ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΤΑΞΙΔΙΑ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Συνεντεύξεις

Συνέντευξη με την Συγγραφέα Αλέκα Ζωγράφου: «Το τανγκό για να χορευτεί θέλει δύο»

Συνέντευξη με την Συγγραφέα Αλέκα Ζωγράφου: «Το τανγκό για να χορευτεί θέλει δύο»

 

Η συγγραφέας-Δημοσιογράφος Αλέκα ζωγράφου  μίλησε στον δημοσιογράφο Κυριάκο Τσικορδάνο σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης και παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό της το νέο της μυθιστορημα που φέρει το τίτλο «Το Τανγκό της Ηλέκτρας» ;

 

Λίγα λόγια για την συγγραφέα-Δημοσιογράφο Αλέκα ζωγράφου

 

Η Αλέκα Ζωγράφου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ορχομενό Βοιωτίας. Σήμερα κατοικεί στην Αθήνα και εργάζεται στην τηλεόραση. Σπούδασε γαλλική φιλολογία, αλλά πολύ γρήγορα, η αγάπη της για τον συναρπαστικό κόσμο της δημοσιογραφίας της άλλαξε τα σχέδια και έτσι, ασκεί το επάγγελμα της δημοσιογράφου. 
Έχει εργαστεί στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, υπεύθυνη σε μόνιμες στήλες για την ομορφιά, την υγεία, το βιβλίο και τις ανθρώπινες σχέσεις, ως αρχισυντάκτρια σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, καθώς και στο ραδιόφωνο στη σύνταξη και εκφώνηση ειδήσεων. 
Η ενασχόλησή της με την παιδική λογοτεχνία ξεκίνησε το 2009 με το πρώτο της βιβλίο  «Ο Ζώζι και η ποντικοΜόνα Λίζα». Ακολούθησαν τα βιβλία «Μ, όπως Μελίτα, όπως μέλι», «Ο Μανώλης, ο κύριος μη με μαλώνεις» και «Μυστικά, νότια του χάρτη». Πρόκειται για το πρώτο παιδικό βιβλίο για το Ρέθυμνο, το οποίο με ειδική έκδοση χρησιμοποιήθηκε για το 17ο Παιδικό Κυνήγι Θησαυρού.
Το μυθιστόρημα «Αγάπη όπως… αλμύρα», που κυκλοφόρησε το 2018 από τις Εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, ήταν η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Το 2019 κυκλοφόρησε το δεύτερο λογοτεχνικό της βιβλίο με τίτλο: «Άνεργη με Louis Vuitton».

 

Κα. Ζωγράφου  θα ήθελα να πιάσουμε λίγο το νήμα της ζωή σας από την αρχή και να μου πείτε πού γεννηθήκατε και πού ζήσατε  τα πρώτα σας εφηβικά χρόνια;

Το νήμα της ζωής μου ξεκίνησε ένα μεσημέρι του Νοέμβρη που ήρθα στη ζωή και ήμουν το πρώτο και το τελευταίο παιδί της οικογένειας, με λίγα λόγια μοναχοπαίδι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Ορχομενό Βοιωτίας  και έζησα εκεί ώσπου και τελείωσα το Λύκειο. Οι σπουδές με έκαναν στη συνέχεια από μόνιμο κάτοικο, επισκέπτρια και αυτό συνεχίζεται ως σήμερα. 

Ως μοναχοπαίδι που είσαστε, πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας την εποχή εκείνη;

Αν απαντήσω την ερώτησή σας μονολεκτικά, νομίζω η κατάλληλη λέξη θα ήταν «μπελάς». Ήμουν ατίθαση, ζωηρή και … ζόρικη. Στα χείλη μου πάντα υπήρχε ένα «γιατί» μιας και είχα μόνιμα  απορίες και προσπαθούσα να τις … λύσω με όποιο κόστος. Πότε με γρατζουνιές και πότε με ματωμένα γόνατα. Είχα πάντα εύκαιρο, όμως και ένα «επειδή» για να μπαλώνω τις αταξίες μου που τις περισσότερες φορές δεν κατάφερνε να «ελαφρύνει» τη θέση μου και ειδικά όταν έπρεπε να λογοδοτήσω για σκανταλιές που δεν είχαν προηγούμενο. 

Πόσο δύσκολη υπόθεση είναι να είναι κάποιος μοναχοπαίδι. Ποια είναι τα υπερ και ποια τα κατά; Και πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να έχει θετική ή αρνητική επιρροή επάνω σας αλλά και προς τον χαρακτήρα που διαμορφώσατε;

Το να είναι κάποιος μοναχοπαίδι έχει τα υπερ και τα κατά. Τα πρώτα χρόνια ανακαλύπτεις μόνο τα υπέρ και αυτό συνέβη και με μένα. Ήταν όλα δικά μου. Η αγάπη των γονιών μου δεν είχε διαιρέτη και αυτό ήταν κάτι που το απολάμβανα και να πω και αυτό ότι κατά κάποιο τρόπο το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο. Τα «κατά» έρχονται μεγαλώνοντας. Όταν στην εφηβεία και μετά σου λείπει ένας αδερφός ή μια αδερφή για να πεις να μοιραστείς, να ακουμπήσεις. Είσαι μόνος. Το πιο δύσκολο κομμάτι, όμως και αυτό είναι κάτι που το βιώνουν όλα τα μοναχοπαίδια, είναι όταν φτάνει η στιγμή να αποχωριστούν τους γονείς τους. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που παύει ένα μοναχοπαίδι να έχει οικογένεια. 

