«Η σιωπή είναι παγίδα»
Με φοβίζει η σιωπή. Δεν ξέρω εσένα αλλά εμένα αλήθεια με φοβίζει. Όχι η σιωπή της μοναξιάς, αυτή είναι άλλο πράγμα.
Η σιωπή που σέρνεται ανάμεσα στους ανθρώπους και τους κάνει να αισθάνονται μόνοι. Η σιωπή που κάποιες φορές απλώνεται σαν πέπλο ανάμεσα σε δυο ή και περισσότερους ανθρώπους. Αυτή η σιωπή με φοβίζει πολύ.
Αισθάνομαι φοβερή αμηχανία όταν κάθομαι δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που δεν έχει τι να πει. Που δεν βρίσκει τι να πει. Που μιλάει από μέσα του κι όχι φωναχτά. Με τρομάζουν αυτοί οι άνθρωποι που δε μοιράζονται τις σκέψεις τους. Που δεν εκφράζουν αυτό που αισθάνονται αλλά οχυρώνονται μες στη σιωπή τους. Όταν μου το κάνουν αυτό, αισθάνομαι σαν ψάρι έξω απ’ νερά του. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Προσπαθώ να βρω τρόπους να σπάσω τη σιωπή τους που με φοβίζει. Παλεύω με τα λόγια μου να κόψω τις σκέψεις τους στα δυο. Γι’ αυτό αρχίζω να μιλάω, για να σπάσω την αφόρητη σιωπή τους.
Κι όλες αυτές τις σοφίες που λένε για τη σιωπή, του τύπου… η σιωπή είναι χρυσός, εγώ δεν τα ασπάζομαι. Αλήθεια σου λέω. Τι σημαίνει αυτό; Χρυσός η σιωπή; Χρυσές είναι οι λέξεις για μένα. Καθένας μπορεί να ερμηνεύει τις σιωπές με τον δικό του τρόπο. Τίποτα πιο ξεκάθαρο δεν υπάρχει απ’ τα λόγια που εκφράζουν όσα αισθάνεσαι.
Η σιωπή είναι ύπουλη. Είναι το καταφύγιο και το οχυρό των ανθρώπων εκείνων που δε θέλουν να εκτεθούν με λόγια. Είναι το όπλο των αδύναμων ανθρώπων, εκείνων που έχουν πολλά να πούν αλλά επιλέγουν να σιωπούν. Αυτές οι σιωπές με φοβίζουν εμένα. Αυτές που μέσα τους θάβονται απωθημένα, πικρίες, θυμοί και παράπονα. Αυτές οι σιωπές είναι άγονες και ένοχες. Αυτές μας εγκλωβίζουν δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.
Με θλίβουν οι άνθρωποι που κλείνονται ερμητικά μες στις σιωπές τους. Είναι μια πρόφαση για μένα η σιωπή. Μια πρόφαση για να κρύψεις τις λέξεις που ίσως πονάνε. Αυτό είναι το χειρότερο. Να κρύβεις λέξεις και σκέψεις, να θάβεις συναισθήματα. Να τα σκεπάζεις, να μην τα ξεδιπλώνεις την κατάλληλη στιγμή στον άνθρωπό σου. Οι αδύναμοι άνθρωποι δραπετεύουν μες στη σιωπή. Εκεί νιώθουν ασφάλεια. Κι εκεί χάνουν το δρόμο τους.
Οι υγιείς άνθρωποι πρέπει για μένα να μιλάνε μεταξύ τους. Να μοιράζονται με λόγια την αγάπη τους, τις σκέψεις τους, τα αισθήματά τους, τον πόνο τους και τη χαρά τους. Να μιλάνε και ν’ ακούνε. Να ξέρουν ν’ ακούνε και να σέβονται τον άλλον που τους ανοίγει τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους. Είναι πολύ σημαντικό κι αυτό.
Εγώ είμαι άλλος άνθρωπος. Θέλω να μιλάω για όλα, να κοιτάω τον άλλον στα μάτια. Θέλω όμως και ν’ αφουγκράζομαι τη σφαίρα της ψυχής εκείνου που έχω στο πλάι μου. Θέλω να μου μιλάει κι αυτός και να με κοιτάει ίσα στα μάτια. Να μη σκέφτεται και να μην επιλέγει τα όσα έχει να μου πει. Ν’ ανοίγει το όστρακο της καρδιάς του και με λέξεις να μου περιγράφει όσα κρύβει μέσα του. Είτε αυτός είναι ο σύντροφός μου είτε το παιδί μου είτε ένας φίλος. Αλήθεια σου λέω. Εσύ σαν φίλος γνωρίζεις πως σου λέω την αλήθεια.
Η σιωπή είναι παγίδα για μένα. Παγίδα που σου στήνει σαν ξόβεργα ο άλλος για να σε ξεγελάσει και να σου κρύψει όσα αισθάνεται. Κι ύστερα έρχεται μια ώρα πρωία και σου λέει, φεύγω γιατί δε μ’ ένισωσες ποτέ! Κι εσύ μένεις σαν στήλη άλατος, άναυδος κι απροετοίμαστος για μια τέτοια εκδοχή. Και θέλεις να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη για να υπερσπιστείς τον εαυτό σου, να φωνάξεις και να τον ρωτήσεις έτσι απλά, πώς να σε νιώσω άνθρωπέ μου; Σάμπως μου άνοιξες ποτέ την ψυχή σου για να καταλάβω πώς νιώθεις; Κατάλαβες τι θέλω να πω; Σου ρίχνει με μια του φράση, όλη την ευθύνη για τα απωθημένα του, τις πικρίες του, τα παράπονά του που ποτέ δεν έκανε τον κόπο να μοιραστεί μαζί σου. Και καταλήγεις μετά εσύ στην πολυθρόνα ενός ψυχαναλυτή να προσπαθείς ν’ ανακαλύψεις τι πήγε στραβά στη σχέση σου. Πού έφταιξες και ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί στο χωρισμό σας. Η σιωπή είναι παγίδα. Να το θυμάσαι αυτό.
