επαγγέλματος του συζύγου της (στρατιωτικός πιλότος), πλέον ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αθήνα.
Τα ταξίδια της, ωστόσο, είναι η σπουδαία παρακαταθήκη της. Αυτά αποτελούν, άλλωστε, πηγή της έμπνευσής της και πολλές φορές συνδέονται άμεσα με τις συγγραφικές αναφορές της.
Παρότι σπούδασε ψυχολογία, τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη συμβουλευτική αστρολογία (Empathetic Astrological Approach, Human Design). Αρθρογραφεί σε γνωστά περιοδικά και site.
Κυρία Μαυράκη γεννηθήκατε στην Αθήνα, τότε που η Ελλάδα άλλαζε σελίδα στην ιστορία της. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια, τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;
Είναι αλήθεια, γεννήθηκα τη χρονιά εκείνη που γράφτηκε με μαύρα γράμματα στις σελίδες της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας! Γεννήθηκα πέντε μήνες μετά τη χούντα των Συνταγματαρχών, στη μεταπολίτευση πήγαινα στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού και θυμάμαι ακόμη πολύ ζωντανά το καλοκαίρι εκείνο του 1974 που έγινε η εισβολή στην Κύπρο. Σαν παιδί όμως δεν αντιλαμβανόμουν αυτά που γίνονταν στην πραγματική τους διάσταση, γιατί για τα παιδιά το πιο σημαντικό περιβάλλον, αυτό που αφορά άμεσα την καθημερινότητά τους, είναι το οικογενειακό. Είμαι λοιπόν παιδί της Χούντας και της Μεταπολίτευσης, αλλά ήμουν και ένα τυχερό παιδί που πρόλαβε να ζήσει την Ελλάδα που αναπτυσσόταν, την Ελλάδα που επέτρεψε στη γενιά μου να ζήσει αυτά που δεν έζησαν οι προηγούμενες γενιές, αλλά και αυτά που στερείται η σημερινή.
Η ανάγνωση βιβλίων σας άρεσε από μικρή; Θεωρείτε τον εαυτό σας ένα μικρό βιβλιοφάγο;
Θυμάμαι πως μου άρεσε πολύ να διαβάζω βιβλία εξωσχολικά, όπως τα λέγαμε τότε! Οι δανειστικές σχολικές βιβλιοθήκες ήταν μια όαση χαράς τα χρόνια εκείνα που τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο σήμερα και που το Σάββατο πηγαίναμε σχολείο. Περίμενα με λαχτάρα να τελειώσει το μάθημα του Σαββάτου, να επιστρέψω το βιβλίο της προηγούμενης εβδομάδας και να πάρω το καινούργιο. Αυτή η αγνή, παιδική χαρά που αισθανόμουν τότε, είναι σταθερά μια από τις πιο ανεπιτήδευτες χαρές της ζωή μου.
Ποια ήταν η σχέση σας με τους γονείς σας; Μεγαλώσατε μέσα σε ένα ήρεμο και γαλήνιο περιβάλλον;
Είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σ’ ένα περιβάλλον κανονικό. Ξέρετε, αργότερα κατάλαβα ότι η «κανονικότητα» στη ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και πως μερικοί άνθρωποι πασχίζουν σε ολόκληρη τη ζωή τους για να την αποκτήσουν. Είχα την τύχη να έχω δυο υπέροχους γονείς και την ευλογία μιας αδερφής που είναι το άλλο μισό της ψυχής μου. Είμαι από εκείνες τις τυχερές που είχαν παππού και γιαγιά στο χωριό και που οι δυο γιαγιάδες μου έφυγαν από τη ζωή μετά τα σαράντα μου χρόνια. Το περιβάλλον του σπιτιού μας δεν ήταν πάντα ήσυχο και γαλήνιο, όπως πιστεύω δεν μπορεί να είναι σε κανένα σπίτι που ζουν ζωντανοί, διαφορετικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι, αλλά είχαμε τη σωστή αναλογία σε όλα και στις χαρές και στις λύπες και στις εντάσεις και στις διαφωνίες. Αυτό όμως που μου έχει μείνει αξέχαστο από τα παιδικά μου χρόνια, είναι το πολύ παιχνίδι! Παίξαμε πολύ σαν παιδιά. Παίξαμε με λάσπες, με χώματα, λερωθήκαμε τόσο πολύ και ήταν τόσο όμορφα. Πετούσαμε αετούς και σαΐτες όλο το χρόνο, ειδικά οι σαΐτες ήταν η ειδικότητα της αδερφής μου… Ποδήλατα, μήλα, κλέφτες και αστυνόμους… Μεγαλώσαμε σε μια Αθήνα που οι αλάνες ήταν μια πραγματικότητα και οι παρέες των παιδιών ήταν μπουλούκια. Μεγαλώσαμε αγκαλιά με σκυλάκια, γατάκια, παπάκια. Τρέχαμε εμείς και αυτά μας ακολουθούσαν. Για τα παιδιά αυτός είναι ο παράδεισος, το ανέμελο παιχνίδι!