Αλήθεια, ποια ήταν η  ατμόσφαιρα στην παιδική σας ηλικία και αργότερα στην εφηβεία σας; Ήταν αυστηροί οι γονείς μαζί σας; Υπήρχε καταπίεση και πειθαρχία; Ή  ζούσατε σε ένα ήρεμο και φυσιολογικό περιβάλλον  για εκείνα τα χρόνια ;

Τα παιδικά μου χρόνια είχαν ομορφιά και ξεγνοιασιά. Με καλούς φίλους πάντα στο πλευρό μου απολάμβανα το παιχνίδι και τις σκανταλιές και αυτό ήταν κάτι που συνεχίστηκε και στην εφηβεία. Μπορεί βέβαια εκεί να σταμάτησα το κρυφτό και το κυνηγητό, αλλά είχα με χαρά ανακαλύψει τα φλίπερς και αργότερα το μπιλιάρδο και αυτό με έκανε να περνάω πολλές ώρες σε ένα καφενεδάκι του χωριού που είχε όλα όσα χρειαζόμουν. Είχα γίνει από μαθήτρια … καθηγήτρια στο πάκμαν και κάθε φορά που ανέβαινα πίστα, ψήλωνα και μερικούς πόντους. Το χαρτζιλίκι μου χανόταν γρήγορα, αλλά δεν με πολυένοιαζε. Έκανα κουμάντο και μπορεί να έτρωγα μια γκοφρέτα λιγότερη και να έχανα τη γλύκα, αλλά γευόμουν τη νίκη με το φαντασματάκι και όλα καλά. 

Όσον αφορά τους γονείς μου, αυτό που θα σας πω, είναι ότι ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ αυστηρός μαζί μου, αντίθετα, ήταν εκείνος που με κακομάθαινε και ήξερε πολύ εύκολα να παραγράφει τα λάθη μου και τις αταξίες μου. Αντίθετα, όμως, με τη μάνα μου. Ήταν «στρατηγός» και αυτό είχε να κάνει κυρίως με την επίδοσή μου στο σχολείο. Η βαθμοθηρία ήταν κάτι που πάντα μας οδηγούσε σε «συγκρούσεις» που την πλήρωναν πότε τα βιβλία μου που ήταν πάντα σε τεύχη και πότε τα τετράδια. Πού και πού να πω ότι έπεφταν και μερικές ψιλές…. Αλλά λίγο με ένοιαζε… 

 

Ποια ήταν η σχέση σας με το σχολείο και τα γράμματα; Η ανάγνωση βιβλίων σας άρεσε από μικρή; Θα Θεωρούσατε  τον εαυτό σας ένα μικρό βιβλιοφάγο;

Το σχολείο το αγαπούσα και ναι, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Εξασφάλιζα πάντα καλή εικόνα όσο κρατούσε η ώρα της εξέτασης και για την ώρα της παράδοσης το μυαλό μου ταξίδευε ή εφεύρισκε τερτίπια για σκανταλιές και ειδικά αν ήταν σε ώρα καθηγητή που δεν πολυχωρούσε στο στομάχι μου. Τα βιβλία, όμως, μπήκαν πολύ νωρίς στη ζωή μου. Έγινα πολύ γρήγορα βιβλιοφάγος και απολάμβανα τα χάρτινα ταξίδια που μου προσέφεραν στις σελίδες τους. 

Πότε καταλάβατε τι είναι αυτό που θέλετε από την ζωή σας; Σε ποια φάση της ηλικία σας αρχίσατε να ωριμάζατε και να παίρνετε  τη ζωή στα χέρια σας;

Αυτό που ήθελα να κάνω, δεν συνέβη ποτέ. Δεν κατάφερα ποτέ να μπω στη Νομική και βολεύτηκα στο ίσα-ίσα με μια θέση στη γαλλική φιλολογία. Όχι, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Η διδασκαλία ήταν κάτι που απείχε πολλά χιλιόμετρα από μένα και δεν θα συναντιόμασταν ποτέ με επιτυχία. Αυτό που μου άρεσε πολύ και ήταν η δημοσιογραφία μπήκε στη ζωή μου αναπάντεχα και όντας ακόμα στο τρίτο έτος. Ξεκίνησα να αρθρογραφώ σε ένα τηλεοπτικό περιοδικό έχοντας μια στήλη ως εξωτερική συνεργάτης και με το περίφημο «μπλοκάκι πληρωμής». Εκεί έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Έγινα σύντομα εργαζόμενη αορίστου χρόνου η στήλη που είχα έγινε στήλες και τρύπωσα και στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Φτάνει μόνο να σας πω ότι σε αυτή την πρώτη μου δουλειά έμεινα για δεκαέξι χρόνια. Με λίγα λόγια… λοξοδρόμησα και βούτηξα σε άλλα νερά κάποιες φορές ήταν βαθιά, κάποιες όχι και τόσο, αλλά με έσωζε ότι ήξερα καλό κολύμπι. Τη ζωή μου λοιπόν την πήρα πολύ νωρίς στα χέρια μου και έμαθα πολύ καλά τι είναι το πηλίκο. Γιατί αυτό που μαθαίνεις βγαίνοντας στη ζωή και αποφασίσεις να την πας και όχι να σε πάει, το πρώτο που πρέπει να γνωρίζεις, είναι …. Καλή διαίρεση. Να ξεχωρίζεις και να είσαι συνεπής σε υποχρεώσεις να στέκεσαι και ακόμα και όταν παραγκωνίζεσαι από γεγονότα να ξέρεις να ενίστασαι. Είπαμε, όταν αποφασίζεις και μόνο τότε που την ζωή θα την πας εσύ και όχι εκείνη. Δεν είναι συμφέρουσα εκδοχή. Η ζωή έχει την τάση, όταν σε βρίσκει αδύναμο, να σε κάνει ό, τι θέλει. Όχι! 

