ΙΣΡΑΗΛ: Οι πολίτες γυρνάνε τη πλάτη στα εμβόλια COVID-19 -Mόλις 9% έχουν κάνει τη 4η δόση
O σπουδαίος Εβραικός λαός γυρνάει τη πλάτη στα εμβόλια COVID-19.
Συνολικά, περισσότερο από το 72% των Ισραηλινών έχει λάβει τουλάχιστον μία δόση του εμβολίου για τον COVID, το 66% έχει λάβει δύο δόσεις, το 48% τρεις δόσεις και μόλις το 9% έχει κάνει και μια τέταρτη δόση του εμβολίου η οποία έχει ανοίξει εδώ πάνω από την Άνοιξη.
Από το πρωί της Πέμπτης, υπήρχαν 18.335 επιβεβαιωμένα ενεργά κρούσματα COVID στο Ισραήλ, με 583 από αυτά να νοσηλεύονται και 199 από αυτά να καταγράφονται ως σοβαρά κρούσματα. Την περασμένη εβδομάδα, 18 άνθρωποι με COVID πέθαναν, ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών από την έναρξη της πανδημίας σε 11.524
Το συγκεκριμένο θεωρείτε, άρθρο-καταπέλτης κατά του εμβολιασμού των παιδιών της Jenin Younes στον αγαπημένο ιστότοπο των Εβραίων της Διασποράς tabletmag.com.
Τα χρόνια προτού η COVID-19 αλλάξει δραματικά το πολιτικό μας τοπίο, ο αριθμός των γονιών σε ολόκληρη τη χώρα που αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα των συνηθισμένων παιδικών εμβολιασμών τραβούσε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Σε αυτούς τους Αμερικανούς, που χλευάζονταν επειδή διαλαλούσαν επιστημονικά ατεκμηρίωτες θεωρίες, όπως η σύνδεση των εμβολίων με τον αυτισμό, αποδίδονταν ο υποτιμητικός χαρακτηρισμός «αντι-vaxxers» και σχεδόν ποτέ δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη, παρά μόνο ως απειλή.
Τώρα με τα εμβόλια για την COVID, που είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό, έχει ξεσπάσει ψυχρός πόλεμος μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι σχεδόν όλοι πρέπει να τα κάνουν και εκείνων που θεωρούν ότι ο εμβολιασμός είναι μια προσωπική ιατρική διαδικασία που απαιτεί πιο εξατομικευμένη αξιολόγηση κινδύνου.
Οι υποστηρικτές των γενικών εντολών για τα εμβόλια κατά της COVID προσπάθησαν να εμπλέξουν αυτούς που επιμένουν στην ατομική αξιολόγηση κινδύνου με τους αντιεμβολιαστές από ιδεολογία. Αν και υπάρχει κάποια επικάλυψη μεταξύ των δύο, πολλοί άνθρωποι που δεν σκέφτηκαν ποτέ ξανά να ανοσοποιήσουν τα παιδιά τους κατά της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς, διστάζουν να κάνουν την ένεση στα παιδιά τους με μια πειραματική ιατρική λύση σε έναν ιό που συνιστά αμελητέα απειλή για εκείνα. Πράγματι, η καλύτερη εκτίμηση του CDC για το ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση για άτομα ηλικίας 0-19 ετών είναι 0,00002, που σημαίνει ότι το ποσοστό επιβίωσης για αυτήν την ηλικιακή ομάδα είναι 99,998%.
Ποτέ στην αμερικανική ιστορία δεν ζητήθηκε από τους μαθητές να εμβολιαστούν με σκευάσματα που δεν είχαν ήδη υποβληθεί σε δοκιμές ασφαλείας για χρόνια, συνήθως τουλάχιστον για μια δεκαετία. Ούτε έχουμε απαιτήσει από τα παιδιά να λαμβάνουν εμβόλια για ασθένειες που αποτελούν πρωτίστως κίνδυνο για ενήλικες ή ηλικιωμένους. Μέχρι σήμερα επίσης, δεν έχουν διεξαχθεί μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις των εμβολίων κατά της COVID στο 38% περίπου των παιδιών που έχουν αποκτήσει φυσική ανοσία.
