Αφέθηκαν ελεύθεροι οι Γερμανοί δημοσιογράφοι που πιάστηκαν να φωτογραφίζουν στην απαγορευμένη στρατιωτική περιοχή του Έβρου.
Τι δουλειά είχε η αλεπού στο παζάρι; Τι κινηματογραφούσαν και για ποιόν οι δύο Γερμανοί;
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι οι Γερμανοί ήταν αυτοί που βρίσκονταν πίσω από τις σφαγές των Αρμενίων το ΄15 και το ’22, αλλά και των Ελλήνων. Για όσους δεν γνωρίζουν από ιστορία, ήταν αυτοί που εκπαίδευσαν και εξόπλισαν τον Τουρκικό στρατό για να εκδιώξει από τα Τουρκικά εδάφη κάθε ξένο στοιχείο. Αυτοί έβαλαν στο μυαλό του Ταλαάτ Πασά την ιδέα του ξεριζωμού από τις εστίες τους, όσων δεν ήταν Τούρκοι. Έπεισαν τους Οθωμανούς να προβούν σε εθνοκάθαρση και να μη μείνει στον τόπο τους ξένο στοιχείο. Σκοπός των Γερμανών ήταν να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι σε μια εθνοκάθαρση πριν προχωρήσουν οι ίδιοι στη γενοκτονία των Εβραίων. Έτσι έβαλαν μπροστά τους αμόρφωτους και ημιάγριους Οθωμανούς να εξολοθρεύσουν πρώτα τους Αρμένιους και στη συνέχεια τους Έλληνες που ζούσαν στα εδάφη τους. Από τότε, οι Γερμανοί ήταν με το μέρος των Τούρκων όχι γιατί τους είχαν σε εκτίμηση και υπόληψη. Κάθε άλλο. Απλά είχαν συμφέροντα στην περιοχή. Οι Γερμανοί ήταν αυτοί που μια ζωή κατασκόπευαν την Ελλάδα για λογαριασμό της Τουρκίας, αφού οι Τούρκοι ήταν πολύ δύσκολο να κάνουν στην Ελλάδα κατασκοπεία, χωρίς να τους αντιληφθούν οι Έλληνες.
Προσφάτως συνελήφθη στη Ρόδο συνταξιούχος Γερμανός, οποίος ομολόγησε ότι δρούσε για λογαριασμό των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, αντί μηνιαίας αμοιβής 2.000 ευρώ. Επίσης γερμανικές εφημερίδες έγραψαν πριν από λίγο καιρό, ότι συνταξιούχοι Γερμανοί, δρουν στην Ελλάδα ως πράκτορες για λογαριασμό της Τουρκίας.
Βλέπετε παραδοσιακά οι Γερμανοί επενδύουν τεράστια κεφάλαια στην αγορά της Τουρκίας. Εκτός του ότι προσβλέπουν στα ενεργειακά της αποθέματα, αλλά και στον έλεγχο της περιοχής που έχει στρατηγικό ενδιαφέρον, ως κομβικό σημείο για τη Μέση Ανατολή και σημείο εποπτείας της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, στήνουν και τις επιχειρήσεις τους στην Τουρκία μιας και προσφέρεται η χώρα για φτηνή παραγωγή και τεράστια κέρδη .
Πριν μερικά χρόνια, στα 1996 σε μια έρευνα που έκανα για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, βρέθηκα στον Έβρο.
Δυτικά των Φερών, βρίσκεται το χωριό Κοίλα και πιο δυτικά το χωριό Μελία. Πρόκειται για μια πολύ ευαίσθητη περιοχή, στην οποία βρίσκονται οι προκεχωρημένες μονάδες του πυροβολικού μας, των τεθωρακισμένων και του πεζικού, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.
Το χωριό Μελία εδώ και χρόνια έχει εγκαταλειφθεί από τους ντόπιους. Εμφανίστηκαν κάποιοι Γερμανοί και νοίκιασαν όλα τα σπίτια του χωριού, με το πρόσχημα να εγκαταστήσουν μια εταιρεία περιορισμένης ευθύνης που εδρεύει στο Λάϊμεν της Γερμανίας και φιλοξενούσε έφηβους Γερμανούς με προβλήματα συμπεριφοράς.
Όπως μας είπαν τότε, βρήκαν ως ιδανικό τόπο, λόγω τοπίου και κλίματος το συγκεκριμένο χωριό και εγκαταστάθηκαν. Εκεί βρέθηκε και ένα κοντέινερ με ηλεκτρονικό εξοπλισμό και είχαν στήσει και μια τεράστια κεραία εκπομπής στα μεσαία κύματα. Επίσης στο επόμενο χωριό, στο οποίο υπήρχαν Έλληνες κάτοικοι, είχαν νοικιάσει ένα χώρο, τον οποίο είχαν κλείσει με κάγκελα για ασφάλεια για να μη τον παραβιάσει και μπει κανείς και μέσα είχαν τοποθετήσει ηλεκτρονικό εξοπλισμό και μια ακόμη κεραία εκπομπής στα βραχέα κύματα. Θα βρίσκονταν σε αυτή την αποστολή, περίπου 25 άτομα. Οι επικεφαλής, όπως μας είπαν οι κάτοικοι, άλλαζαν κάθε έξι μήνες. Ήταν οι μόνοι που είχαν πρόσβαση στο χώρο που είχαν νοικιάσει. Τον επισκέπτονταν αργά τη νύχτα και δούλευαν σε αυτόν μέχρι τα ξημερώματα.