Η σχέση σας με την συγγραφή από πότε ξεκινάει;
Ξεκινάει από την πρώτη, πρώτη έκθεση που έγραψα στην Πρώτη Δημοτικού με θέμα «Μια Κυριακάτικη βόλτα». Έγραφα και όσο έγραφα τόσο πιο πολλά έρχονταν στο μυαλό μου που φοβόμουν μη ξεχάσω να τα γράψω. Κάτι που το παθαίνω ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια… Μήπως και δεν προλάβω να γράψω όλα αυτά που κατακλύζουν το μυαλό μου.
Με ποιο τρόπο θεωρείτε ότι σας έχει επηρεάσει η συγγραφική σας εμπειρία;
Η συγγραφή λειτουργεί αμφίδρομα. Όσο την «επηρεάζει» ο συγγραφέας άλλο τόσο τον «επηρεάζει» και αυτή. Αυτή του δίνει εμπειρίες ζωής και αυτός της επιστρέφει εμπειρίες ψυχής. Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι και απολαμβάνω περισσότερο ως δώρο της όμως είναι οι δύο κόσμοι μέσα στους οποίους μου επιτρέπει να ζω. Είναι σαν μια πόρτα μέσα στο μυαλό μου που ανοίγει όταν το επιθυμήσω – μερικές φορές και χωρίς να το επιθυμώ, είναι η αλήθεια- και μου επιτρέπει να ξεφεύγω από το πεζό και το καθημερινό και να ταξιδεύω στο φανταστικό. Στο φανταστικό που εγώ θα καθορίσω, σε αυτό που κάθε φορά «βολεύει» τη ψυχή μου, σε αυτό που έχω ανάγκη να επικοινωνήσω.
Πριν ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη συμβουλευτική αστρολογία και τη συγγραφή βιβλίων, μήπως σπουδάσατε κάτι άλλο; Είχατε σκεφτεί αλλιώς το μέλλον στο πίσω μέρος του μυαλού σας;
Θα σας απαντήσω ειλικρινά. Είμαι άνθρωπος που αφήνομαι στα χέρια της μοίρας και απλώς ακολουθώ τους δρόμους που μου ανοίγει. Και μη σας φανεί μοιρολατρικό, γιατί δεν είναι. Είναι απλώς διαπίστωση ζωής. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα τη σκέψη να είμαι σε θέση να διαχειρίζομαι με το σοφότερο τρόπο αυτά που μου φέρνει η ζωή. Με ένα μαγικό τρόπο, δε μόχθησα πολύ. Τα περισσότερα μου ήρθαν προτού σχεδόν τα επιθυμήσω. Παντρεύτηκα και έκανα παιδιά σχετικά νωρίς, σπούδασα ψυχολογία, ταξίδεψα, έγραψα και ύστερα ήρθε και η αστρολογία στη ζωή μου, σα να ήμουν πάντα έτοιμη για αυτή. Όλα αυτά τα βιώνω πολύ γλυκά, με απόλυτη συνείδηση και ευγνωμοσύνη.