Ωστόσο, μόλις το εμβόλιο Pfizer/BioNTech έλαβε Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ για το εύρος ηλικιών 5-11, στα τέλη Οκτωβρίου, ένας αριθμός πόλεων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων επέβαλαν τους εμβολιασμούς για αυτήν την ομάδα παιδιών ή κήρυξαν επικείμενες αυτές τις απαιτήσεις.
Αξιωματούχοι από το San Fransisco ανακοίνωσαν ότι στις αρχές του 2022 η πόλη σκοπεύει να απαιτήσει από τα μικρά παιδιά να επιδείκνύουν την απόδειξη εμβολιασμού τους προκειμένου να εισέλθουν σε χώρους δημόσιας στέγασης. Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Bill de Blasio, επέβαλε τις ίδιες απαιτήσεις για παιδιά ηλικίας 5-11 ετών. Το Krieger Schechter, ένα ιδιωτικό σχολείο στο Maryland και το Berkeley-Carroll του Brooklyn της Νέας Υόρκης, απαιτούν τώρα από μαθητές που ξεκινούν από την ηλικία των 5 ετών να εμβολιαστούν κατά της COVID.
Η Σχολή Μπαλέτου στο Κέντρου Lincoln έχει επίσης επιβάλει μια εντολή εμβολιασμού που περιλαμβάνει μαθητές έως 6 ετών. Σε μια από τις πιο περίεργες προσπάθειες μαζικού εμβολιασμού, η πόλη της Νέας Υόρκης προσφέρεται να πληρώσει στα παιδιά 100 $ για να κάνουν το εμβόλιο (μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη διεύθυνση email ενός γονέα για να εξαργυρώσουν τη δωροκάρτα Visa).
Δεδομένου ότι η παχυσαρκία και ο διαβήτης είναι δύο από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου για νοσηλεία παιδιατρικών ασθενών με COVID, είναι βαθύτατα ειρωνικό το γεγονός ότι ο de Blasio ενθάρρυνε τα παιδιά να φανταστούν πόσες καραμέλες μπορούν να αγοράσουν με 100 δολάρια.
Οι υποστηρικτές της εντολής για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς συνήθως επισημαίνουν τον κατάλογο των απαιτήσεων για μαθητές σχολείου, μαζί με μια υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 1905, Jacobson v. Μασαχουσέτης, για να υποστηρίξουν την πεποίθησή τους ότι οι εντολές εμβολίων κατά της COVID είναι νόμιμες. Ωστόσο, υπάρχουν κρίσιμες διαφορές μεταξύ των μακροχρόνιων απαιτήσεων εμβολιασμού στα σχολεία και των νέων εντολών εμβολίων για την COVID, που σχετίζονται με τη φύση της εν λόγω ασθένειας, τη διάρκεια του χρόνου που έχουν δοκιμαστεί τα εμβόλια και τη νομική κατάσταση των εμβολίων.
Το καθεστώς των εμβολίων της Pfizer/BioNTech στις ΗΠΑ για παιδιά ηλικίας 5 έως 11 ετών είναι ένα πιθανό πεδίο για αντιδικίες.
Το 2004, σύμφωνα με το άρθρο 564 του νόμου περί τροφίμων, φαρμάκων και καλλυντικών (21 U.S.C. § 360bbb-3), το Κογκρέσο επέτρεψε στον FDA να χορηγεί άδειες έκτακτης ανάγκης ώστε οποιοσδήποτε Αμερικανός, σε προσωπική έκτακτη ανάγκη, να μπορεί να επιλέξει εάν θα ερευνήσει ή όχι δυνητικά σωτήριες θεραπείες που δεν έχουν περάσει από το πλήρες καθεστώς των δοκιμών. Με άλλα λόγια, η νομική βάση για τις συγκεκριμένες άδειες είναι θέμα του ατομικού δικαιώματος πρόσβασης σε πειραματικές θεραπείες και όχι του δικαιώματος της κυβέρνησης να επιβάλλει τέτοιες θεραπείες. Τα συγκεκριμένα προϊόντα έκτακτης ανάγκης, εξ’ ορισμού, δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί ασφαλή και αποτελεσματικά σύμφωνα με τα πρότυπα του FDA.
Πράγματι, το Κογκρέσο έχει αναγνωρίσει ότι οι Αμερικανοί δεν πρέπει να εξαναγκάζονται να λαμβάνουν ιατρικά προϊόντα που δεν έχουν κριθεί ασφαλή και αποτελεσματικά από την ομοσπονδιακή υπηρεσία που έχει την εξουσία να αποφασίζει για αυτά.