Κα. Ζωγράφου  τι είναι αυτό που παρακινεί μια συγγραφέα να θέλει να  αποτυπώσει πάνω σε μια κόλλα χαρτί τις προσωπικές της σκέψεις, τις εμπειρίες της, τα  βιώματα της κ.α.

Η έμπνευση είναι η ώθηση για να πάρει ένας συγγραφέας αυτή την απόφαση, αρκεί η έμπνευση αυτή που διακατέχει το νου του να είναι συμβατή ώστε αυτό που θα αποτυπώσει σε μια κόλλα χαρτί να συνάδει με την πλοκή, αλλά και με την γραφή. Τη λεγόμενη πένα, σωστά; 

Για μένα η συγγραφή ξεκίνησε με παιδικά βιβλία και με ένα ποτέ και ένα πάντα που με πρόδωσαν. Ήμουν απόλυτη και έλεγα ότι θέλω να παραμείνω για πάντα στην παιδική λογοτεχνία και ποτέ δεν θα ασχοληθώ με την λογοτεχνία ενηλίκων. Στο δια ταύτα. Με διέψευσαν αυτές οι δύο λέξεις, γιατί ήμουν απόλυτη. Εδώ, όμως, θα σταθώ και θα με δικαιολογήσω και θα κάνω χρήση της «βοήθειας» που εμπεριέχεται στην ερώτησή σας. Ήταν και η ανάγκη να γράψω μια ιστορία που αφού ήμουν σίγουρη ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις, τότε για τρείς φορές μέχρι στιγμής τις άπλωσα σε μπόλικο χαρτί με πολύ μελάνι και η επιτυχία τους με καθησύχασε από τη μια και μου έδωσε και τη δύναμη να συνεχίσω από την άλλη. 

 

Ας πιάσουμε και λίγο το νήμα της συγγραφικής σας καριέρας. Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με την συγγραφή;

Όπως ανέφερα και πριν ξεκίνησα με ένα παιδικό βιβλίο «Το Ζώζι και την ποντικομόνα Λίζα». Αυτό ήταν η αρχή και μάλιστα θα σας αποκαλύψω ότι πολύ δειλά εμφανίστηκα στον εκδοτικό οίκο για να παραδώσω το χειρόγραφό μου. Δεν είχα να χάσω τίποτα, αλλά υπήρχε η πιθανότητα να κερδίσω. Βλέπετε η λέξη «τολμώ», είναι κάτι που δεν με αφήνει ποτέ να κάθομαι ήσυχη. Τολμώ, όμως, μόνο με θάρρος και ποτέ με θράσος και επειδή όλα στη ζωή μαθηματικά είναι, κάνω πριν και τους υπολογισμούς μου για αυτό που λέμε, ας μου επιτρέψετε: «Μέχρι που με παίρνει;» Ποτέ δεν απλώνεις φτερά χωρίς να έχεις πάρει …. Τα μέτρα και ποτέ δεν αεροβατείς. Στην πρώτη περίπτωση τα φτερά «ψαλιδίζονται», είναι πολύ γνωστά σαν τα καλάμια που σπάνε και όχι μόνο σε εκείνα που δεν βρίσκουν θέση για να παρκάρουν και στην αεροβασία… αν κάτι πάει στραβά, υπάρχει και η πτώση και χωρίς δίκτυ ασφαλείας από κάτω, μιλάμε για καταστροφή.

 

Από την ημέρα που ξεκινήσατε να γράφετε μέχρι και σήμερα με ποιο τρόπο θεωρείτε ότι σας έχει επηρεάσει η συγγραφική σας εμπειρία;