Για όλες αυτές τις εγκαταστάσεις δεν είχε ασχοληθεί ποτέ κανείς από τις ελληνικές αρχές. Δεν είχε υπάρξει καμία άδεια, ούτε κανείς έλεγχος.
Βρίσκονταν ανάμεσα στις στρατιωτικές μας μονάδες, τις οποίες παρακολουθούσαν δια γυμνού οφθαλμού και δεν κουνιόταν φύλλο.
Αποδείχθηκε πως ενημέρωναν τους Τούρκους στην Αδριανούπολη για τις κινήσεις του Ελληνικού στρατού.
Μετά τη δημοσιοποίηση αυτής της άθλιας κατάστασης, όπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων, εμφανίστηκε η ΕΥΠ, η οποία μέχρι τότε κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και ξήλωσε όλες τις εγκαταστάσεις και τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την περιοχή.
Τότε θιγμένοι οι θρασύτατοι Γερμανοί προχώρησαν σε μηνύσεις και αγωγές. Άρχισε η ποινική μου δίωξη, αρχικά στην εισαγγελία της Αλεξανδρούπολης και αφού κατάλαβαν ότι εκεί θα είναι δύσκολα γι’ αυτούς τα πράγματα, άλλαξαν γραμμή και κατέθεσαν αγωγή και μήνυση στην Αθήνα. Σου λέει εκεί βόσκουν οι δικαστές. Που να γνωρίζουν από θέματα κατασκοπείας. Όμως δεν τα μέτρησαν καλά τα πράγματα. Δεν τους τα είπε καλά ο δικηγόρος τους. Η υπόθεση εκδικάστηκε το Φεβρουάριο του 1998. Ήταν τέτοιο το μένος των Γερμανών, όπου κάθε φορά που ήταν να δικαστεί η υπόθεση κατέφθανε 15μελές κλιμάκιο από τη Γερμανία.
Ο ΣΚΑΙ τότε στο δικαστήριο με εγκατέλειψε και δήλωσε πως δεν φέρει καμία ευθύνη για την εκπομπή που προβλήθηκε. Όπως και ο συνάδελφος παρουσιαστής της εκπομπής, γνωστός μεγαλοδημοσιογράφος, με εγκατέλειψε κι αυτός και ισχυριζόταν στο δικαστήριο μέσω του συνηγόρου του,( γιατί ποτέ δεν εμφανίστηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου ο ίδιος,) πως δεν γνώριζε το περιεχόμενο του θέματος που παρουσίασε, γιατί δεν ήλεγχε τους ρεπόρτερ της εκπομπής του, ούτε τους λογόκρινε.
Μετά από τέτοια συναδελφική αλληλεγγύη, ήμουν σίγουρος πως έπεφτα στο στόμα του λύκου, χωρίς την παραμικρή στήριξη. Δεν υπολόγισαν όλοι τους όμως, τον παράγοντα «ελληνική δικαιοσύνη».
Ο δικαστής που εκδίκασε την υπόθεση, αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για ομάδα κατασκοπείας, καλυμμένη πίσω από ένα ίδρυμα νέων και ήταν καταπέλτης για τους Γερμανούς στη δίκη. Λίγο αργότερα εκδόθηκε για μένα απαλλακτικό βούλευμα. Φυσικά μετά από αυτή τη στάση των εργοδοτών μου, εγκατέλειψα και το ΣΚΑΙ, όπως διέκοψα και τη συνεργασία μου με τον Μεγάλο δημοσιογράφο
Αναφέρομαι σε αυτό το περιστατικό, για να αποδείξω το ρόλο των Γερμανών στο παιχνίδι της κατασκοπείας σε βάρος της Ελλάδας. Ένα παιχνίδι που έπαιζαν πάντα για λογαριασμό των Τούρκων.
Οι Τούρκοι ήξεραν πάντα, πως έστω και σιωπηρά, σε ότι έκαναν, είχαν αν όχι τη στήριξη, την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων, τις οποίες εμείς θεωρούσαμε συμμάχους μας.
Από εκεί πήγαζε και η θρασύτητά τους. Όπως και σήμερα όπου κανείς δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ μας ή τουλάχιστον να βγει και να μιλήσει δυνατά, καταδικάζοντας την Τουρκία για τις απειλητικές κινήσεις της. Άπαντες ψιθυρίζουν μασημένες κουβέντες. Όλοι περιμένουν να λύσουν τις παρεξηγήσεις που έχουν προκύψει με την Τουρκία και να συνεχίσουν τις διπλωματικές και κυρίως τις εμπορικές τους σχέσεις, που είναι και το ζητούμενο γι’ αυτούς. Το ποιος δηλαδή θα επενδύσει στην Τουρκία των 85 εκατομμυρίων πολιτών και ποιος θα της πουλήσει οπλικά συστήματα, όπως επίσης και ποιος θα την βάλει μπροστά να κάνει για λογαριασμό του τη βρώμικη δουλειά, ενός ακόμη πολέμου, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