Ο ίδιος ομοσπονδιακός νόμος που εγκρίνει τα προϊόντα έκτακτης ανάγκης απαιτεί επίσης, μεταξύ άλλων, να ενημερώνονται οι πιθανοί αποδέκτες τέτοιων φαρμάκων «για την επιλογή να αποδεχτούν ή να αρνηθούν τη χορήγηση του προϊόντος, για τις συνέπειες, εάν υπάρχουν, της άρνησης χορήγησης του προϊόντος, και των εναλλακτικών λύσεων για το προϊόν που είναι διαθέσιμα και των οφελών και των κινδύνων τους».
Με μια απλή ανάγνωση, τα άτομα έχουν θεσμοθετημένο δικαίωμα να «αρνούνται τη χορήγηση» ενός εμβολίου που έχει εγκριθεί μόνο για χρήση έκτακτης ανάγκης. Η σύνταξη της συγκεκριμένης αναφοράς δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι το Κογκρέσο ήθελε να επισημάνει ότι τέτοια προϊόντα θα έπρεπε να λαμβάνονται χωρίς εξαναγκασμό ή πίεση. Μία πόλη ή ένα σχολείο που απαγορεύει την πρόσβαση των παιδιών στην εκπαίδευση, τις εξωσχολικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όλες ζωτικής σημασίας για τη γνωστική και συναισθηματική τους ανάπτυξη, παραβιάζει τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα του καταστατικού.
Ορισμένοι υποστηρικτές των εντολών εμβολιασμού επισημαίνουν μια γνωμοδότηση του Ιουλίου 2021 που συντάχθηκε από το Office of Legal Counsel (OLC), μια επιτροπή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που συμβουλεύει τον πρόεδρο και όλους τους άλλους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του OLC, οι λήπτες εμβολίων στις ΗΠΑ χρειάζεται (μόνο) να ενημερωθούν ότι έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν ή να αποδεχτούν τη χορήγηση ενός προϊόντος. Ωστόσο, ισχυρίζεται το OLC, το καταστατικό δεν αποκλείει την εξάρτηση της δημόσιας ή ιδιωτικής απασχόλησης από την λήψη ενός προϊόντος έκτακτης ανάγκης.
Με άλλα λόγια, η οντότητα που χορηγεί το εμβόλιο πρέπει να σας ενημερώσει ότι έχετε το δικαίωμα να το αρνηθείτε, αλλά αν το κάνετε, ο εργοδότης σας μπορεί να σας απολύσει, η σχολική σας περιφέρεια μπορεί να μεταφέρει ή να αναστείλει τη φοίτηση των παιδιών σας και ο δήμαρχος μπορεί να σας αποκλείσει από τη δημόσια ζωή.
Μια τέτοια ανάγνωση κοροϊδεύει την έννοια της ενημερωμένης συναίνεσης και δεν μπορεί να είναι αυτό που εννοούσε το Κογκρέσο.
Το OLC αναγνώρισε, σιωπηρά, το παράλογο της ερμηνείας του όταν αναγνώρισε ότι η «ανάγνωσή του… δεν εξηγεί πλήρως γιατί το Κογκρέσο δημιούργησε ένα σύστημα στο οποίο οι πιθανοί χρήστες του προϊόντος θα ενημερώνονταν ότι έχουν “την επιλογή να το αποδεχτούν ή να το αρνηθούν”». Ούτε εξήγησε πλήρως γιατί το καταστατικό επιτρέπει ρητά στον πρόεδρο να παραιτείται της εντολής του μόνο από τη συγκατάθεση, μετά από ενημέρωση, για άτομα του στρατού. Εάν το καταστατικό σήμαινε να επιτρέψει την υπέρβαση της ενημερωμένης συναίνεσης και για όλους εκτός του στρατού, θα το ανέφερε.