Όταν ξεκινάτε να γράψετε ένα βιβλίο ποια θεωρείτε ως κύρια χαρακτηριστικά (αν υπάρχουν τέτοια) που πρέπει να έχει κάποιος για να συγγράψει ένα βιβλίο;
Το μοναδικό που χρειάζεται κάποιος για να γράψει είναι η Έμπνευση! Τίποτε άλλο. Αν σε επισκεφτεί η θεότητα αυτή της ξαφνικής λιακάδας του μυαλού, όλα τα άλλα θα έρθουν. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν συνταγές, αλλά ακόμα και αν το δεχθούμε, είναι τόσο πολύ προσωπικό το θέμα και η συνταγή θα πρέπει να προσαρμοστεί πάνω στο κάθε άτομο. Δε φιλτράρουμε όλοι τις εμπειρίες και τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο και δεν τα μεταφέρουμε με τον ίδιο τρόπο επίσης. Και αυτή είναι η πραγματική ομορφιά της ποικιλίας των δημιουργών και των δημιουργημάτων τους.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποτυπώσετε στο χαρτί μια ιστορία , όπως το Χίλια χρόνια μετά… κι άλλα χίλια;
Περισσότερο νομίζω πως είναι η προσωπική αναζήτηση του και μετά από εδώ, τι; Όλα αυτά που ζούμε, όλη η αγάπη που παίρνουμε και δίνουμε είναι για το τίποτα; Αυτό που με οδήγησε να αποτυπώσω την ιστορία μου στο χαρτί είναι η βαθιά μου πεποίθηση πως τίποτα δεν τελειώνει στη μία φορά και πως πρέπει να ανοίξουν και να κλείσουν πολλοί κύκλοι ζωής προκειμένου να δικαιολογήσουμε όλον αυτόν το «σαματά» που κάνουμε στη ζωή μας.
Το νέο σας βιβλίο «Χίλια χρόνια μετά… κι άλλα χίλια » μιλάει για τον έρωτα, τη ζωή , τη μοίρα και το κάρμα. Αλήθεια εσείς όλα αυτά τα χρόνια έχετε βιώσει κάποιο μεγάλο έρωτα που δεν εκπληρώθηκε ποτέ γιατί η μοίρα και το κάρμα σας έπαιξαν κάποιο παιχνίδι και άλλαξαν σημαντικά την πορεία του;
Στο θέμα του έρωτα στη ζωή μου, βιώνω την τρίτη ιστορία του βιβλίου μου! Ζω την ιστορία της ανταμοιβής. Ο έρωτας είναι ένα κεφάλαιο της ζωής που εμπεριέχει τα πάντα: χαρά, πόνο, ελπίδα, απελπισία, ένταση, ηδονή και οδύνη, ο έρωτας στην πραγματικότητα είναι πόλεμος. Είναι μάχη σώμα με σώμα, είναι Άρης και Αφροδίτη, είναι Πανσέληνος, η μονομαχία αυτή του Ήλιου και της Σελήνης. Ήμουν, λοιπόν, από τις τυχερές γιατί βίωσα έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα με όλα φυσικά τα σκαμπανεβάσματά του, που ευοδώθηκε από την πρώτη στιγμή και έχει απίστευτη διάρκεια. Tριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Ξέρουμε πολύ καλά πια ότι η μοίρα σε αυτή μας την ενσάρκωση έπρεπε να μας έχει μαζί, γιατί στο παρελθόν είχαμε μάλλον ταλαιπωρήσει πολύ ο ένας τον άλλο!
Ποια είναι η γνώμη σας για τον έρωτα; Αλλοιώνεται με τα χρόνια ή ανά πασά στιγμή και λεπτό μπορεί να αναθερμανθεί και να γίνει μια πύρινη φλόγα;
Η γνώμη μου για τον έρωτα είναi πως είναι αναπόφευκτος! Είναι ένας από τους τρεις σταθμούς της ζωής που λειτουργούν ερήμην μας. Γέννηση, έρωτας, θάνατος! Η καθεμία από αυτές τις λέξεις κρύβει και τις τρεις μέσα της. Η μία είναι προϊόν της άλλης. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Με ρωτάτε αν τα χρόνια τον αλλοιώνουν. Σίγουρα τα χρόνια τον αλλοιώνουν, όπως αλλοιώνουν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, διαφορετικά θα ζούσαμε μια ανούσια, προβλεπόμενη, επίπεδη ζωή, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης. Θα ήθελα όμως να χρησιμοποιήσω καλύτερα τη λέξη μεταλλάσσουν και όχι αλλοιώνουν. Η αλλοίωση κρύβει μέσα της την παραμόρφωση που οδηγεί στη σήψη, η μετάλλαξη όμως κρύβει μέσα της την αλλαγή που οδηγεί σε κάτι ανώτερο. Η κάμπια που γίνεται πεταλούδα. Αυτή πρέπει να είναι η μετάλλαξη που φέρνει ο έρωτας. Και τότε ναι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρει την αρχική του φλόγα, που θα έχει όμως «εκπαιδευτεί» και δεν θα κινδυνεύει να γίνει πυρκαγιά που θα κατατακάψει το Σύμπαν!
