Συνέντευξη Νικόλας Μπράβος:«Δεν υπάρχουν κανόνες και δεδομένα στον έρωτα»…

Ο γνωστός ηθοποιός Νικόλας Μπράβος μίλησε στο greekaffair.gr και στον Κυριακό Τσικορδάνο για τον ρόλο που υποδύεται στην θεατρική παράσταση «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας». Επίσης μας εξομολογείται ποιοι ήταν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίστηκε πιο πολύ στο θέατρο και στην τηλεόραση .

Νικόλα θα ήθελα να πιάσουμε λίγο το νήμα της ζωή σου από την αρχή και να μου πεις πού γεννήθηκες και πού έζησες τα πρώτα σου εφηβικά χρόνια;

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στο Ξυλόκαστρο.. και ύστερα ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω..

Πάμε λίγο στην οικογένεια σου; Πόσο αυστηροί ήταν μαζί σου; Ζούσες σε ένα ήρεμο και φυσιολογικό για εκείνα τα χρόνια περιβάλλον ή υπήρχε καταπίεση και πειθαρχία;

Θα έλεγα ότι ζούσα σε ένα ενδιαφέρον οικογενειακό περιβάλλον… που άλλοτε ήταν μέσα στα όρια αυτού που οι πολλοί ορίζουν ως ‘’φυσιολογικό‘’ κι άλλοτε ξεπερνούσε αυτά τα όρια και άγγιζε τις έννοιες της καταπίεσης και της πειθαρχίας. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα όμως είναι ότι οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν σύμφωνα με τις συνθήκες και τα βιώματα που κουβαλούσαν και οι ίδιοι από παιδιά.

Ως έφηβος ποια ήταν τα όνειρά σου για την καριέρα που θα ήθελες να ακολουθήσεις;

Ήθελα να γίνω μουσικός. Να γράφω τραγούδια και να γυρίζω τον κόσμο. Συγγραφέας, πιανίστας, τραγουδιστής και ηθοποιός. Απλά αυτό το τελευταίο δεν το είχα σκεφτεί πιο σοβαρά γιατί μου φαινόταν ακατόρθωτο κι έτσι δεν το έλεγα σε κανέναν.

Μεγαλώνοντας την δεκαετία του ‘90, τι ήταν αυτό που σε μάγεψε από την Ελληνική τηλεόραση και το λευκό μεγάλο πανί, ώστε να σε παρασύρει και να ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική;

Η αλήθεια είναι ότι τηλεόραση έβλεπα σπάνια καθώς ήταν ‘’απαγορευτικό” από τον πατέρα μου και το διαδίκτυο τότε δεν είχε αναπτυχθεί όπως σήμερα για να μπορεί κανείς να παρακολουθήσει σειρές και ταινίες. Έτσι λοιπόν έβλεπα ταινίες στο θερινό κινηματογράφο στο Ξυλόκαστρο κι έπαιρνα και κάποιες από το βίντεο κλαμπ. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που με μάγευε στον κινηματογράφο, ξέρω όμως ότι ήθελα να μπω εκεί μέσα στην οθόνη στη θέση των ηρώων και να παίξω, να ζήσω τις ζωές τους.

Νικόλα, είσαι ένα παιδί που πρόλαβε στο πάρα πέντε θα έλεγε κανείς τη μετάβαση, από τις αλάνες, τις γειτονιές και τα χωριά, στην αστικοποίηση και τη μαζική κατανάλωση. Αλήθεια σου λείπει εκείνη η εποχή και αν ναι τι; 

Πράγματι, όταν ήμουν μικρός στο Ξυλόκαστρο υπήρχαν οι λεγόμενες ’’γειτονιές’’. Παίζαμε, τρέχαμε, τσακωνόμασταν, κρυβόμασταν, χτίζαμε, γκρεμίζαμε..ερωτευόμασταν στους δρόμους, στις αλάνες και στις αυλές. Υπήρχε ένα αίσθημα ξεγνοιασιάς κι ελευθερίας στον αέρα και πολλή πολλή φαντασία..κάτι που νομίζω ότι λείπει σήμερα στην εποχή που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα video games έχουν τον πρώτο λόγο.