Η πιο προφανής εξήγηση για την περίεργη ερμηνεία του OLC του καταστατικού των ΗΠΑ είναι η ανάγκη υποστήριξης της πολιτικής πεποίθησης ότι οι εντολές εμβολίων είναι η μόνη διέξοδος από την πανδημία, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα ή την αποτελεσματικότητά τους. Ορισμένα δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου ενός ομοσπονδιακού περιφερειακού δικαστηρίου στην Indiana και ενός άλλου στο Texas, έχουν αποδεχθεί κάποια εκδοχή της ερμηνείας του καταστατικού από τo OLC, και πιθανότατα για παρόμοιους λόγους (αν και δεν δεσμεύονται από τις απόψεις του OLC). Ωστόσο, δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο για την επιβολή εμβολίων στις ΗΠΑ για οποιονδήποτε εκτός του στρατού. Σίγουρα δεν υπάρχει ιστορικό να γίνει κάτι τέτοιο για τα παιδιά.
Ο λόγος για τον οποίο κανένας ενήλικος ενάγων δεν είχε την ευκαιρία να αμφισβητήσει τις εντολές εμβολιασμού σε αυτή τη βάση είναι ότι το εμβόλιο της Pfizer, Comirnaty, έχει λάβει πλέον την πλήρη έγκριση του FDA.
Η ρήτρα υπεροχής του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών υπαγορεύει ότι οι ομοσπονδιακοί νόμοι υπερισχύουν έναντι των αντικρουόμενων πολιτειακών και τοπικών νόμων και κανονισμών. Έτσι, οποιαδήποτε εντολή εμβολίου κατά της COVID, που επιβάλλεται από πολιτείες ή τοπικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων σχολείων ή πανεπιστημίων, δεν μπορεί να σταθεί στα δικαστήρια.
Ενώ το επιχείρημα της ρήτρας υπεροχής δεν ισχύει όταν αμφισβητούνται εντολές που επιβάλλονται από ιδιωτικά ιδρύματα (επειδή δεν δεσμεύονται από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων με τον ίδιο τρόπο που δεσμεύεται από την κυβέρνηση), αυτές οι οντότητες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αγωγές αδικοπραξίας εάν προϋποθέτουν τη λήψη ενός εμβολίου έκτακτης ανάγκης για την πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε άλλα αγαθά και υπηρεσίες. Το ίδιο ισχύει και για οποιονδήποτε υποστεί παρενέργειες από ένα εμβόλιο.
Οι γονείς μπορούν επίσης να διεκδικήσουν συνταγματικές αξιώσεις για λογαριασμό των παιδιών τους, εάν τα δημόσια σχολεία επιβάλλουν απαιτήσεις υποχρεωτικού εμβολιασμού για την COVID ή εάν οι πόλεις απαιτούν απόδειξη εμβολιασμού για πρόσβαση σε χώρους δημόσιας στέγασης. Η 9η και η 14η Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύουν το δικαίωμα των ατόμων, τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, στη σωματική ακεραιότητα και στο να αρνούνται την περιττή ιατρική περίθαλψη.
Η υπόθεση Jacobson v. Μασαχουσέτης αναφέρεται συχνά για να υποστηρίξει την πρόταση ότι ένα δικαστήριο πρέπει να αξιολογήσει τις εντολές εμβολιασμού χρησιμοποιώντας αυτό που είναι γνωστό ως αναθεώρηση ορθολογικής βάσης, η οποία ισχύει όταν τηρείται η δέουσα διαδικασία και δεν διακυβεύονται τα θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει, ότι η κυβέρνηση χρειάζεται μόνο να αποδείξει ότι έχει έννομο συμφέρον και ότι υπάρχει εύλογος δεσμός μεταξύ αυτού του συμφέροντος και του νόμου που θεσπίστηκε για την εκπλήρωσή του.
Μέχρι στιγμής, τα δικαστήρια έχουν διαπιστώσει ότι εφόσον η κυβέρνηση μπορεί να υποδείξει μια ιστοσελίδα CDC που ισχυρίζεται, για παράδειγμα, την κατωτερότητα της φυσικής ανοσίας σε σχέση με εκείνη που προκαλείται μέσω του εμβολιασμού (ανεξαρτήτως προέλευσης ή ακρίβειας), ικανοποιείται μια ορθολογική αναθεώρηση βάσης. Στην πράξη, οι περισσότεροι νόμοι και κανονισμοί αντέχουν σε ορθολογική αναθεώρηση βάσης.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον αυστηρό έλεγχο, ο οποίος τίθεται σε εφαρμογή όταν η κυβέρνηση παραβιάζει ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να αποδείξει ότι έχει επιτακτικό συμφέρον και ότι ο νόμος είναι στενά προσαρμοσμένος για να ανταποκρίνεται σε αυτό το συμφέρον.