Η συγγραφική μου εμπειρία θεωρώ ότι ακόμα είναι μικρή, ωστόσο με έχει επηρεάσει στο να σκέφτομαι συνεχώς. Να δημιουργώ στο μυαλό μου ιστορίες, να συγκρατώ φράσεις που σημειώνω ακόμα και πολύ πρόχειρα όπου βρω και φυσικά να ονειρεύομαι. Πριν γράψω την όποια ιστορία, είναι σαν να την βλέπω μέσα από εικόνες, αυτό έχει και τα καλά του, γιατί συγγράφοντας γίνομαι πιο ονειροπόλος, όχι ότι δεν ήμουν… από παιδί το είχα αυτό το σύμπτωμα, τώρα, όμως, λιγάκι παραπάνω, αλλά ξέρετε κάτι; Αυτό είναι πολύ δυνατό «αγχολυτικό», αν μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι, αφού με τους ρυθμούς και τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής, αυτό είναι το καλύτερο αντίδοτο. Είναι πολλά εκείνα τα βράδια που αδειάζω το μυαλό μου από κάθε άλλη έγνοια και αφήνω να με πάρει αγκαλιά ο Μορφέας παίρνοντας στη σκέψη μου μόνο την ιστορία που έχω να ετοιμάσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σηκωθεί μες στο σκοτάδι να αφήσω μια σημείωση στο μπλοκ μου για να πιαστώ από εκείνη την επόμενη μέρα και να προχωρήσω. Τώρα για ποιο λόγο μπαίνω σε όλη αυτή τη διαδικασία και δεν έχω επιλέξει να κρατώ ένα μπλοκάκι στο κομοδίνο μου… άβυσσος η ιδιοτροπία του συγγραφέα! 

 

Κα. Ζωγράφου ποιες είναι οι δικές σας προσωπικές εμπειρίες, που έχετε αποταμιεύσει όλα αυτά τα χρόνια στο πίσω μέρος του μυαλού σας ώστε να μπορέσετε να τα αποτυπώσετε και στο χαρτί;

Μέχρι αυτή τη στιγμή τα μυθιστορήματά μου είναι αυτό που λέμε «προϊόν μυθοπλασίας». Δεν έχω μπει στον πειρασμό να περιγράψω κάτι προσωπικό μου στα βιβλία μου. Παρόλα αυτά, θα σας πω ότι όλοι οι συγγραφείς, εμείς είμαστε που δίνουμε τα κοστούμια, μοιράζουμε τους ρόλους στους ήρωες και το πιο σημαντικό, εμείς είμαστε που αποφασίζουμε για τις μοίρες των ηρώων, σίγουρα, τα προσωπικά βιώματα επηρεάζουν την γραφή και κατά κάποιο τρόπο την κατευθύνουν σύμφωνα με τις καταβολές, τον τρόπο σκέψης, καθώς και τις κόκκινες γραμμές που ο καθένας μας έχει στη ζωή του και απλά ξέρει που βρίσκονται, πιθανώς και να τις έχει αγγίξει και ενδεχόμενα κάποιος άλλος να τις έχει αφήσει πίσω του σε κάποια στροφή της ζωής του ανεξάρτητα αν αυτή η στροφή ήταν ανοιχτή και …. Ξέφυγε ή κλειστή και … «βρήκε». 

 

Τι είναι αυτό που άναψε την σπίθα σε μια συγγραφέα και να πάρει την πέννα και το μελάνι και να ξεκινήσει να συγγράφει  ένα μυθιστόρημα όπως  «Το Τανγκό της Ηλέκτρας»

Η ιστορία του «Τανγκό της Ηλέκτρας», αν και είναι μυθοπλασία και δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ωστόσο δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα και θα έλεγα ότι ίσως και κάποιοι να έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες θέσεις – όπως οι ήρωες μου- και κάποιοι άλλοι να έχουν ακούσει ίδιες ή και παρόμοιες ιστορίες. Πολύ απλά γιατί ο θυμός, η εκδίκηση και το πάθος για τιμωρία, όταν γίνεται μανία και διαποτισμένη με έντονο μίσος μπορεί να οδηγήσει σε αυτό τον όλεθρο που περιγράφω. Η τάση για καταστροφή και αυτοκαταστροφή με όποιο κόστος είναι κάτι που ακόμα και αν δεν έχει συμβεί σε μας ή να το έχουμε ακούσει, βουίζουν τα δελτία ειδήσεων από συμβάντα που παρακολουθώντας τα νομίζουμε ότι είναι κάτι πολύ έξω από αυτό που αποκαλούμε «ζωή ζώσα» και όμως… Αυτό λοιπόν ήταν το έναυσμά μου για να αποτυπώσω όπως πολύ ωραία αναφέρετε στην ερώτησή σας σε χαρτί και με μελάνι το τανγκό της Ηλέκτρας. 

 

Ένα μυθιστόρημα  όπως  «Το Τανγκό της Ηλέκτρας»  τι είδους δυσκολίες και ιδιαιτερότητες μπορεί να είχε που δεν τις συναντάμε σε άλλου είδους μυθιστορήματα;

Κάθε μυθιστόρημα, όταν είναι γραμμένο με σύνεση και όχι μόνο με «φαντασία» και πληροί προϋποθέσεων να είναι συμβατό κυρίως με τη συνοχή και ως προς το περιεχόμενο και ως προς την πλοκή, έχει δυσκολίες. Δεν είναι, όμως, αυτά, ή δεν είναι μόνο αυτά που βάζουν δύσκολα στον συγγραφέα, είναι και να δημιουργήσει τους χαρακτήρες των ηρώων σωστά ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους και τις αποφάσεις τους. Στο συγκεκριμένο βιβλίο λοιπόν εκείνος που μου έβαλε «δύσκολα», είναι ο Σίμος Ζέπος και φυσικά η Αντζολίνα. Για τους δυο τους – αν μπορώ να το πω έτσι- χάλασα πολύ ακουαρέλα και κάρβουνο και όχι χαρτί και μελάνι για να καταφέρω αρχικά να σκιτσάρω τους χαρακτήρες τους και κατόπιν να τους μοιράσω τους ρόλους. 