Τα πρώτα χρόνια όταν επέστρεφα στο Ξυλόκαστρο ως φοιτητής αισθανόμουν μια κάποια θλίψη όταν έβλεπα τις άκομψες οκταόροφες πολυκατοικίες να έχουν υψωθεί επιβλητικά εκεί που άλλοτε ήταν οι αλάνες και οι κρυψώνες που φιλοξενούσαν τα παιχνίδια και τις περιπέτειές μας. Η εξέλιξη είναι μέσα στη ζωή, πιστεύω όμως ότι είναι καλό να υπάρχει ένα μέτρο γενικά και ειδικά για τα παιδιά είναι σημαντικό να μεγαλώνουν με κάποιον τρόπο κοντά στη φύση και να παίζουν όσο περισσότερο γίνεται σε έναν κόσμο πραγματικό και λιγότερο ηλεκτρονικό.

Το «μικρόβιο»  της υποκριτικής το καλλιεργούσες μέσα σου από την νεαρά ηλικία; Ή είχες στο μυαλό σου και κάποιον άλλον επαγγελματικό προσανατολισμό που στην πορεία άλλαξε;

Όπως σου είπα πριν ήθελα να γίνω μουσικός. Έπαιζα πιάνο και γενικά εκφραζόμουν μέσα από τη μουσική. Η υποκριτική υπήρχε μέσα μου σαν μια ανομολόγητη επιθυμία.

Τα πρώτα σου παρθενικά βήματα στην υποκριτική και στο θέατρο πώς ξεκινάνε;

Στο Ξυλόκαστρο, ήμουν στην 6η δημοτικού όταν ανεβάσαμε τον «Αχόρταγο» του Δημήτρη Ψαθά και μετά στη 2α γυμνασίου στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη ήμουν ο κορυφαίος του χορού. Μετά το σχολείο συμμετείχα ερασιτεχνικά σε παραστάσεις στο Ξυλόκαστρο τα καλοκαίρια και στη θεατρική ομάδα της Ιατρικής, μέχρι που ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί σε ερασιτεχνικές παραστάσεις στο Ξυλόκαστρο, μου πρότεινε να παίξω τον ρόλο του Αττίκ στο θέατρο Αθήναιον στη Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν το επαγγελματικό μου ας πούμε ξεκίνημα.

Νικόλα, Ηθοποιός ή Γιατρός. Ποια θα έλεγες ότι είναι η επαγγελματική σου ταυτότητα ανάμεσα σε αυτές σου τις ιδιότητες;

Γιατρό δε με λες σίγουρα, καθώς δεν έχω πάρει πτυχίο στην ιατρική. Για το ηθοποιός έχω περισσότερες ελπίδες παρότι κι εδώ δεν έχω πάει σε δραματική σχολή. Οπότε μάλλον μουσικός καλύτερα, που έχω και ένα δίπλωμα στο κλασικό πιάνο.

Νικόλα πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στην θεατρική παράσταση «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»;

Παρακολουθούσα ένα σεμινάριο αυτοσχεδιασμού με την Ελένη Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ και εκεί η Ελένη μου πρότεινε να δοκιμάσω για τον ρόλο του Κένεθ στη «Λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας». Θα έβλεπε κι άλλους ηθοποιούς για αυτόν το ρόλο, οπότε έκανα την ακρόαση και μετά από ένα μήνα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι με θέλουν για το ρόλο.

Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;  Και πόσο σε δυσκόλεψε ο συγκεκριμένος ρόλος μέχρι να μπεις στο πετσί του;

Είμαι ο Κένεθ, ένας ιδιαίτερα σκοτεινός χαρακτήρας, ένα αγρίμι που τριγυρνάει όλη νύχτα με ένα θολό μυαλό προσπαθώντας να ξεχάσει το διάβολο που ζει μέσα του.  Ο διάβολος προσωποποιημένος ή μήπως και όχι; «Φίλος» της Έιμυ και «προστάτης» της, όταν την βάζει ο Τόμμυ στο σπίτι του και την προστατεύει, εγώ τη διεκδικώ με τον τρόπο μου να την πάρω πίσω.

Είναι ένας ρόλος που παίζει σε δύο σκηνές, κι όμως κάθε φορά με οδηγεί να ανακαλύψω κάτι καινούριο. Τόσο μικρός αλλά ατελείωτος. Κάθε βράδυ δίνω την μάχη μου εκεί στο Επί Κολωνώ, άλλοτε με περισσότερη, άλλοτε με λιγότερη επιτυχία. Μια μάχη να περάσω από τα βαθύτερα σκοτάδια μου, όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μέσα κάθε φορά και στο τέλος να βγω αλώβητος. Είναι ένα ταξίδι πολύ γοητευτικό και νιώθω τυχερός που μπορώ και το ζω.