Ο ενάγων σε εκείνη την υπόθεση ήταν ένας Αμερικανός υπουργός με σουηδική καταγωγή που αψήφησε έναν κανονισμό του Συμβουλίου Υγείας της πόλης του Κέμπριτζ η οποία απαιτούσε από τους κατοίκους να εμβολιαστούν κατά της ευλογιάς διαφορετικά θα αντιμετώπιζαν πρόστιμο 5 δολαρίων, που ισοδυναμεί με περίπου 150 δολάρια σήμερα. Το ότι ο Jacobson θα μπορούσε να πληρώσει εφάπαξ πρόστιμο αντί να χάσει τη δουλειά του ή να αποκλειστεί από την κοινωνία έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τις τρέχουσες εντολές εμβολίων για την COVID.
Απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του Jacobson ότι ο κανονισμός της πόλης παραβίαζε τα δικαιώματά του βάση της 14ης Τροποποίηση, το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν μια κατάλληλη άσκηση της αστυνομικής εξουσίας του κράτους υπό το πρίσμα του κινδύνου που ενέχει για την κοινότητα το ξέσπασμα της ευλογιάς, η οποία «απειλούσε την ασφάλεια όλων». Πράγματι, η ευλογιά σκότωσε περίπου το 30% των μολυσμένων ανθρώπων και δημιούργησε σοβαρά προβλήματα υγείας σε χιλιάδες άλλους. Η καταστροφική συνέπεια της νόσου σε όλες τις ηλικιακές ομάδες συνυπολογίστηκε στον βαθμό ελέγχου που χρησιμοποίησε το δικαστήριο για την αξιολόγηση της συνταγματικότητας του κανονισμού.
Παραμερίζοντας το γεγονός ότι ο Jacobson προηγήθηκε της ανάπτυξης της ορθολογικής αναθεώρησης της βάσης, την οποία διατύπωσε επίσημα το δικαστήριο τη δεκαετία του 1930, ο εν λόγω κανονισμός είχε επικαλεστεί την εξουσία της κρατικής αστυνομίας από το νομοθετικό σώμα. Το δικαστήριο δήλωσε ότι αρνήθηκε να «αψηφήσει τη βούληση των αρχών που συγκροτήθηκαν, ενεργώντας καλή τη πίστη για όλους, υπό τη νομοθετική κύρωση του κράτους». Μέχρι στιγμής, οι περισσότερες εντολές εμβολίων στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκδοθεί με ομοσπονδιακό εκτελεστικό διάταγμα ή έχουν διατυπωθεί από εργοδότες, δεν έχουν ελεγχθεί από την πολιτειακή νομοθετική διαδικασία, την ταυτόχρονη λογοδοσία και τη δέουσα διαδικασία. Η εμπλοκή του νομοθέτη απαιτεί συνήθως τη συμβολή από διάφορες πηγές με ανόμοιες γνώσεις και εμπειρίες.
Ωστόσο, κατά την περίοδο της υπόθεσης Jacobson, οι διαφυλετικοί γάμοι ήταν ακόμα παράνομοι σε πολλές πολιτείες και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Η ίδια υπόθεση αναφέρθηκε επίσης ως νομικό επιχείρημα για να δικαιολογήσει την περιβόητη υπόθεση του 1927, Buck v. Bell, κατά την οποία το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε έναν πολιτειακό νόμο που επέτρεπε τη στείρωση των ψυχικά ασθενών γυναικών.
Έχοντας σαν βάση τις υποθέσεις Jacobson και Buck, τα δικαστήρια πήραν αποφάσεις για μια σειρά υποθέσεις αναγνωρίζοντας τη σημασία της σωματικής αυτονομίας και ακεραιότητας, συμπεριλαμβανομένης της υπόθεσης Cruzan v. Υπουργείου Υγείας του Μιζούρι, του 1990 («η αρχή ότι ένα αρμόδιο άτομο έχει συνταγματικά προστατευμένο δικαίωμα ελευθερίας στην άρνηση ανεπιθύμητης ιατρικής θεραπείας μπορεί να συναχθεί από τις προηγούμενες αποφάσεις μας») και της Washington v. Glucksberg, του 1997 («το δικαίωμα άρνησης ανεπιθύμητης ιατρικής θεραπείας [είναι] τόσο ριζωμένο στην ιστορία, την παράδοση και την πρακτική μας που απαιτεί ειδική προστασία σύμφωνα με τη 14η τροποποίηση»).