Το νέο σας μυθιστόρημα «Το Τανγκό της Ηλέκτρας» μιλάει για τιμωρία πάθος, εκδίκηση, αλλά και αγάπη. Εσείς έχετε βιώσει κάποιο τέτοιου είδους συναίσθημα που έχει μείνει απωθημένο και δεν εκπληρώθηκε ποτέ  γιατί  η μοίρα ή το κάρμα  σας έπαιξαν κάποιο παιχνίδι  και άλλαξαν σημαντικά την πορεία σας ; 

Δύσκολη ερώτηση, αλλά θα σας απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια. Αρκεί να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να μπουν κιόλας. Σωστά; Λοιπόν, όσον αφορά την αγάπη θα σας πω ότι πήρα και έδωσα απλόχερα αγάπη. Την αγάπη δεν την βάζεις σε δοσομετρητή, την προσφέρεις ατόφια, άρα αυτό που ακούω να λέγεται «κράτα πισινές» εμένα ήταν και είναι κάτι που δεν με ακουμπά. Δεν κάνουν όλες οι σχέσεις τους καθιερωμένους κύκλους και δεν έχουν όλες σε κάποιο σημείο της διαδρομής τους το γάμο και το ανέβασμα σε εκκλησιές με πολλά σκαλοπάτια για να κάνει και εντύπωση το νυφικό. Κάποιες σχέσεις κλείνουν τους κύκλους τους πολύ νωρίτερα ή ακόμα τους αφήνουν μισοτελειωμένους και πάντα από κάπου… μπάζουν. Όπως και να έχει, αυτό που δεν μου έχει συμβεί ποτέ, είναι να έχω απωθημένα. Είναι επικίνδυνα, μοιάζει αν μπλεχτείς μαζί τους σαν να κολυμπάς σε πισίνα, η οποία ως γνωστό δεν έχει άνωση. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει κάποιος, αν τα αφήσει να εισβάλουν στη ζωή του να δει την όπισθεν και την κάθοδο, εμένα αντιθέτως μου αρέσει «το μπροστά» και η άνοδος και κυρίως να κολυμπάω σε ασφαλή νερά. Μέχρι στιγμής και αφού φροντίσω να μην αποκαλύψω την ηλικία μου, αυτό που θα ήθελα να τονίσω ότι η εκδίκηση είναι κάτι που δεν υπάρχει στην ντουλάπα μου, όσο για την τιμωρία θα σας παραδεχτώ ότι το έχω κάνει. Ναι, έχω τιμωρήσει και μάλιστα με τον πιο φρικτό τρόπο. Άφησα τον άνθρωπο που τόλμησε να με πληγώσει, να με μειώσει, να δοκιμάσει αν μπορούσε να τα καταφέρει πάνω μου και του επέβαλα την πιο σκληρή ποινή. Τον άφησα να ακούει σιωπές, είναι εκείνες που κάνουν τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο και μόνο να τρελάνουν και άλλο μπορούν. 

 Ποια είναι η γνώμη σας για το πάθος του έρωτα  και την  εκδίκηση; Πιστεύετε ότι μπορεί να αλλοιωθεί με τα χρόνια ή ανά πασά στιγμή και λεπτό μπορεί να αναθερμανθεί και να γίνει μια πύρινη φλόγα;

Ο έρωτας από μόνος του είναι ένα πάθος, για αυτό και προηγείται της αγάπης, δεν έπεται. Αυτός μπορεί να δημιουργήσει και την εκδίκηση και αυτή πάθος είναι, όχι συναίσθημα. Μόνο και μόνο τότε που ο έρωτας θα φύγει και τη θέση θα πάρει η αγάπη, τότε ναι, μπορεί με τα χρόνια να κερδίσει κατά κράτος την αλλοίωση που είναι πιθανόν να κάνει την εμφάνισή της και κυρίως στις μακροχρόνιες σχέσεις, αλλά έχει και τη δύναμη να αναθερμαίνει και να επαναφέρει τη χημεία σε ένα ζευγάρι. Το θέμα είναι να υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά ώστε να πετύχει το πείραμα και να υπάρξει «ζύμωση» και όχι «χημική αντίδραση»

Οι ήρωες που περιγράφετε στο βιβλίο σας «Το Τανγκό της Ηλέκτρας»  πώς συνδέονται μεταξύ τους; Είναι πραγματικά πρόσωπα ή μυθοπλαστικά;

Τη σύνδεση των ηρώων μου, δεν νομίζω ότι θα σας την αποκαλύψω, θα είναι κακό για τους αναγνώστες να ξέρουν από πριν ποιος είναι τι. Τα πρόσωπα, όμως, όπως και προανέφερα είναι μυθοπλαστικά. 

Σε ποια χρονολογία θα μεταφέρουν τον αναγνώστη/στρια  τα περιστατικά και σε ποιες πόλεις εξελίσσονται τα γεγονότα του μυθιστορήματος σας ;

Ξεκινάμε το ταξίδι αυτό, γιατί στην ουσία για ένα ταξίδι πρόκειται, από το 1978 και επίλεξα τόσο για τους ήρωές μου, όσο και για τους αναγνώστες μου την όμορφη Κέρκυρα και την μαγευτική Μπολόνια. 