Οι ήρωες που περιγράφετε στο βιβλίο σας πώς συνδέονται μεταξύ τους; Είναι πραγματικά πρόσωπα ή μυθοπλαστικά;
Οι ήρωες μου συνδέονται με κάτι πολύ παλιό, κάτι αρχαίο και μαγικό, κάτι που τους έδεσε πριν χίλια χρόνια και που θα συνεχίσει να τους δένει μέχρι ο κόσμος να φτάσει στο τέλος του! Είναι η ανάγκη αυτή του ανθρώπου να αισθανθεί πως είναι το μισό από κάτι ολόκληρο, η ανάγκη να αισθανθεί πως η ύπαρξή του είναι τόσο πολύ σημαντική για κάποιο άλλο πλάσμα , η ανάγκη που ωθεί δύο ανθρώπους να γίνουν ένα! Οι ήρωες μου είναι μυθολογικά και πραγματικά πρόσωπα μαζί. Είναι τόσο μυθολογικά, όσο ήταν οι Κένταυροι οι κυρίαρχοι των νεφών, των ανέμων και των καταιγίδων και τόσο πραγματικά, όσο η Δαμεία, η κάθε γυναίκα που αναζητά να ημερώσει το θηρίο μέσα στον άνδρα.
Σε ποια χρονολογία μας μεταφέρουν τα περιστατικά και σε ποιες πόλεις εξελίσσονται τα γεγονότα;
Στην παλαιότερη χρονικά ιστορία, στην ιστορία του Άρχοντα και της Ιπποδάμειας η δράση εκτυλίσσεται στα πυκνόφυλλα δάση του Πηλίου, εκεί που μαίνονταν οι μάχες των Λαπίθων και των Κενταύρων. Στην δεύτερη ιστορία, του Άγγελου και της Ηλέκτρας η δράση μεταφέρεται στην ακριτική Μυτιλήνη του 11ου αιώνα, τότε που τα Σαρακήνικα κουρσάρικα έκαναν επιδρομές στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου ληστεύοντας χωριά και μοναστήρια. Και η τρίτη ιστορία, η ιστορία του Άρχη και της Δαμείας είναι η ιστορία του σήμερα. Κινείται στους ίδιους τόπους, στο Πήλιο, στη Μυτιλήνη, εκεί που το παρελθόν είναι ακόμα ζωντανό μέσα τους και τους καλεί να κλείσουν τους κύκλους των ζωών που μοιράστηκαν.
Στο βιβλίο σας η θρησκεία και η εκκλησία παίζουν βασικό ρόλο. Στη ζωή σας έχουν;
Η βαθύτερη ανάγκη του κάθε ανθρώπου είναι να προσεγγίσει το Θείο στην προσπάθεια του να συντονιστεί με το Σύμπαν και να καταλάβει τι περισσότερο είναι από αυτό που μόνο βλέπει. Οι θρησκείες, τα τελετουργικά τους αλλά και οι χώροι επικοινωνίας με το Θεό βοηθούν να διοχετευτεί όλη αυτή η προσδοκία σε κάτι συγκεκριμένο, προς μια κατεύθυνση… Στο βιβλίο μου έχουν σημαντικό ή μάλλον κύριο θα έλεγα λόγο, αφού ο κεντρικός ιστός και των τριών ιστοριών είναι η Μονή του Ταξιάρχη στη Μυτιλήνη και ο ναός των Παμεγίστων Ταξιαρχών στο Πήλιο, εκεί που στο «παρελθόν» κατοικούσε ο σοφός θεραπευτής Χείρωνας! Ο Ταξιάρχης, ο πατέρας Γαβριήλ, ο Χείρωνας, ο κόκκινος Κένταυρος, ο Πορφύρης, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, η Μονή, η σπηλιά του Χείρωνα δεν έχουν παρελθόν και παρόν, απλώς είναι οι διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου τόπου, των ίδιων προσώπων. Είναι, εξάλλου, γνωστό ότι πάνω ή δίπλα από ερείπια αρχαίων ναών έχουν χτιστεί ορθόδοξοι ναοί και μοναστήρια. Οι αρχαίοι ναοί ήταν χτισμένοι πάνω σε τόπους δύναμης, πάνω σε ενεργειακούς τόπους, οι οποίοι πρόσφεραν ηρεμία, γαλήνη, ίαση. Η δύναμη ενός τέτοιου τόπου λειτουργεί σύμφωνα με την «ηθική» αυτών που διαμένουν εκεί, που τον έχουν κατοικήσει με σεβασμό. Αυτή είναι η θρησκεία και η εκκλησία που πιστεύω στη ζωή μου, αυτή που καλύπτει τη βαθύτερη ανάγκη μου να επικοινωνώ και να απολογούμαι σε κάτι Ανώτερο από εμένα. Δεν είμαι θρησκόληπτη, δεν πιστεύω σε δόγματα, πιστεύω στο Θεό αυτό που είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους και που το όνομά του είναι ΑΧ! κατά τον θεϊκό μας Καζαντζάκη. Ένα μικρό, απίστευτα βαρύ επιφώνημα, είναι το όνομα του Θεού των ανθρώπων…