Η «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ έχει μηνύματα  να περάσει στο θεατή που θα έρθει να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη θεατρική παράσταση;

Αυτό θα έρθουν να το ανακαλύψουν οι θεατές. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό που έχουμε στα χέρια μας είναι ένα αριστούργημα θεατρικό του Κόνορ Μακφέρσον, ενός Ιρλανδού συγγραφέα, και είμαστε πολύ τυχεροί που δουλεύουμε σε αυτό. Τώρα από εκεί και πέρα, το ποια είναι τα μηνύματα του έργου, ο κάθε θεατής θα έρθει να βρει τα δικά του.

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης  «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»;

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Δ/νση Παραγωγής, Σκηνικά & Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Μούγιος

Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

 ΠΑΙΖΟΥΝ

Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου, Νικόλας Μπράβος

Ποιες μέρες και ώρες παίζεται «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»  και σε ποια θεατρική σκηνή;

Στο Θέατρο Επι Κολωνώ κάθε Πέμπτη-Παρασκευή-Κυριακή στις 21:15 και Σάββατο στις 18:00, μέχρι 21 Απριλίου (Κυριακή των Βαϊων).

Συγχρόνως Νικόλα μέχρι πρόσφατα σε βλέπαμε να πρωταγωνιστείς και στην απογευματινή ζώνη του ΣΚΑΙ «Όσο έχω εσένα» στο ρόλο του Άλκη. Μίλησε μας λίγο για αυτό;

Το «Όσο έχω εσένα» ήταν μια ευχάριστη και φροντισμένη καθημερινή σειρά στον ΣΚΑΪ σε σενάριο Ρένας Ρίγγα και σκηνοθεσία Στέφανου Μπλάτσου, με πολλούς νέους ταλαντούχους, αλλά και παλιότερους γνωστούς και καταξιωμένους ανθρώπους στο χώρο.  Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να τη ζήσω και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο.

Με τις δουλειές σου είσαι επιλεκτικός; Σου αρέσει να διαλέγεις εσύ σε ποιο έργο θα πρωταγωνιστήσεις ή σου αρέσει να σου προτείνουν πράγματα;

Είμαι τόσο επιλεκτικός όσο μου επιτρέπουν οι ανάγκες μου και τα θέλω μου. Είμαι χαρούμενος γιατί προσωπικά νιώθω ότι είναι μια διαδρομή που πάει όλο προς το καλύτερο. Τώρα για το αν διαλέγω ή αν μου προτείνουν πράγματα, νομίζω και τα δύο, ένας συνδυασμός συμβαίνει.

Ποια είναι η γνώμη σου για το Θέατρο, το σινεμά και την μικρή οθόνη στην Ελλάδα σαν νέος ανερχόμενος ηθοποιός;

Το θέατρο θεωρώ ότι βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο στην Ελλάδα και μπορεί να βρει κανείς σπουδαίες παραστάσεις και ηθοποιούς. Στο σινεμά και την τηλεόραση πιστεύω πως τα πράγματα υστερούν σε σχέση και με το εξωτερικό πάντα. Όμως ελπίζω πως θα υπάρξει μια ανάπτυξη σε αυτό το κομμάτι από δω και πέρα γιατί θα έρθουν ξένες παραγωγές και από Ευρώπη και από Αμερική να κάνουν γυρίσματα στην Ελλάδα και αυτό πιστεύω πως θα ανεβάσει το γενικότερο επίπεδο, αλλά και θα ευνοήσει μελλοντικές συνεργασίες και συμπαραγωγές.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που πλησίασε το χαρακτήρα του Νικόλα από αυτούς που έχεις πρωταγωνιστήσει σε τηλεόραση και θέατρο;

Σε όλους τους ρόλους χρησιμοποιείς κομμάτια δικά σου. Ωστόσο κάποιοι ρόλοι με τους οποίους ταυτίστηκα ίσως περισσότερο να ήταν ο Φίλιππος στα «Δίδυμα Φεγγάρια» και ο Αττίκ στην παράσταση «Φώτα, κλακέτα, χειροκροτήματα».

Τι σου αρέσει να κάνεις πιο πολύ και γιατί, θέατρο ή τηλεόραση;

Και τα δύο. Εξαρτάται κάθε φορά από το έργο και τις συνθήκες. Σαν μέσα επικοινωνίας, τόσο η κάμερα όσο και η ζωντανή επικοινωνία στο θέατρο έχουν για διαφορετικούς λόγους την ομορφιά τους.