Θα θέλατε να μας δώσετε μια μικρή γεύση για το μυθιστόρημα  «Το Τανγκό της Ηλέκτρας»  και να μας περιγράψετε ένα από τους ήρωες που πρωταγωνιστούν , χωρίς όμως να τους προδώσουμε ;

Το μυθιστόρημα «Το τανγκό της Ηλέκτρας» είναι φτιαγμένο με συστατικά που κυριαρχούν όπως είναι η καταστροφή, ο όλεθρος που ξεκινάει από ένα μίσος που δεν λέει να καταλαγιάσει και από έναν αρρωστημένο νου που θα επιφέρει με την ανίατη αυτή αρρώστια που κουβαλάει στην ψυχή του, τις συνέπειες που θα έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν οι αναγνώστες. Όπως είπα και πριν, ο ήρωας που με δυσκόλεψε, είναι ο Σίμος Ζέπος, «πάσχει» από όλα όσα προανέφερα και στην πορεία θα βρεθεί και εξαρτημένος με ένα ακόμη καταστροφικό νταλαβέρι και αυτό είναι η τράπουλα και σε ένα μεγάλο βαθμό ο αλκοολισμός. «Οι τσουλήθρες» που όποιος καταπιαστεί με δαύτες μόνο …. Αγγέλους και αγγελάκια δεν θα δει και λεφτά κερδισμένα από ντάμες και βαλέδες…. Προδίδουν και μάλιστα πολύ άσχημα. Έχουν τεράστια δύναμη και όποιος δεν βρήκε το σθένος να τους αντιμετωπίσει, είδε μόνο πάτους σε βαθύ πηγάδι. Ακόμα και ο νόμος του Μέρφι αδυνατεί να δώσει συγκατάθεση για να τους βοηθήσει…  «Τα λάθη είπαμε, ή τα διορθώνεις ή τα επαναλαμβάνεις»

 

Διαβάζοντας κάποιος το νέο σας μυθιστόρημα  θα δει ότι  η θρησκεία και η εκκλησία παίζουν βασικό ρόλο. Στη ζωή σας έχουν τον ίδιο ;

Ναι. Αυτός είναι και ο λόγος που μεταφέρονται όχι μόνο σε αυτό, αλλά και στο μυθιστόρημά μου «Αγάπη όπως… αλμύρα». Η πίστη στο Θεό έχει ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Θα τολμήσω να πω ότι είμαι βαθιά θρησκευόμενη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πηγαινοέρχομαι στις εκκλησιές, κάνοντας μεγάλους σταυρούς και βαθιές μετάνοιες. Το Θεό ο καθένας μας του έχει δώσει στη ζωή του τη θέση που πιστεύει, ακόμα και την εικόνα του. Για μένα το να περάσω από μια εκκλησία να μπω να σταθώ τυχερή και να μείνω για λίγο στον άδειο χώρο από ανθρώπους, αλλά τόσο γεμάτο από το Θεό, την Παναγιά και τους Αγίους, είναι ότι καλύτερο. Νιώθω λύτρωση και το καταλαβαίνω όταν βγω έξω. Δεν σας κρύβω ότι δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που ζήτησα τη βοήθειά τους, τη λύση που χρειαζόμουν και ναι, με άκουσαν και το έκαναν, ίσως όχι με τον τρόπο που το απαιτούσα, αλλά με εκείνον που έκριναν και αν δεν το εντόπισα άμεσα, στη συνέχεια, το κατάλαβα και το ένιωσα. Πρόσφατα θα έλεγα ότι με έσωσαν από απόκρημνα βράχια, δεν το είδα την ίδια στιγμή, νόμιζα ότι απλά δεν με άκουγαν, γιατί εγώ χωρίς να το ξέρω, αποζητούσα «τα βράχια». Λίγος καιρός χρειάστηκε και είδα ότι χάρη σε εκείνους δεν γκρεμίστηκα πάνω τους και ήταν πολύ κοφτερά και απόκρημνα… 

Υπήρξαν στοιχεία του χαρακτήρα σας που δυσκόλεψαν στη συγγραφή του βιβλίου;

Πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου ήταν κόντρα σε πράξεις, αποφάσεις και κινήσεις των ηρώων μου, όμως, ως συγγραφέας έχεις μόνο μία επιλογή: να μπεις και εσύ στο ρόλο του καθενός τους και να τους δώσεις τις κατευθύνσεις. Οι ήρωες από μόνοι τους είναι οι μαριονέτες που ο συγγραφέας θα επιλέξει πως θα τις κινήσει και τι θέλει να αποτυπώσει στο βιβλίο του. Αν ο στόχος είναι η ανατροπές, ο όλεθρος και το πάθος, η ψυχική διαταραχή, οι εξαρτήσεις, τότε παρακάμπτει τα δικά του πρέπει και μπαίνει στη διαδικασία να κάνει αυτό που πρέπει, προκειμένου το αποτέλεσμα, το βιβλίο που θα φτάσει στους αναγνώστες να έχει επιτυχία και αποδοχή και όχι να δυσαρεστήσει να κουράσει και κυρίως να του δίνει εύκολα τη δυνατότητα να μαντέψει το παρακάτω. Θα ήταν πολύ κουραστικό για εκείνους και μια αποτυχία στην πλάτη μου που δεν θα ήθελα με τίποτα ούτε να την χρεωθώ γιατί κοστίζει, αλλά ούτε και να τη φορτωθώ, γιατί …. Στιγματίζει. 