Στο βιβλίο σας μιλάτε για τρεις ζωές, διαφορετικές. Πιστεύετε ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Ότι ο κύκλος δεν κλείνει εδώ;
Πιστεύω πως ο θάνατος είναι μία πόρτα μέσα στη ζωή, την ανοίγουμε και μπαίνουμε σ’ ένα άλλο δωμάτιο που απλώς δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Στο θάνατο μας τρομάζει αυτό που έχει επισημάνει ο Επίκουρος, ο φόβος της μη περαιτέρω προοπτικής. Οι ήρωες μου όμως είχαν προοπτική, είχαν προοπτική για χίλια χρόνια ζωής και άλλα χίλια χρόνια μετά, είχαν τρεις ζωές για να νικήσουν το θάνατο. Για την αστρολογία οι ενσαρκώσεις αποτελούν θέσφατο. Οι δεσμοί της Σελήνης και ο Κρόνος στο γενέθλιο κοσμόγραμμα κάθε ανθρώπου είναι οι καρμικές ενδείξεις που μας δείχνουν το «παρελθόν» και το ρόλο που έχουμε έρθει να διαδραματίσουμε στο παρόν. Πιστεύω πως στη ζωή και στο θάνατο τα πάντα λειτουργούν κυκλικά και πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Φυσικά, κανείς μας δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα από όλα αυτά και αν ακόμη κάποιος το έχει καταφέρει, αφορά μόνον τον ίδιο και δεν έχει λόγο να το εκθέτει. Τα θέματα της ψυχής είναι μυστικά, είναι τρυφερά και εύθραυστα και η έκθεση στο φως του ρεαλισμού μπορεί να τα καταστρέψει ανεπανόρθωτα.
Όταν ξεκινάτε να γράψετε ένα βιβλίο κρατάτε σημειώσεις σε ένα σημειωματάριο για το εκάστοτε επόμενο κεφάλαιο ή έχετε σχεδιάσει το σκελετό του; Πως λειτουργείτε συνήθως;
Λειτουργώ εντελώς αυθόρμητα. Στο μυαλό μου υπάρχει πάντα το πλάνο, ένας σκελετός στην ουσία με αρχή, μέση και τέλος. Στην πορεία, όμως, όσο γράφω τόσο περισσότερες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου, ιδέες για καινούργια πρόσωπα και διαλόγους που αναγκάζομαι να σημειώνω προκειμένου μη μου διαφύγει κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξεκίνησα να γράφω με συγκεκριμένο σκοπό, αλλά οι ήρωες μου με πήγαν τόσο πολύ μακριά σε σχέση με αυτά που εγώ σκεφτόμουν. Τότε κατάλαβα πως είναι τόσο πραγματικοί, όσο κι εγώ, πως έχουν δική τους θέληση και πως όση δύναμη έχω εγώ επάνω τους, έχουν άλλη τόση και αυτοί πάνω σ’ εμένα. Έτσι αφέθηκα…
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το βιβλίο σας;
«Γιατί η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο… Γιατί η Πανσέληνος φουσκώνει την παλίρροια και αδειάζει την άμπωτη… Γιατί ο ορίζοντας χάνεται μέσα στη θάλασσα… Γιατί ο Αντάρις είναι το πιο φωτεινό αστέρι του Σκορπιού… Γιατί τα ποτάμια χύνονται στις θάλασσες… Γιατί οι άνδρες ξεκινούν πολέμους για τις γυναίκες που αγάπησαν… Γιατί οι γυναίκες θυσιάζουν τη ζωή τους για τον έρωτα του άνδρα τους… Για αυτό είμαστε μαζί Ιπποδάμεια, για αυτό μοιραστήκαμε τρεις ζωές».