Τί είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο σήμερα; Και τί είναι αυτό που σου δίνει δύναμη να προχωρήσεις σε ό,τι και αν κάνεις;

Δε μπορώ να πω ότι με φοβίζει, αλλά σίγουρα κάποιες φορές με προβληματίζει η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας στις μέρες μας. Αυτό που μου δίνει δύναμη είναι αναμφισβήτητα η αγάπη των δικών μου ανθρώπων.

Ένας ηθοποιός πόσο ασφάλεια ή ανασφάλεια μπορεί να αισθάνεται τόσο για την τσέπη όσο και για την επαγγελματική του πορεία στο χώρο της υποκριτής;

Τεράστια ανασφάλεια. Θεωρητικά σαν ηθοποιός μένεις άνεργος κάθε τρίμηνο ή εξάμηνο μετά το πέρας μιας σεζόν θεατρικής ή τηλεοπτικής, οπότε βρίσκεσαι συνεχώς σε μια αναζήτηση εργασίας.

Είσαι άνθρωπος που σου αρέσει να κάνεις όνειρα στην ζωή; Πιστεύεις ότι μπορούν να γίνουν πραγματικότητα κάποια στιγμή στην ζωή μας;

Για μένα, τα όνειρα ανέκαθεν ήταν ίσως η ρομαντική εκδοχή των στόχων ή αν θέλεις ένας στόχος υπήρχε αρχικά πάντα στο μυαλό μου ως όνειρο. Έχω λοιπόν κάμποσα τέτοια όνειρα-εν δυνάμει στόχους που φροντίζω να γίνουν σύντομα στιγμές.

Ποια είναι η γνώμη σου Νικόλα για τον έρωτα; Αλλοιώνεται με τα χρόνια ή ανά πασά στιγμή και λεπτό μπορεί να αναθερμανθεί και να γίνει μια πύρινη φλόγα για τον καθένα;

Μπορούν να συμβούν και τα δύο.. Δεν υπάρχουν κανόνες και δεδομένα στον έρωτα.. ανήκει στη σφαίρα της αναρχίας.. Είναι απρόβλεπτος, παρορμητικός, μυστηριακός… προκαλεί πολλά, προκαλείται από πολλά..

Αν σε ρωτούσε κάποιος να περιγράψεις τον Νικόλα τι θα απαντούσες;

Θα απαντούσα με το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη…’’Ο βροχοποιός’’..

Τι γεύση σου αφήνει αυτή η εποχή; Υπάρχουν πράγματα που σε θλίβουν σήμερα;

Σύνθετη γεύση..κι αυτό διότι η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις και ανάμεικτα συναισθήματα. Πράγματα που με θλίβουν; Καταιγισμός πληροφοριών, έξαρση ακραίων φαινομένων όπως του ρατσισμού και φυσικά έλλειψη σχέσεων επικοινωνίας. Πραγματικά λυπάμαι πολύ όταν παρατηρώ ανθρώπους να απομακρύνονται από το ‘’είναι’’ και να εγκλωβίζονται στο ’’φαίνεσθαι’’ ή ακόμα χειρότερα στο ‘’έχειν’’.. Δυστυχώς, σήμερα έχουν χαθεί οι ήχοι και κυριαρχούν οι θόρυβοι…

Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει στην ζωή σου και τελικά άξιζε τον κόπο;

Δεν ξέρω αν είναι ακραίο, διότι το τι είναι ‘’ακραίο’’ και τι όχι είναι σχετικό κι εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός, αλλά σίγουρα ήταν για εμένα μια μεγάλη απόφαση να αφήσω την Ιατρική. Ο χρόνος θα δείξει.

Πρόσφατα ποια παράσταση είδες και σου άρεσε πάρα πολύ;

«Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Να πάτε να τη δείτε.

Έχεις χόμπι; Τι σου αρέσει να κάνεις εκτός από την υποκριτική;

Να παίζω πιάνο, να γράφω, να τρέχω στο δάσος, να πηγαίνω σινεμά, να διαβάζω και να κάνω ταξίδια.

Τα μελλοντικά σου σχέδια ποια είναι;

Θέλω πολύ να ολοκληρώσω κάτι δικό μου..

Νικόλα σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες για να κάνουμε αυτήν την συνέντευξη στο greekaffair.gr

Και εγώ σε ευχαριστώ