 

Όταν ξεκινάτε να γράφετε ένα βιβλίο κρατάτε συνήθως  σημειώσεις σε κάποιο σημειωματάριο για το εκάστοτε επόμενο κεφάλαιο; Η έχετε σχεδιάσει το σκελετό του; Πώς λειτουργείτε συνήθως;

Αυτό που έχω ως απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχω βρει από την αρχή τον τίτλο στο μυαλό μου. Το θεωρώ σημαντικό. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται παράταιρο ότι αντί να ξεκινώ από τα θεμέλια, αρχίζω από τα κεραμίδια, αλλά έτσι λειτουργώ. Κάποιες σημειώσεις θα σας πω ότι τις κρατάω και ειδικά όταν έχει να κάνει με χρονολογίες, προσθαφαιρέσεις και κάποια στοιχεία που φοβάμαι μήπως και ξεχάσω να τα εντάξω. Από εκεί και μετά, όμως, έχω αλλάξει πολλές φορές την αρχική μου πλεύση και έχω βάλει άλλα στοιχεία που δεν τα είχα επιλέξει από την αρχή. Γράφοντας και βλέποντας και όχι προβλέποντας και γράφοντας…. Η πένα είναι λίγο περίεργη και από μόνη της μπορεί να σε νικήσει και εκεί που είχες αποφασίσει εσύ να της πας, χωρίς να το καταλάβεις, σε έχει βάλει να γράφεις αράδες που δεν τις είχες ούτε στο σκελετό, αλλά ούτε και στο μέτρο. 

Τι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο σήμερα; Και τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να προχωρήσετε σε ό,τι και αν κάνετε;

Δεν φοβάμαι. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος και βάζει τρικλοποδιές στην τόλμη, στα θέλω και στους στόχους. Στα απλά και σε αυτά που έχω «σιγουράκι» να το πω έτσι, τολμώ, στα θέλω μου και στους στόχους μου πρώτα τους κυκλώνω και μετά χτυπάω. Στα τυφλά δεν μπορείς να το κάνεις. Ακόμα και τα όνειρα θέλουν λίγο να τα … κυκλώνουμε χρειάζονται και εκείνα ξώβεργες, σκέτα θα μείνουν απλά όνειρα και ίσως και από εκείνα πουν ξυπνάς το πρωί και δεν τα καλοθυμάσαι. 

 

Γιατί επιλέξατε να ονομάσετε το μυθιστόρημα σας «Το Τανγκό της Ηλέκτρας»  ;

Αυτή είναι μια ερώτηση που την έχω απαντήσει πολλές φορές, αλλά μου αρέσει. «Το τανγκό» ήρθε στο μυαλό μου, γιατί η μουσική υπάρχει έντονα στο βιβλίο, είναι και λίγο ως πολύ θα έλεγα η αγάπη μου για ένα συγκεκριμένο τραγούδι που άκουγα σχεδόν συνέχεια όσο κράτησε η συγγραφή –σαν να είχε κολλήσει η βελόνα- το Αmandoti της Gianna Nannini, αλλά και γενικότερα η ιταλική μουσική που αγαπώ πολύ, οπότε το πρώτο κομμάτι το είχαμε. Όσο για την Ηλέκτρα που με ενέπνευσε και της πήρα το όνομα και τα χαρακτηριστικά της, καθώς και στοιχεία του χαρακτήρα της, είναι ένα πολύ αγαπημένο μου πλάσμα και έχει όλα όσα χρειαζόμουν για να φτιάξω την Ηλέκτρα του βιβλίου. Όμορφη, καλοσυνάτη και ντελικάτη τόσο στην εμφάνισή της όσο και στον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει τη ζωή της. Και ξέρετε κάτι; Στον εκδοτικό οίκό, το δεύτερο σπίτι μου με άλλα λόγια, μιας και γνωρίζουν την Ηλέκτρα, το βιβλίο πια κανείς δεν το λέει με ολόκληρο τον τίτλο. Λέμε «Το Ηλεκτράκι μας» και συνεννοούμαστε μια χαρά. Αυτό το βιβλίο μας έχει κάνει όλους πολύ χαρούμενους και σε πωλήσεις και κυρίως στα θετικά σχόλια που λαμβάνουμε καθημερινά. Με λίγα λόγια… «άναψε φωτιές η Ηλέκτρα». 

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που όταν το διαβάσατε σας επηρέασε τη ζωή σας μετέπειτα ; 

Υπάρχουν πολλά βιβλία που με επηρέασαν όχι στη ζωή μου, αλλά στο τρόπο σκέψης μου. Μην ξεχνάμε ότι κάθε βιβλίο είναι μια περιουσία, άρα όλο και κάτι κερδίζεις. Δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία, υπάρχουν μόνο βιβλία που μας ταιριάζουν ή όχι. Σε εκείνα, όμως, που αγάπησα θα πρέπει να σας πω ότι ανακάλυψα και είμαι απόλυτη σε αυτό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις την κίνηση να διπλώσεις μια σελίδα του ή και περισσότερες, γιατί νομίζεις ότι ο συγγραφέας, μοιάζει σαν να μιλάει για σένα να σε περιγράφει, είναι, όμως και κάποιες σελίδες που σου δίνουν μέχρι και απαντήσεις από εκείνες που μπορεί και να μην σου αρέσουν, αλλά κρύβουν απαντήσεις. 