Είναι αλήθεια ότι καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει ρητά ότι ο αυστηρός έλεγχος θα έπρεπε να ισχύει για ορισμένες ή όλες τις εντολές εμβολίων. Ωστόσο, κανένα προηγούμενο δεν εμποδίζει τα δικαστήρια να κρίνουν ότι, υπό το πρίσμα των σύγχρονων αντιλήψεων της προσωπικής αυτονομίας και της σωματικής ακεραιότητας, οι εντολές εμβολίων για την COVID πρέπει να επανεξετάζονται μέσω του φακού του αυστηρού ελέγχου.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι κυβερνήσεις πιθανώς δεν θα είναι σε θέση να αποδείξουν ότι οι υπάρχουσες εντολές είναι στενά προσαρμοσμένες προκειμένου να επιφέρουν σε ένα επιτακτικό συμφέρον. Αρχικά, η κυβέρνηση δεν έχει επιτακτικό συμφέρον να εμβολιάσει αναγκαστικά άτομα με φυσική αποκτηθείσα ανοσία (λόγω ανάρρωσης από λοίμωξη COVID), επειδή κάτι τέτοιο δεν τους καθιστά μικρότερη απειλή για τους άλλους από ό,τι ήδη είναι. Ούτε η επιστήμη έχει καταλήξει στο αν τα εμβόλια που έχουμε τώρα μειώνουν ή αποτρέπουν τη μετάδοση. Από την άποψη της κοινωνικής επιστήμης και της δημόσιας υγείας, οι εντολές εμβολιασμού φαίνονται αντιπαραγωγικές, καθώς τείνουν να κάνουν τους ανθρώπους περισσότερο σκεπτικιστές παρά λιγότερο, μια αρχή που συνήθιζαν να κατανοούν οι υποστηρικτές της δημόσιας υγείας.
Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, ιδιαίτερα εκείνα με φυσική επίκτητη ανοσία, η κυβέρνηση απλά δεν μπορεί να επιδείξει επιτακτικό ενδιαφέρον να τα αναγκάσει να λάβουν εμβόλιο κατά της COVID. Σε αυτό επίσης το σημείο μπορεί και πρέπει να τονιστεί ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουμε εμβολιάσει ποτέ παιδιά για να προστατεύσουμε τους ενήλικες, μια πρόταση που είναι ηθικά και νομικά αμφίβολη.
Για τα παιδιά από οικογένειες έντονα θρησκόληπτες, η 1η παρέχει μια άλλη νομική οδό μέσω της οποίας αμφισβητούνται οι εντολές εμβολιασμού. Οι θρησκευτικές εξαιρέσεις χορηγούνται από τις εντολές εμβολίων κατά της COVID με σχετικά μεγάλη συχνότητα. Μια χιονοστιβάδα αιτημάτων θρησκευτικής εξαίρεσης μπορεί να ωθήσει αυτούς που τις δικάζουν να χορηγήσουν λιγότερες, αλλά τα δικαστήρια έχουν καταστήσει σαφές ότι τέτοιες αρνήσεις θα αξιολογούνται σύμφωνα με το αυστηρό πρότυπο ελέγχου, θέτοντας σε πλεονέκτημα όσους έχουν πιθανή θρησκευτική εξαίρεση.
Ελπίζω ότι οι νομικές προκλήσεις σε αυτές τις εντολές εμβολίων, ιδιαίτερα όσες απευθύνονται σε παιδιά, θα έχουν νόημα. Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι αυτή η μάχη δίνεται στις δικαστικές αίθουσες είναι αποκαρδιωτικό.
Σε μια δημοκρατία, το ερώτημα εάν οι γονείς πρέπει να υφίστανται καταναγκαστική πίεση για να δώσουν στα μικρά παιδιά τους ιατρική θεραπεία που δεν έχει δοκιμαστεί μακροπρόθεσμα είναι ένα ζήτημα που δεν πρέπει να διευθετηθεί από δικηγόρους και δικαστές. Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης της ιατρικής και της επιστήμης, μια διαδικασία που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μόλις ξεκίνησε η πανδημία.
Πηγή tabletmag.com – kourdistoportocali.com