Αν σας ρωτούσε κάποιος να περιγράψετε τη συγγραφέα Βάσια Μαυράκη με πέντε λέξεις, τι θα απαντούσατε;
Λοιπόν… θα έλεγα υπομονετική, εγκάρδια, αναβλητική, εχέμυθη, πιστή. Σας είπα κιόλας πέντε και μάλλον κυρίως θετικά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να προσθέσω ακόμη ένα, μόνο που θα σας το κάνω λίγο γρίφο, γιατί είναι πολύ σοβαρό ελάττωμα και θα ήθελα να το καταλάβουν όσο λιγότεροι γίνεται. Έχω γενέθλια σύνοδο Ήλιου/ Πλούτωνα σε απόλυτη ιδιομοιρία! Όσοι γνωρίζετε αστρολογία ξέρετε πως πρέπει να με προσέχετε…Χαχαχα!
Έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενό σας βιβλίο και ποιο το περιεχόμενό του; Σε ποια κατηγορία θα ανήκει;
Ξέρετε έχω σκεφτεί και το επόμενο- το οποίο έχω ήδη ξεκινήσει- έχω σκεφτεί και το μεθεπόμενο και δε σταματώ να έχω ιδέες που θα μπορούσαν να γίνουν τα επόμενα βιβλία μου. Δε θα σας πω ψέματα, πάντα με συναρπάζει το μεταφυσικό στοιχείο, οπότε θα κινηθώ στο πλαίσιο αυτό ή ίσως πάλι και όχι! Προσπαθώ να σας μπερδέψω λίγο, όπως καταλαβαίνετε! Το σίγουρο όμως είναι πως δε βιάζομαι και πως θέλω να δώσω το χρόνο στο «Χίλια χρόνια μετά… και άλλα χίλια», να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό. Θέλω ο έρωτας του Άρχοντα και της Ιπποδάμειας να μπει στις καρδιές των αναγνωστών μου και να τους κάνει να καταλάβουν πως μια φορά δεν είναι αρκετή, μια φορά είναι τίποτα…
Έχετε χόμπι; Τον ελεύθερο χρόνο σας πως σας αρέσει να τον περνάτε;
Θα σας αποκαλύψω πως πλέον έχω γίνει αρκετά τεμπέλα και κάνω ελάχιστα πράγματα τον ελεύθερο χρόνο μου. Ή μάλλον όχι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα η δουλειά μου μοιάζει με χόμπι γι’ αυτό και δεν θέλω να κάνω κάτι περισσότερο στον ελεύθερο χρόνο μου. Η Ψυχολογία, η Αστρολογία, η Συγγραφή έχουν στην ουσία το ίδιο αντικείμενο, ασχολούνται με τον άνθρωπο, απευθύνονται σ’ αυτόν. Η καθημερινή επαφή και η ενασχόληση με τα θέματα της ανθρώπινης φύσης και ιδιοσυγκρασίας δε σου αφήνουν αρκετό ελεύθερο χρόνο, αλλά όταν τον βρεις θέλεις να αδειάσεις το μυαλό σου και να εξοικονομήσεις ενέργεια. Και για να μην κρυβόμαστε, η συγγραφή είναι χομπίστικο επάγγελμα… Πέστε μου σε ποιο άλλο επάγγελμα μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί και να αρχίσεις να δουλεύεις φορώντας ακόμη τις πιτζάμες σου; Σε ποιο άλλο επάγγελμα μπορείς να έχεις την κούπα με τον καφέ σου δίπλα, να κάθεσαι στη βεράντα σου, να κρατάς τη γάτα σου αγκαλιά και συγχρόνως να δουλεύεις; Ναι, το μεγαλύτερο χόμπι μου τελικά είναι η δουλειά μου!