 

Υπάρχει κάποιος η κάποια  συγγραφέας που θεωρείτε μέντορα σας;

Ήμουν από τα παιδιά που πολύ νωρίς μπλέχτηκα με τους θησαυρούς του Καζαντζάκη, του Λουντέμη, της Άλκης Ζέη και της Ζώρζ Σαρρή. Ήταν ένα «λογοτεχνικό σχολείο» για μένα με πολλά συμπεράσματα και με πολλές σελίδες που υπογράμμισα με μολύβι, γιατί είχαν πολλά να μου πουν. Από τα χέρια μου και τα μάτια μου πέρασαν πολλά βιβλία έκτοτε, μέντορά μου δεν θεωρώ κάποιον ή κάποια συγκεκριμένα. Όλοι ήταν «δάσκαλοι» και φροντίζω να είμαι και εγώ καλή μαθήτρια, αλλά ποτέ αντάξιά τους. Πολύ απλά, δεν γίνεται και αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν, απλά δεν έχουν ψάξει καλά το είδωλό τους στον καθρέπτη. 

Κ . Ζωγράφου  αν «υποθετικά» έπιανε φωτιά η βιβλιοθήκη του σπιτιού σας, ποιο αγαπημένο βιβλίο σας θα επιλέγατε εκείνη τη στιγμή να σώσετε ;

Μετά από τα δικά μου; Νομίζω όσα περισσότερα μπορούσα, δεν θα έκανα διακρίσεις. Όταν καίγονται οι γνώσεις, δεν επιλέγεις που κρυβόταν η περισσότερη και που η λιγότερη. Πάντως, το πρώτο παιδικό μου παραμύθι, είναι το μόνο σίγουρο ότι θα έσωζα και αυτό, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει πια… όσες φορές και αν το αναζήτησα, δεν μπόρεσα να το βρω… Κανείς δεν είχε να μου πει κάτι για «Το Σαλάμη και την κυρία Μορταδέλα». 

Είναι αλήθεια ότι ο μεγαλύτερος φόβος του συγγραφέα είναι να μην βρεθεί στο «νεκροταφείο των ασήμαντων λογοτεχνών»;

Αλήθεια είναι. Αυτό συμβαίνει και με όλους τους καλλιτέχνες δεν είναι μόνο φόβος των συγγραφέων. Όταν εκτίθεται κάποιος δημόσια, διατρέχει και τέτοιου είδους κινδύνους. Όπως σας είπα και σε προηγούμενη ερώτηση, δεν φοβάμαι. Ακόμα έχω καλούς συμμάχους, την έμπνευση, την πλοκή και τη γραφή. Όταν, όμως, αυτό είναι κάτι το οποίο απεύχομαι – έρθει να με βρει, ακόμα και χωρίς δική μου πρόσκληση, αλλά από τις κριτικές των αναγνωστών μου και όχι απόλυτα από τα νούμερα πωλήσεων που μπορεί αυτή τη στιγμή να έχω υψηλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κρίνομαι μόνο από αυτό. Σε ένα 30% ναι, το υπόλοιπο 70% ανήκει, όμως, στο αναγνωστικό κοινό. Μιας και μιλήσατε για «νεκροταφείο», όμως, θα σας απαντήσω και ίσως μπορεί να φανεί μακάβριο, αλλά έχω μάθει τα λόγια μου να τα λέω ντρέτα. Αν ποτέ μου συμβεί, θα το αποδεχτώ, είναι καλύτερα να θάψω την πένα μου, παρά το όνομά μου και την υστεροφημία μου. Είναι πολύ πιο επώδυνος αυτός ο θάνατος να σέρνεσαι πίσω από «βιβλία» που για κάποιους μπορεί να είναι απλώς… ασκήσεις επί χάρτου… 

 

Κ . Ζωγράφου σας ευχαριστώ  πολύ για το χρόνο που διαθέσατε για να απαντήσετε σε αυτήν τη συνέντευξη.

Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να σας ευχαριστήσω θερμά, στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας πω ότι οι ερωτήσεις σας ήταν πολύ ενδιαφέρουσες, ιδιαίτερες και καθόλα ευχάριστες. Να είστε καλά! Ας πούμε λοιπόν ότι ήταν ένα «τανγκό» αυτή η συνέντευξη και ως γνωστόν το τανγκό για να χορευτεί θέλει δύο. Μάλλον τα καταφέραμε πολύ καλά!

Related posts

Συνέντευξη: Η Σαλίνα Γαβαλά μίλησε στο greekaffair για τη μουσικοθεατρική παράσταση «Πάρτυ γενεθλίων»

Συνέντευξη Κωνσταντίνα Πάλλα: Όσο μεγαλύτερα όνειρα κάνεις τόσο περισσότερα θα πετύχεις στη ζωή σου…

Νίμιτς: Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας, δεν ξέρουμε ποια θα είναι η κυβέρνηση στην Ελλάδα